Dag 12 = Strathcona Provincial Park

We haastten ons na het ontbijt naar de wagen om de dag te kunnen starten. Vandaag stond volledig in het teken van Strathcona Provincial Park. Een gigantisch park nabij Campbell River waar je heel wat trails en uitkijkpunten kunt bezoeken.

Zoals gewoonlijk was het prutsen met de GPS omdat je van zo een bestemmingen nooit een adres vindt. Meestal komen we juist uit, maar net vandaag liep alles mis. Na bijna een 45-tal minuten rijden merkten we opeens dat we in de tegengestelde richting aan het gaan waren! Op de terugweg zagen we gelukkig een kudde hindes de weg oversteken. Het verzachtte de pijn een beetje, maar we beseften maar al te goed dat we onze hele ochtend vergooid hadden door zo de mist in te gaan.

We deelden Strathcona in twee secties op: de weerszijden van de rivier die er dwars doorheen gaat. We startten alvast bij Luppin Falls. Tijdens het wandelen merkten we al gauw op dat de rivier zo goed als droog stond. Ook Canada is geteisterd geweest door de droogte! En inderdaad: van de indrukwekkende waterval bleef er nu maar een piepklein stroompje over die langs de rotsen zijn weg naar de rivier baande. Global warming: we hate you!

Bij Auger Point aten we ons middagmaal met uitzicht op een prachtig meer dat omringd werd door bergketens. Een uitzicht waar we intussen al aan gewoon waren maar nog steeds enorm van genoten.

We hoopten vurig dat Myra Falls niet hetzelfde lot deelde als Luppin. Ook hier werd de trektocht in twee stukken verdeeld: het lagergelegen gedeelte (Lower Falls) en vanzelfsprekend het hogergelegen stuk (Upper). Tijdens de wandeltocht naar het laagste punt gilde Natacha het even uit. Steven had zijn voet pardoes naast een overstekende slang gezet. Die laatste siste nogal nijdig naar de onwelkome bezoekers alvorens weg te glibberen in het bos. Een slang hadden we hier nog nooit gezien! Gelukkig had hij evenveel geschrokken als wij.
We hadden eindelijk nog eens wat geluk: Myra Falls stond niet droog. Normaal gezien bleven de meeste mensen op de rotsen, maar wij wilden dolgraag de uitmonding van de watervallen zien. En dus klommen we gestaag en voorzichtig naar beneden. Het harde werk werd beloond want de basis was als het ware nog stukken imposanter dan het stuk dat je vanaf de rotsen kon zien.

Om Upper Myra Falls te bezoeken moest je door een moderne mijn reizen. Het was interessant om hier eens te kunnen doorrijden. Alle mijnwerkers waren uitermate vriendelijk en eentje hielp ons zelfs het startpunt van de trails te vinden. Het was een lange weg. Maar liefst acht kilometer moesten we afleggen om de waterval te kunnen bewonderen en het merendeel was bergop. Maar ook hier bereikten we zonder kleerscheuren de eindstreep. Allebei vonden we de Lower Falls indrukwekkender, alhoewel de droogte hier misschien wel wat had huisgehouden. De terugweg, die heel wat soepeler verliep dan de heenweg, kreeg een leuk accent toen een piepklein muisje zich op ons pad haastte om naar zijn huisje te kunnen terugkeren. Wat een lieverd!

Upper Myra betekende ook het einde van de weg langs deze kant van de rivier. We reden vervolgens de ganse route terug om zo op de enige brug te kunnen oversteken naar de volgende sectie. Lady Falls was zonder twijfel de mooiste waterval van het park. Het deed ons even terugdenken aan Elk Falls, de waterval die we vorig jaar, tevens ook in Campbell River, hadden kunnen bezoeken.

De afsluiter van de dag was helaas het minst spectaculair: een viewpoint waar je de Elk River kon volgen. Vaak zag je hier herten en hindes grazen, maar doordat de rivier nog maar een klein stroompje was zag je helemaal geen activiteit.

Vanavond is onze laatste avond in Campbell River, maar eerst genieten we nog eens van een stevige maaltijd! Met 18 kilometer in de benen is het verdiend.

Geschreven door Natacha.reist