Dag 15 = Pacific Rim National Park

Langzaamaan werd Natacha wakker met het zachte geluid van het water op de achtergrond. Het mocht stilaan tijd worden! Steven lag haar al een anderhalf uur aan te staren, in de hoop dat zijn telekinetische krachten haar zouden doen ontwaken (uiteraard zonder succes).

De verwachtingen waren hoog want vandaag trokken we het nationale park van Tofino in!

Pijlsnel bezochten we een Visitors Center om daar onze parkpas aan te schaffen. We begonnen onze ronde bij Radar Hill waar we na een korte, maar steile, klim uitzicht hadden over de nabijgelegen stranden. Het is te zeggen: je zou kunnen een ver zicht hebben, hadden de gigantische boomtoppen er niet geweest die ons zicht belemmerden.

Bij Incinerator Rock betraden we ons eerste strand in het park. Het was nog vroeg in de ochtend maar langzaamaan begonnen de surfers toe te stromen. Eindelijk konden we de krachtige golven eens van dichtbij aanschouwen. We snapten wel waarom deze plaats heilig was voor surfers wereldwijd. Toen we terugkeerden naar de wagen hadden we even een grappig moment toen een hele kolonie piepkleine vogeltjes zich haastten over het zand om te gaan ontbijten. Het was net alsof hun pootjes aangedreven werden door een turbomotor. Schattigaards!

De volgende halte bood het beste van twee werelden: op Combers Beach had je de perfecte golven voor de surfers en dichtbij het strand lagen er enkele grote rotsen in zee die door de zeeleeuwen vaak werden gebruikt als rustpunt. Her en der op het strand zagen we ook kleine tipi's die de mensen hebben gemaakt uit hout. Een beetje teleurgesteld door het gebrek aan zeeleeuwen druipten we terug af naar de wagen. Tot we aan het begin van het strand een parkwachter met een verrekijker zagen staan. Een vluchtige blik door het glas toonde: een gans eiland vol met zeeleeuwen. Niet te geloven hoe goed ze gecamoufleerd zijn! Althans voor de kleurenblinde Steven...

In het Kwistis Visitors Center leerden we nog wat bij over de lokale cultuur en de dieren alvorens we onze lunch verorberden.
Hierna probeerden we Wya Point te bezoeken, maar door een gebrek aan parking moesten we dit overslaan. Het is een pijnpunt over heel Tofino: parking.

Onderweg naar onze laatste stop hielden we nog even halt bij Grice Bay om vervolgens een klein avontuurtje te starten: we begonnen een moeilijke trektocht naar de Canso Bomber Crash Site. In de Tweede Wereldoorlog is er hier een Canadese bommenwerper neergestort in het bos van het nationaal park (zonder menselijke slachtoffers). Het was een zeer afgelegen hike die zo goed als niet aangeduid stond. Gelukkig hadden heel wat mensen lintjes gehangen om zo de weg te kunnen terugvinden. Onderweg naar de bommenwerper kwamen we ook een oud gebouw tegen dat we als referentiepunt konden gebruiken.

Het was zeker een uitdaging: naast het niet verdwalen moest je ook vaak baviaanstreken uithalen om de hoge concentratie modder te ontwijken. Iets dat ons beiden gedurende de hele tocht is gelukt! Verbazend aangezien we beiden op zijn minst verwachtten dat er één van ons een modderbad ging nemen.

De bommenwerper zelf was alvast indrukwekkend en verrassend goed bewaard. We hadden allebei verwacht dat er over gans het bos stukken zouden liggen maar het vliegtuig was nog relatief volledig. Wel is het jammer dat hij beklad is met "graffiti".

We sluiten deze dag met gemengde gevoelens af. In zekere zin hebben we er spijt van om zo lang in Tofino te blijven. We kunnen ons inbeelden dat dit hemel op aarde is voor iemand die graag surft en de volgende uitdaging zoekt. Maar voor ons bood dit stadje en zeker het nationale park maar weinig soelaas.

We kijken alvast reikhalzend uit naar onze volgende etappe!

Geschreven door Natacha.reist