Dag 14 = Terugkeer naar São Miguel

Net zoals gisteren bleven we wat kleven in de kamer. We moesten pas om 18u35 opstijgen en het gebrek aan bezienswaardigheden speelde ons nu wat parten. We spendeerden de rest van de middag in de wagen nabij een uitkijkpunt met zicht op de oceaan.

We waren blij dat we de wagen heelhuids konden parkeren bij de autoverhuurder. Bij de check-in werd Natacha haar handbagage tegengehouden. De koffer had de juiste afmetingen, maar was te zwaar. Aangezien onze koffers op dat moment al vertrokken waren naar het vliegtuig hadden we geen mogelijkheid om iets over te laden. We stelden ons toch vragen bij de werkwijze, daar we altijd op dezelfde manier inpakken en die handbagage intussen alle andere luchthavens van de Azoren succesvol had doorstaan. We bereikten een akkoord waarin we het koffertje gratis mochten inladen bij de rest van onze bagage. Er heerste in onze ogen serieus wat ironie in deze beslissing. De bagage werd tegengehouden wegens het gewicht, maar mocht ondanks de overtreding toch mee in het ruim van het vliegtuig? Waar hij dus even zwaar zal zijn. Logica?

Terwijl we aanschoven om het vliegtuig in te stappen (deze was zowaar nog kleiner dan het vorige) greep Steven plots Natacha haar arm. Hij was zijn gsm verloren! Hij rende terug naar binnen, overtuigde de douane om hem terug te laten keren en vond zodoende zijn gsm terug waar hij zopas had gezeten. Twee gsm's die op het nippertje gered waren in twee vluchten tijd, zo staan we ook weer quitte.

De vlucht zelf verliep goed. We vlogen over de eilanden die we hadden bezocht. Vooral Pico was mooi om te zien van hier boven.

Bij aankomst in de luchthaven van Ponta Delgada kregen we een uitzicht dat we al voortdurend hebben kunnen aanschouwen: een gigantische rij aan de autoverhuurder. Deze was zowaar nog langer dan de eerste keer (en toen hadden we al een uur aangeschoven). Opeens kwamen er enkele medewerkers koppels uit de rij vissen. Ze begonnen achteraan (oneerlijk tegenover de mensen die al langer stonden te wachten) en dus waren wij bij de gelukkigen. We werden allemaal overgeladen in een busje en mochten zo naar een ander filiaal. Het was toch ietwat beangstigend toen de piepkleine chauffeur haar hand tegen de zon moest richtten omdat het zonneklepje voor haar niet werkte en ze bijna pardoes op het voetpad knalde.

Zonder ongevallen arriveerden we bij hun collega's. Waar we, ironisch genoeg, moesten aanschuiven in de rij. Enkele tientallen minuten verder kregen we de optie om voor een luttele zes euro het pakket up te graden naar een sterkere wagen. Iets waar we geen moment over twijfelden!

Nadat we een overdreven dramatische scene te verduren kregen met een Nederlandse toeriste in ons hotel bereikten we eindelijk onze kamer. Maar ook hier zwaaide de hamer der tegenslagen met plezier nog een laatste deuk in onze dag: Steven was uit zijn koffer gesloten. Hij had een valies met ingebouwd cijferslot, en alhoewel hij de correcte code had ingegeven kreeg hij het niet open. Waarschijnlijk zijn de tandwieltjes afgebroken tijdens het laden of lossen in het vliegtuig? En daar stonden we dan. Zo goed of alles zat in de koffer, dus het leek ons geen hygiënisch vooruitzicht om de komende twee dagen zo door te komen. Maar door Natacha haar handigheid en wat brute kracht van Steven slaagden we er toch in om de ritsen te bevrijden van het malafide slot welke nu onbruikbaar is.

En nu duiken we ons bed in!

Geschreven door Natacha.reist