Dag 8 = Laatste dag Kingfisher

Steven had alweer een slapeloze nacht achter de rug. De val die hij had gemaakt tijdens het nemen van de groepsfoto had klaarblijkelijk toch gevolgen: zijn rechtervoet was zo goed als nutteloos. Hij kon er geen gewicht op zetten, wat kamperen in een bos nogal bemoeilijkt. We wilden niemand onnodig wakker maken en dus wachtte hij tot de ochtend om een van de gidsen om hulp te vragen. Gewapend met een steunverband en het vooruitzicht op Ibuprofen in het hotel sterkte hij zich voor de laatste uren. We hoopten allemaal dat het een verstuiking was.

De wind die normaal zou gaan liggen deze morgen bleef aanhouden. Ook onze laatste dag ging er eentje zonder kajakken worden. De gidsen deden hun best om de watertaxi vroeger te laten komen zodat we misschien nog een activiteit konden doen in Telegraph Cove.
Na het ontbijt werden we door de oceaan toch nog getrakteerd op een mooi zicht: vier zeehondjes deden een leuke show vlak voor onze rotsen. Ze sprongen lichtjes uit het water, maakten scherpe bochten en sloegen met hun staart op het water.

Na alles ingepakt te hebben kregen we het nieuws dat de taxi effectief vroeger zou komen. En door het hoogtij kon hij zelfs aanmeren op het strand!

Iedereen verzamelde zich op de rotsen om zoals gewoonlijk de horizon af te speuren en de laatste uurtjes nog samen te spenderen. Iedereen hoopte op een laatste sighting van orka's en bultruggen. Dat ging een record zijn: vier dagen op vier orka spotten. En ... ze lieten ons niet in de steek! Een grote stier kwam aan een rustig tempo onze rotsen voorbij. We vonden het allemaal raar dat hij alleen was want we zagen geen andere rugvinnen uit het water komen. Maar volgens de gidsen nemen de stieren vaak het voortouw om te gaan onderzoeken waar er eten te vangen valt. Meestal staat de groep dan in verbinding met de matriarch en zodoende kan deze zonder de groep uit te putten grote gebieden onderzoeken.

Vlak voor we vertrokken amuseerden we ons nog even met het identificeren van de bultrug die we gisteren hadden gezien. Deze dieren worden herkend aan hun staart en aangezien Steven enkele goeie foto's had hiervan was het leuk om samen te zoeken naar de naam van het dier. Na lang wikken, wegen en vergelijken kwamen we uit bij Corporal!

Het vertrekken met de taxi verliep soepel. Tijdens de terugweg moesten we wel noodgedwongen het schip even stilleggen. We werden omsingeld! Links zagen we een familie orka jagen en rechts werden we geconfronteerd met een superpod van dolfijnen!! Ze logeren blijkbaar al een tijdje net buiten Telegraph Cove en met driehonderd dieren zijn ze een fenomeen om rekening mee te houden. Ze achtervolgden de schepen en gebruikten de golven om te springen en te spelen. We zagen zelfs eentje een salto maken in de lucht vooraleer hij met zijn snoet terug in het water dook!

Nadat alles was uitgeladen brachten we een bezoekje aan het walvissenmuseum. Onder leiding van de gids leerden we meer bij over de verschillende dieren die we op onze trip waren tegengekomen. Het interessantste waren ongetwijfeld de vele skeletten die ze aan het plafond hadden hangen waaronder de grootste mannelijke orka ter wereld: T44.
Aangezien onze kennis over walvissen en orka al redelijk uitgebreid is slopen we kort na de uitleg van de gids weg om naar de giftshop te gaan die naast de deur lag.

Al gauw verlieten we Telegraph Cove naar Port McNeill om daar 's avonds nog een laatste keer samen te gaan eten en afscheid te nemen van iedereen.

Hoe we het ook draaien of keren: we hebben een fantastische vierdaagse excursie achter de rug. Alleen hier kun je volledig tot rust komen. En het schept wel een band: samenwonen met een stel onbekenden. Samen de wind en kou trotseren en uren op de rotsen zitten om dieren te spotten. Het was een geweldig avontuur en het gebrek aan actie op het water werd ruimschoots goedgemaakt door de dieren die we hebben kunnen spotten. We hebben alle zeezoogdieren van dichtbij kunnen bewonderen die hier verblijven! Van porpoises naar zeehonden en rivierotters tot de bultruggen en orka. In de vier dagen tijd hebben we geen enkele dag gehad dat we niks gezien hebben. En dat is een indrukwekkende statistiek!

We hebben nieuwe vrienden gemaakt en daarnaast ook eindelijk Kimberly kunnen ontmoeten. Zij werkte destijds voor Kingfisher als gids/administratieve hulp en door vele emails en gesprekken werden we al snel vrienden. Intussen woont ze aan de andere kant van het land, maar speciaal voor ons is ze overgekomen om onze trip voor de laatste keer te kunnen gidsen. Via deze weg willen we haar, de overige gidsen en gasten en natuurlijk Kingfisher Wilderness Adventures nogmaals bedanken voor de fantastische herinneringen en leuke momenten. You guys rock!

Geschreven door Natacha.reist