Dag 3 = Whale watching & snorkelen

Steven werd, ondanks het tijdsverschil van twee uur, zoals gewoonlijk wakker voordat de wekker zijn werk kon doen. Vol enthousiasme wekte hij Natacha. Vandaag gingen we whale watching doen! Alles samengeteld zou dit de vijfde ervaring worden, maar desondanks keken we er toch opnieuw naar uit.

Toen we echter wilden ontbijten kwamen we voor een gesloten deur te staan. Is dit een grap? Normaal kun je binnen vanaf 6u30. Het was nu 7u, maar één van de medewerkers was nog steeds van alles aan het klaarzetten. Toen het ernaar uit zag dat hij nog heel wat werk voor de boeg had ging Steven naar de infobalie. Blijkbaar waren wij een uur te vroeg! Onze gsm's nemen automatisch de tijdzone over van onze bestemming, maar ze hadden deze van het Portugese vasteland genomen in plaats van de eilandengroep. Dat verklaarde ineens ook waarom het nog zo donker was buiten.

Een uur later konden we eindelijk aanschuiven. Hilariteit alom toen Steven nog net niet stikte in zijn drankje. Wat hij had aangezien als appelsap was in feite gewoon water met gigantisch veel kaneel in. Het goedje was echt niet te drinken.

Tijdens onze tweede rij-ervaring in de Azoren snapten we waarom de auto zo toegetakeld was. Het stikt hier van de vluchtheuvels. Maar de exemplaren hier zijn een pak hoger en worden noch door borden, noch door wegmarkeringen aangegeven. Ook zijn de straten in de dorpjes smal. Heel smal zelfs.

Zonder rariteiten bereikten we de haven. Nadat we ons hadden ingechecked kregen we van de gids en schipper een briefing. Wat ons vooral zal bijblijven is het filmpje die ervoor werd gedraaid, wat de bezoekers op de vervuiling in de oceaan moet wijzen en als slot eigenlijk wijze woorden sprak: "The ocean doesn't need people, but we need the ocean". Een kleine steek onder water dat erop kan wijzen dat elk levend organisme vroeg of laat afrekent met parasieten.

We waren terug op het water! Het voelde echt als thuiskomen. Opnieuw deden we de tour met een zodiac. Het enige nadeel dat wij ondervonden was dat het rijen per drie waren en de persoon in het midden (Natacha dus) een heel beperkt zicht had.

Pijlsnel vonden we onze eerste dieren. In de verte konden we enkele plaatselijke meeuwen zien die met tientallen tegelijk het water indoken. Meestal werd dit in de hand gewerkt door grote zeezoogdieren die zich aan het tegoed doen waren van een school vissen. Maar in ons geval was het een pod dolfijnen! Minutenlang konden we het mooiste waterballet ooit aanschouwen. Het was een grote familie, met veel speelse kleintjes die maar wat graag met hun staartjes sloegen op het water of met enkele volwassenen sprongen. Ze kwamen soms op armlengte afstand van de boot en de mensen die aan de zijkanten zaten konden de dieren onder de zodiac zien zwemmen. We hebben het water nog nergens zo helder meegemaakt als hier. Dit is de manier om dolfijnen te zien, in plaats van in een aquarium of bassin waar ze uitgebuit worden door de mens...

De schipper begon wat afstand op te bouwen tussen ons en de dolfijnen om vervolgens in volle vaart de golven te trotseren. Het viel ons op dat naast de helderheid sommige stukken precies van glas gemaakt waren. Je kon er geen rimpeltje op zien! De zodiac nam vaak grote sprongen en toen we even halt hielden bij een volgende groep dolfijnen van een andere soort kregen we te horen waarom de schipper zo een vaart maakte: een spotter had een walvis zien duiken.

Toen we de coördinaten bereikt hadden werden we omsingeld door boten. De meeste walvissen kunnen met gemak 45 min onder water blijven zonder in ademnood te raken. Geduld was dus een gouden deugd. Maar het loonde! In de verte zagen we een blow. Het was een potvis! De verschillen met zijn neef, de bultrug, die we in Canada hebben kunnen bewonderen waren groot. Daar een bultrug twee korte ademteugen neemt en bij de derde steeds een diepe duik maakt bleef de potvis minutenlang dobberen op het water. Hij zwom of bewoog niet, maar zat rustig te ademen aan het wateroppervlak. Na de tiende of elfde teug kromde hij zijn rug, floepte hij zijn staart uit het water en verdween voor de volgende 45 min. In die tijd zwemt hij naar de bodem om te zoeken naar inktvissen.

Op de terugweg naar de haven hielden we even halt bij een eiland dat ontstaan is door lokale vulkaanactiviteit: Princess Ring Islet. En zo wisten we onze volgende bestemming!

Onze lunch zat inbegrepen in de prijs van de excursies. We hadden enorm veel geluk gehad met het weer. Toen we vertrokken werden we omringd door dreigende onweerswolken die op zee plaats hadden geruimd voor een helderblauwe hemel. Het water viel intussen met bakken uit de lucht, dus was de uitgebreide maaltijd zeer welkom.

Toen de serveerster met de hoofdgerechten kwam aanlopen werd Natacha helaas geconfronteerd met haar grootste vijand: paprika. Steven had een heerlijke lasagne voor zijn neus staan, die hij vervolgens wisselde met haar gerecht. Lijdzaam moest hij toezien hoe de ene hap na de andere verdween uit zijn oud bord. Uit schuldgevoel liet Natacha een deel over, zodat hij toch nog een beetje lasagne had kunnen eten.

Er volgde nog even een hilarisch moment toen Natacha erin slaagde om de ticketjes om naar Princess Islet te varen had weggegeven aan de serveerster, die op haar beurt dacht dat ze dat nodig had om de betaling te valideren. Dit leidde natuurlijk tot een volgende reddingsactie van Steven, gepaard met enkele overdreven uitspraken ("Hier, pak mijn autosleutels, neem al mijn geld maar terwijl je bezig bent").

Nadat we ons snorkelmateriaal hadden opgehaald vaarden we richting Princess Islet. Een onbewoond eiland waar er een zodanige biodiversiteit aanwezig was dat het was uitgeroepen tot beschermd gebied.

Zoals te verwachten viel hield Steven het voor bekeken na zijn eerste contact met het ijskoude water. Hij ging zich gaan uitleven met zijn fototoestel terwijl Natacha ging snorkelen. Terwijl zij heel wat vissen in hun natuurlijke omgeving kon aanschouwen leefde hij zich uit met het fotograferen van een grote familie krabben die je her en der op het eiland kon terugvinden. Het enige minpunt dat we hierop konden aanmerken was dat het landschap geteisterd werd door werkmannen die alles in gereedheid moesten brengen voor de cliff diving wedstrijd van Red Bull. Tot zover het beschermde gebied eigenlijk...

Na de ganse baai te hebben afgezwommen keerden we tevreden terug naar ons hotel, waarna we al snel afzakten naar het winkelcentrum met de walvis om te gaan eten.
We spendeerden de laatste uurtjes van de dag aan het verkennen van Ponta Delgada en bezochten onder meer het oude militaire fort, stadspoorten met kerk en stadhuis en als hoogtepunt een heuse muurschildering van een walvis die triestig is omdat ze niet door de tunnel past aan het eind van het steegje. Whales have problems too!

We kijken terug uit naar morgen, maar hopen dat de bewolking opklaart.
Zouden we morgen geen lasagne eten?

Geschreven door Natacha.reist