DAG 6 = Zion National Park dag 1

Zonder angst trotseerden we de vele Halloweenmonsters die ons pad naar het restaurant versperden. Gelukkig konden we zonder kleerscheuren aan ons ontbijt beginnen. Wie ons van ons eten wil afhouden zal toch met meer moeten komen dan zombies, skeletten en spinnen. Ha!

Vandaag stond er wederom een nationaal park op ons programma. En wat voor één! Zion National Park, een gevestigde waarde in de top tien van de meest populaire parken in de States (waar hij op nummer 5 pronkt).

De Dinosaurus Minivan konden we mooi achterlaten op de parking van het hotel. We zitten nog in het toeristische seizoen (weliswaar op het einde ervan) en dan is het park grotendeels afgesloten voor autoverkeer. Vanuit Springdale neem je een pendelbus die je naar de ingang van het park brengt om van daaruit over te stappen op de bussen van het park zelf. Een simpel en zeer gebruiksvriendelijk systeem waarmee we gedurende de dag geen enkel probleem mee ondervonden.

Nadat we onze kennis wat bijschaafden over het park en de verschillende hikes in het Visitors Center sprongen we op de bus. Net als in Bryce besloten we om eerst de verste stop te bezoeken en dan op de terugweg al de rest te doen. Het was een 40-tal minuten rijden naar de laatste halte, maar het vloog voorbij. Niet alleen omdat het een educatieve rit was met een gids, maar vooral omdat Zion zo prachtig was. Je wordt omringd door hoge canyonwanden en ook hier doet de herfst al hard haar best waarbij we overal zien hoe de mooie herfstkleuren de bomen sieren. De Virgin rivier dendert als een slang doorheen het park en loopt parallel naast de weg. Tijdens de rit vertraagde de chauffeur opeens om iedereen te wijzen op enkele muurbeklimmers die heel gestaag een rotswand aan het beklimmen waren. Blijkbaar duurt de tocht naar boven enkele dagen want quasi iedere klimmer overnacht ook op de wand. Ze bevestigen dan een soort bed aan de muur waar ze dan de nacht op doorbrengen. Liever zij dan wij!

We kwamen aan bij de laatste halte van het park. Op ons programma stond de Riverside Walk. Een uur durende wandeling langs de Virgin River, tussen de canyonmuren en die als eindpunt The Narrows heeft. We genoten met volle teugen van de wandeling en moeten eerlijk toegeven dat het geluid van het stromende water een leuke afwisseling was ten opzichte van de stilte van de woestijn. Bij het eindpunt konden we tot in de rivier wandelen. Hier lag het officiële startpunt van The Narrows: een gigantische hike die je door de rivier moet afleggen. The Narrows is samen met Angels Landing de trekpleister van Zion voor de meeste hikers. Voor ons stond Angels Landing 's anderendaags op het programma. Maar Natacha haar ogen glinsterden. Ze hield nu eenmaal van water en een trektocht door een rivier was voor haar de kers op de taart. We bespraken samen even wat onze mogelijkheden waren. Angels Landing is natuurlijk iets dat zeer vergelijkbaar is met de Stawamus Chief die we destijds hadden beklommen in Canada. The Narrows is een unieke ervaring die je hoogstwaarschijnlijk nergens anders kunt beleven. We besloten op de terugweg het Visitors Center nogmaals te bezoeken om wat uitgebreide info te verzamelen over The Narrows...

Onze volgende stop was gedoopt als Big Bend. De naam omschreef alvast perfect wat we konden aanschouwen. Hier maakte de rivier een stevige bocht om zijn weg door het park verder te zetten. Van hieruit hadden we ook zicht op de muurklimmers.

We vervolgden onze weg naar Weeping Rock. Dit was een steile klim die leidde naar een uitgeholde rotswand waar het water als regen de overstap maakte van de rotsen naar het onderliggende bos. Onderweg naar boven hoorden we van andere hikers dat er een hert in vlakbij aan het grazen was, maar deze hebben we helaas niet kunnen spotten.

We wilden dolgraag de Emerald Pools bezoeken. Deze bood echter twee routes: de korte en de lange die je langs beide watervallen leidde. De korte was wegens onderhoudswerken helaas afgesloten voor bezoekers en aangezien we met wat tijdsnood te kampen hadden was het voor ons onbegonnen werk om de bijna dubbel zo lange andere weg te nemen.

We hielden halt bij The Grotto en besloten van daaruit door het bos naar de Zion Lodge te gaan. De Lodge is een hotel voor mensen die verblijven in het park en beschikt tevens over een restaurant. Onderweg greep Natacha Steven zijn arm beet. Ze had herten gezien! En op een tweetal meter afstand kwamen er inderdaad twee hindes rustig het bos uit gewandeld om vervolgens een struik te verorberen die pal voor onze neus stond. Hindes kunnen erg gevaarlijk zijn als ze kalfjes hebben, maar deze waren twee volwassen exemplaren. We naderden ze geruisloos, namen enkele spetterende foto's en lieten ze toen rustig verder eten. Wat een ervaring!

Nadat we bij de Zion Lodge hadden gegeten trokken we verder naar het Visitors Center. We klampten een plaatselijke Ranger aan en kregen op al onze vragen en bedenkingen een helder antwoord. De kogel was door de kerk: we lieten Angels Landing aan ons voorbij gaan en kozen om The Narrows te trotseren. Voor de zwaarste hike die we ooit gingen doen hadden we aangepaste kledij nodig. We keerden terug naar ons hotel en bezochten de zaak die er pal naast lag: de Zion Guru. Met ons materiaal op zak keerden we terug naar onze kamer om daarna een plons te nemen in het buitenzwembad en om bubbelbad uit te proberen. Het zicht was spectaculair. In Canada hebben we in een bubbelbad gezeten met zicht op besneeuwde bergen en gigantische bossen, hier waren we omsingeld door grote kliffwanden.

Voor ons avondeten trokken we de stad in en genoten we van een perfect gebakken pizza.

Nu is het aftellen naar morgen... Als dit maar goedkomt!

Geschreven door Natacha.reist