Dag 6 : platte rust en bakken

Wakker worden zonder wekker, wat een zalig gevoel. Maar uit bed kruipen nadat je de vorige dag een wandeling van 10+ km hebt gewandeld, voelt minder zalig aan.

Al mankend stapten we richting het ontbijt. Laten we hopen dat die beter meevalt dan de kamers. Er was ruime keuze. Vooral de verse citroensap viel in de smaak.

Met een gevulde maag slenterden we terug naar kamer 107. Zonder een woord uit te spreken voelden we het bij elkaar aan: vandaag doen we niets! We rustten nog wat uit en vielen uiteindelijk zelfs in slaap.

Na onze powernap bekeken we onze opties voor vandaag: zonnebaden hier aan het zwembad, of zonnen op het strand? We kozen ervoor om in het hotel te blijven.

We namen ons restje pizza mee naar het zwembad. We hadden geen idee of dit wel toegelaten was, dus een beetje onzeker begonnen we aan ons middageten. Opeens kwam de man, vanachter de poolbar, onze tafel toegelopen. Oei oei, hij zal ons hierover aanspreken. Wacht eens even! Hij heeft servetten mee. En ja hoor, hij kwam eveneens met 2 glazen water en wenste ons smakelijk eten. Perplex van zijn vriendelijkheid begonnen we een gesprek welke uiteindelijk leidde tot een plaats dat, volgens hem, een must-see is.

Terwijl Isabelle later een drankje bestelde bij haar nieuwe vriend, de poolbarman, rinkelde haar telefoon. Van ver maakte ze teken dat Natacha telefoon mocht opnemen. "Hallo met de zus van Isabelle", zei Natacha en kreeg als antwoord: "goede middag, van , het betreft activiteit voor de vrijgezellen". En zo kwam Natacha 1 van de 3 activiteiten te weten. Balen!

De namiddag vloog voorbij. Een beetje zonnen, een plonsje in het zwembad, verder bruinen, terug afkoelen. Wat deed het water deugd, spierpijn verdween zo als ijs voor de zon. Tot op het moment dat we er uitkropen natuurlijk. De lokale vogels genieten mee van het zwembad. Vaak zagen we ze vliegen terwijl ze een sipje van het zwembad namen.

Later op de dag besloten we om de zonsondergang te gaan zien op de plaatst dat de poolbarman ons had aangeraden. We stopten nog bij een supermarkt en kochten er een belegd broodje. Tot het plezier van Isabelle stapten we tevens een apotheek binnen. Natacha had waterbestendige pleisters nodig om haar schaafwonde te beschermen. De man toonde ons een voorschrift welke een A4 formaat had. Wat is het hier anders, bij ons is bijna alles elektronisch.

Met rammelende maagjes kwamen we toe op onze eindbestemming, Cave of Saint John the Hermit. Voor de eerste keer ontstond er een kleine ruzie tussen de zusjes. Isabelle was wat hangry. Natacha had even weinig geduld. We ontdekten elk afzonderlijk deze bijzondere plaats. Het is een kleine grot welke werd omgetoverd tot een kerkje. 1 deel van de grot was zodanig donker en spooky dat we beiden niet durfden binnen gaan. Het is inderdaad een speciale plek met een fantastisch uitzicht, maar niet ideaal voor een zonsondergang.

Met nog steeds lege buikjes stapten we terug de auto in. Via Google Maps tikten we willekeurig iets. Hopelijk gokken we goed.

Na een dik kwartier rijden kwamen we toe aan het strand van Nopigia. Gelukkig, hier zal het ideaal zijn. Met uitzicht op de zee, lawaai van de golven, een dalende oranje zon en een zalig fris zeebriesje aten we eindelijk onze belegde broodjes op. Zo bleven we enkele uurtjes genieten van dit kalme relaxte moment. Beiden dachten, zonder het van elkaar te weten, over onze jeugd. Het geluid van de golven klinkt zo familiaal.

Op het moment dat de zon achter de bergen verdween, probeerden de zusjes om een selfie te nemen met behulp van een timer. We probeerden verschillende pogingen waardoor Isabelle steeds heen en weer diende te lopen om de instellingen terug in te geven. Natacha stond met plezier te kijken: door haar pijnlijke teen kon ze niet veel doen en genoot van Isabelle haar harde werk. Isabelle haar coördinatie was niet altijd optimaal waardoor we na de 100ste poging overschakelden naar filmmodus. Op die manier kunnen we op gelijk welk moment een printscreen nemen. We probeerden onder andere om een hartje met onze armen te vormen en sprongen op 1 been. HILARISCH.

Zen en met pijnlijke lachspieren keerden we terug naar ons bedje.

Dit kunnen ze ons niet meer afpakken.
En het staat ook weer op video.

Reikhalzend naar morgen vielen we in slaap.

Geschreven door Natacha.reist