Dag 2 = Vlucht richting Canada en ferry naar Vancouver Island

De zon kwam langzaam op en deed de wereld ontwaken uit haar roes. Ondertussen in kamer 903 in een hotel in Schiphol probeerde Steven met zijn formidabele telekinetische krachten Natacha wakker te staren. Helaas mocht het niet baten: ze werd pas om 6u wakker.

Eventjes heerste er een vlaag paniek door het duo. Het draaiboek van de reis, waar Natacha maandenlang aan had gewerkt, was spoorloos. Steven was deze blijkaar vergeten mee te nemen naar het hotel nadat hij hem op het dak van de auto had gelegd. Gelukkig hadden we hem teruggevonden in een nog redelijke staat!

Nadat we ontbeten hadden en ons aan het klaarmaken waren werden we plots opgebeld door de receptie. Onze shuttlebus stond blijkbaar al voor de deur. Tien minuten te vroeg. Het was dus een hectisch vertrek.

Eenmaal op de luchthaven verliep alles op rolletjes. Onze bagage werd zonder problemen aanvaard door de weegschaal (wat hebben we terug goed werk verricht) en ook bij het inchecken ging alles soepel. Volgende halte: CANADA!

Tijdens het wachten op de vlucht kregen we een opmerkbaar schouwspel voorgeschoteld. Een bejaarde dame met wandelrek stond rechtstaand te wachten toen er een Canadese burger bij haar kwam staan en verbaasd vroeg waarom ze niet ging gaan zitten. Toen ze zei dat niemand plaats wilde maken en ze zich niet wou opdringen ondernam de heer spontaan actie om mensen hierover aan te spreken tot hij een plaats vrij had gekregen voor haar. Zelf vliegen we naar Canada voor de natuur, maar we kunnen niet ontkennen dat hun sympathie en behulpzaamheid een mooie troef is. Het staat in schril contrast met het egoïsme dat we dagdagelijks ervaren in ons thuisland.

De vlucht verliep heel vlot, behalve dat het eten en drinken op niets trok. Boven Ijsland en Groenland was het weer helder waardoor we door de raampjes het prachtige landschap konden aanschouwen. In de laatste twee uur kregen we helaas te maken met een probleem: Natacha werd misselijk. Verbazend aangezien ze hier nog nooit last van had gehad. Het laatste uur was echt een marteling voor haar en toen we eindelijk het vliegtuig konden verlaten moesten we noodgedwongen even pauze nemen. Ze had koorts, haar maag kromp samen en haar hart sloeg bijna uit haar kast. Na even gerust te hebben gingen we onze bagage ophalen waar we opnieuw een schrikmoment hadden omdat Steven zijn koffer pijlsnel op de band tevoorschijn kwam en die van Natacha pas als allerlaatste. Het lijkt erop dat onze vriend Murphy terug probeert mee te reizen... Ook bij het ophalen van de huurwagen liep niet alles gesmeerd. De rij was ellenlang en toen we ons eindelijk ingechecked hadden moesten we nog een halfuur wachten op de wagen.

Uiteindelijk konden we vertrekken. We rijden met een sneeuwwitte Volkswagen Passat die beschikt over een koffer waar je gemakkelijk een tukje in zou kunnen doen.

Nadat we iets hadden gevonden om te eten en snel om wat boodschappen in te slaan trokken we naar de ferry die van Horseshoe Bay naar Nanaimo ging. Toen het schip vertrok haastten we ons naar het bovendek waar we 1u30 lang de horizon en het water afspeurden. Hopend op een teken van orka's of dolfijnen. Steven hield bewust afstand van de reling. Ze gaan hem alvast geen twee keer liggen hebben! Onze vrienden in de zee lieten zich helaas niet zien, ze houden klaarblijkelijk liever de spanning er nog wat in.

Ons volgend hotel lag op een steenworp afstand van de ferry. Eindelijk konden we onder de lakens kruipen. Het was 20u45 in Canada en 5u45 in België. Alweer een dag reizen voorbij, de slaap die we al 24u uitstellen zullen we met open armen ontvangen.
Murphy daarentegen mag ophoepelen.

Geschreven door Natacha.reist