Dag 10 = Grand Canyon

Onze laatste dag diende zich helaas veel te vroeg aan. Net zoals altijd zagen we er beiden tegenop om terug huiswaarts te keren. We konden alleen nog maar met volle teugen van onze laatste ontdekkingsdag genieten. En dat begon alvast met een stevig ontbijt!

Vandaag stond de meer toeristische kant van de Grand Canyon op het programma. Net zoals in Zion ben je hier verplicht om met pendelbussen de volledige route af te leggen. De eerste stappen kregen alvast een hilarisch kantje: Steven was vergeten dat je om Hermits Rest te bezoeken twee bussen moest nemen. Via de Village route kon je bij de uiterste halte overstappen op de bus die de Hermits Rest route aandeed. Het schoot in zijn gedachten toen de twee bussen die bij het Visitors Center vertrokken allebei weg waren. Typisch! Gelukkig dienden de volgende reeks bussen zich snel aan waardoor we niet zoveel tijd verloren.

Hermist Rest was de grootste trekpleister van deze kant van het park. Het biedt simpelweg de meeste viewpoints. Bij Trailview Overlook, de eerste halte, werden we opnieuw vrolijk begroet door een eekhoorn. We hadden terug een ver zicht dat toch een beetje belemmerd werd door de mist. In die diepte zagen we heel wat hikers een wentelende weg nemen. De Grand Canyon staat bij veel hikers bekend om zijn prachtige trektochten. Maar kleine tochtjes heb je hier niet. Quasi iedere hike is meerdaags.

Toen we bij Maricopa Point halt hielden besloten we toch een kleine wandeling te maken. De volgende viewpoints (Powell en Hopi Point) lagen op nog geen 2 km uit elkaar dus gingen we veel sneller alles kunnen bezoeken als we deze te voet deden in plaats van te wachten op een bus. Tijdens de wandeling hadden we nogmaals het geluk aan onze zijde! Steven hield plots halt: er zaten twee herten net naast het pad te grazen in het bos. Een ervan was een jong mannetje dat maar 1 kant van zijn gewei had. De andere was een hinde. We namen enkele foto's en konden niet geloven dat we in deze korte wandeling het hadden getroffen om zo een prachtbeesten te zien! Toen er andere wandelaars kwamen deden we net alsof we onze kaart aan het raadplegen waren. Het werkte want niemand merkte de beestjes op. We konden ze nog even bewonderen en liepen toen verder. We hoorden heel dichtbij een havik roepen. Deze vogel wilden we toch ook eens dolgraag spotten, maar helaas hadden we hem niet teruggevonden.

Eenmaal bij Mojave Point hadden we zicht op een rotsstructuur dat vooral door condors gebruikt wordt als nestplaats. De Grand Canyon is tevens een van de enige plaatsen ter wereld waar deze vogels nog te vinden zijn. Helaas is de populatie zodanig klein dat je wel heel veel geluk moet hebben om deze dieren te kunnen zien. We hadden al heel wat geluk gehad als het om spotten van dieren ging, maar qua vogelsoorten bleven we wat op onze honger zitten.

Bij Monument Creek Vista stonden er enkele plaketten opgesteld ter nagedachtenis aan ontdekkers die in de jaren 1800 eropuit waren getrokken om de Grand Canyon volledig in kaart te brengen.

De laatste halte was, uiteraard, Hermits Rest. Een oud gebouw dat door de allereerste vrouwelijke architecte in de VS was getekend. Deze werd vooral gebruikt om uitgeputte reizigers en hikers een boost te geven alvorens ze hun reis verderzetten. Het gebouw is daarnaast ook vernoemd naar een beroemde goudzoeker. Meester Hermit heeft 20 jaar lang in een grot gewoond langs de rand van de Grand Canyon. Naast zijn dagelijks bezigheid van goud zoeken was hij ook vaak een gids voor reizigers. Hij toonde hen dan met behulp van enkele ezels de mooiste plekjes. 20 jaar in de wildernis?! Doe het hem maar eens na!

Op de terugweg naar de Village, waar we in de lokale supermarkt iets aten, trokken we dezelfde conclusie als de voorgaande dag. Ja, de Grand Canyon had een mooie natuur en was indrukwekkend qua omvang en uitzichten. Maar aangezien de viewpoints zo dicht naast mekaar liggen krijg je na verloop van tijd toch de indruk dat je vijf keer hetzelfde hebt gezien zonder ingrijpende veranderingen waar te nemen in het uitzicht. Het is en blijft natuurlijk een prachtig natuurfenomeen.

Na het middageten namen we onze laatste bus naar Yaki Point. Deze ligt aan de rand van de Dessert View Drive die we gisteren hadden bezocht. Yaki Point is de enige viewpoint aan deze kant van het park die je niet met de eigen wagen kunt bezoeken. De rest wel. We stapten uit de bus, keken even rond en kwamen tot de conclusie dat we dit uitzicht al genoeg hadden kunnen aanschouwen en sprongen de bus terug op. De chauffeur moest toch even lachen. Tja, bezoeken aan een recordtempo. Het kan misschien nog in het Guiness Book of Records komen?

Toen we terug waren bezochten we nog even het Visitors Center, waar we opnieuw leuke weetjes hebben opgestoken. We konden ook even de grootste boekenwinkel van het park bewonderen. Op zich is het logisch dat je de grootste boekenwinkel van het park in je bezit hebt als je de enige boekenwinkel bent. Het is een vorm van adverteren natuurlijk, maar toch wel grappig als je er even bij stilstaat.

Na het winkelen deden we nog een kleine wandeling naar Mather Point. We hadden enkele foto's hiervan zien passeren en besloten dat het toch de moeite waard was om een kijkje te gaan nemen.

We sloten onze dag af met een overheerlijke macaronischotel in een plaatselijk restaurant in Tusayan. En zo klonken we op onze allerlaatste avond van ons groot avontuur.

Geschreven door Natacha.reist