Dag 12 = Corvo

Een fantastische nachtrust werd gevolgd door een heerlijk ontbijt. Vanuit onze kamer hadden we zicht op zee en het geluid van de golven en de wind die langs het eiland floot werkte rustgevend. In de verte konden we een nabijgelegen eiland zien: Corvo. En deze gingen we vandaag bezoeken.

We hadden een excursie geboekt via ExperienceOC en zouden per zodiac de overtocht maken naar het eiland om van daar dan met enkele busjes naar de grootste trekpleister te rijden: Caldeirão.

De zee was heftiger dan we ze ooit hadden gezien en de tocht was hobbelig en met momenten nat. Maar toch was het genieten. Hoe je het ook draaide of keerde: een zodiac bracht net dat beetje meer avontuur met zich mee dan een gewone boot.

Onderweg naar de Caldeira hielden we met de gids even halt eenmaal we wat hogerop zaten om het stadje van bovenaf te bezichtigen. Alle inwoners van het eiland woonden samen in één klein dorpje. De rest van het eiland was ongerepte natuur of weilanden.

De Caldeira zelf was adembenemend. Enkele dagen terug hadden we een heuse wandeling gemaakt op Faial om hetzelfde fenomeen te bezichtigen. Die was weliswaar indrukwekkend, maar deze was waarschijnlijk dubbel zo groot. In de diepte kon je koeien zien grazen en enkele meren zien opdoemen. De wanden die de vallei beschermden waren gigantisch.

Er heerste wat verwarring. Blijkbaar zou de gids iedereen achterlaten en moesten we hem bellen als we terug wilden naar het dorp. Hij vroeg 5€ per persoon om terug naar beneden te gaan of stelde voor dat de mensen wandelden naar het dorp (10,5 km). Wij gingen het makkelijker gevonden hebben had iedereen gewoon een ophaaluur afgesproken, maar dit was blijkbaar de manier van werken.

We begonnen aan de moeilijke afdaling in de vallei. De grond bestond uit grote keien of rotsen en was op sommige punten verraderlijk. Gelukkig sloegen we onze enkels niet om en kwamen we heelhuids beneden. De meeste mensen deden de loop rond de Caldeira, maar wij wandelden gewoon tot we een mooi , beschut, stukje vonden om daar te genieten van het uitzicht.

Enkele uren verder waren we in de haven om terug te keren naar Flores. De zee was intussen ietwat rustiger geworden. Voor we aanmeerden aan ons vertrekpunt gaf de schipper ons een prachtige kijk op enkele grotten en verborgen watervallen van Flores die je vanop het eiland zelf nooit zou kunnen zien. Het was prachtig. De schipper kende deze wateren op zijn duimpje en vaarde soms een stukje in de grotten of pal naast een waterval zodat iedereen even tijd had om alles in zich op te nemen. Hij raasde sporadisch op volle snelheid door nauwe doorgangen tussen twee rotspartijen, dus het was een zeer avontuurlijke terugreis. De zon had een weg kunnen banen door de wolken. Door de inval van het licht en het helderblauwe water kon je soms de tentakels zien van de Portugese Man'o Wars, die ook hier talrijk aanwezig waren.

Het is moeilijk om te omschrijven hoe je je voelt als je met een zodiac over de golven klettert en eindeloos naar boven kunt kijken naar met groen bezaaide rotsen die versierd worden met watervallen terwijl je hele zwermen vogels ziet dansen door de lucht. Maar om de (te) spraakzame dame die achter Steven zat te citeren: Oooh, dit is het mooiste dat ik ooit heb gezien, het is hier geweldig! Het enige wat hier nog ontbrak was een zwiepende walvisstaart die uit het water kwam.

Veel te gauw zat onze excursie erop. Het laatste gedeelte was echt het hoogtepunt geweest. We keerden voldaan terug naar ons hotel en hoopten vurig dat de huurwagen de komende dagen nog overleefd. Want naast het eeuwig brandende onderhoudslampje begint hij nu ook voortdurend een piepsignaal af te geven. En we hebben geen idee wat er mis is. Spannend...

Geschreven door Natacha.reist