Dag 18 = rit naar Sooke

Vooraleer we Duncan verlieten gingen we nog snel een toeristische trekpleister bezoeken. Duncan is The City of Totems, dus leek het ons zonde om weg te gaan zonder hun totempalen te bezichtigen. Net zoals in Chemainus kon je hier een route volgen die je langs alle kunstwerken zou leiden. Opnieuw zag je hier de liefde en trots die de mensen koesteren voor de adelaren en vooral de orka. Bijna iedere totem had deze wezens verwerkt in het hout. We kunnen het niemand kwalijk nemen dat deze prachtige dieren een bron van inspiratie zijn voor velen. Hier lag ook 's werelds breedste totempaal, namelijk 1,8m diameter!

We reden verder richting onze volgende bestemming: Sooke. In kilometers was het geen grote rit, maar de snelweg hier was enorm bochtig waardoor de gemiddelde snelheid 50km/h was. We kunnen alvast de fervente motorrijders onder ons een goede tip geven: als je moeite hebt met bochten nemen moet je gewoon deze route van Duncan naar Sooke afleggen. Bij aankomst zul je wel kunnen liggen in de bochten! Onderweg stopten we even bij Fairy Lake alwaar in het midden van het meer een eenzaam boompje groeit op een stronk.

We hielden halt bij Botanical Beach waar we de wandeling verlengden tot Botany Bay. Dit strand was populair omdat de oceaan bij hoogtij vaak tot tegen het bos kwam. Doordat de rotsen hier grote putten en inkepingen hadden bleven er overal kleine aquariums over eenmaal de zee was teruggetrokken. In de plasjes kon je kleine visjes, krabben en allerhande leven spotten. Het was tevens van levensbelang dat de bezoekers alle keien op hun originele plaats lieten liggen omdat er heel vaak krabben eronder schuilden van de zon tot ze terug het water voelden.

We trokken verder richting ons hotel. Iedereen die we hadden verteld waar onze volgende bestemming lag raadde ons hetzelfde aan: Mystic Beach was een must! Natuurlijk had Natacha dit al lang opgenomen in ons programma en dus begonnen we aan de 4km lange wandeltocht om dit strand te gaan bezichtigen. Onderweg mochten we nog even een Suspension Bridge oversteken, wat ook een déjà vu was naar onze reis van vorig jaar! Mystic Beach zelf vonden we wat overroepen. Misschien hadden we onrealistische verwachtingen doordat iedereen er zo enthousiast over was of misschien hadden we pech dat we door het hoogtij de nabijgelegen waterval niet konden bezoeken. Voor ons was dit gewoon een groot strand met keien in plaats van zand. Maar waarschijnlijk zijn de mensen hier zo een zicht niet gewend omdat alles zo dicht bebost is en open plekken een zeldzaamheid zijn. Het mooiste aan dit strand was het geluid van de keien die door het water werden achteruit getrokken als een grote golf terug naar de oceaan ging.

Onze laatste, bochtige, etappe was prachtig. Een klein stukje van de route reden we dusdanig hoog dat we over de toppen van de bomen konden kijken en de oceaan in de verte oneindig zagen uitstrekken met in de verre horizon de silhouet van gebergte. Het water was spiegelglad en reflecteerde de zon. Het was een moment om stil van te worden. Wat met Steven als co-piloot eveneens een zeldzaamheid is!

We verblijven nu in het Prestige Oceanfront Resort. Veel keuze in hotels hadden we hier niet. We kunnen alvast melden dat we hier heel erg uit de toon vallen met onze trekbroeken-en schoenen. Als de firmawagen een Bentley is weten we al genoeg welk doelpubliek dit hotel voor ogen heeft. Maar toch blijven we onze sympathieke, simpele, zelf.

Geschreven door Natacha.reist