Dag 3:

Synchroon kwamen de zusjes wakker en dit zonder alarm. Vandaag staat Spinalonga op hun to do lijst. Dit is een eilandje met een lange geschiedenis. Initieel was het een fort om de haven van Elounta te beschermen tegen de Turken, zonder succes. Toen Kreta een republiek werd wees deze laatste Spinalonga aan als leprakolonie, waar mensen met lepra naartoe verbannen werden en waar zij geisoleerd van de buitenwereld moesten leven.

Na wederom een zalig ontbijt vertrokken we richting Spinalonga. Bij vertrek ontstond er al wat ergernissen. Niet tussen de meiden, maar in het verkeer. Een taxibus stond in het midden van de smalle baan. In achteruit reed de bus de helling af. Maar daar besliste een aanrijdende auto anders over. De bus diende terug naar de ingang van het hotel te rijden zodat die auto kon passeren. Maar nu stonden wij in de weg. De andere auto kon niet aan de kant. Achterwaarts op een helling rijden bezorgde ons wat stress. But we did it.

De rest van de rit was adembenemend met veel bochten en heuvels. Voor we het wisten kwamen we toe in Plaka. Zonder veel moeite zaten we op een overzet. Spinalonga zelf is mooi maar zonder gids vonden we het moeilijk om ons in te leven in het verhaal van dit eiland.

We wandelden het volledig eiland rond en besloten om terug te keren naar Plaka, maar daar dacht ons overzet anders over. Die bleef maar weg met als resultaat dat, op het moment de boot toekwam, iedereen klaar stond om in te stappen nog voor hij was gedokt. We genoten van de bootrit terug met Spinalonga op de achtergrond.

Agios Nikolaos is onze volgende bestemming. In 'To Votsalo' koos Isabelle voor banaanenijs en Natacha voor aardbeiensmaak. Met een kiezelstrand, zee, en bergen aan de horizon genoten we van ons bolleke ijs. We besloten om ons om te kleden en onze bikini's aan te trekken. Een plons in de zee kon voor de meisjes van de kust natuurlijk niet ontbreken. Natacha was blij dat ze haar sletsen aan had. Isabelle moest te voet naar de rand van de zee, over de kiezelstenen. Ongedeerd stapten we het water in. KOUD! We verzamelden onze moed bijeen en sprongen er in. Wat zijn we blij met deze beslissing. Na de eerste duik zagen we al visjes rond ons zwemmen.

Na deze deugddoende plonsje genoten we van het zonnetje op onze strandstoel. Na een tijdje begon de honger zijn neus te tonen en besloten we het centrum van Agios Nikolaos te bezoeken. Na een crêpemaaltijd slenterde we langs de vele winkels. Uiteindelijk kocht Natacha een handtas. Bij het verlaten van de winkel besloot Isabelle om, in dezelfde shop, een riem te kopen. Dit zorgde voor een hilarisch moment met de verkoper. Hij herkende onze taal en vertelde dat hij getrouwd is met een Hollandse.

Op het centraal plein was er een evenement met live muziek. Af en toe zagen we van ver dansers hun kunsten tonen. Na een lekkere warme chocolademelk met een toets van aardbei en salted caramel besloten we zo'n optreden mee te pikken. Ondertussen was het donker en toonde dit stadje haar glorie door de belichtingen. Wonder boven wonder zagen we dat er 2 stoeltjes vrij waren. Die zijn van ons! De dansers toonden hun beste kant en wij stonden versteld te kijken. Ondertussen werd het al laat en we moesten nog een dik half uur rijden om terug te keren naar ons hotel.

Tijdens de terugweg beseften we plots dat dit de laatste avond is aan dit kant van het eiland. Morgen gaan we richting het westen.

Wisten jullie dat er veel wilde katten op Kreta rondlopen? De katten zijn zelfs sociaal. Ze hebben waarschijnlijk nog nooit zo veel liefde gekregen als van ons, de 2 crazy catladies.

τα λέμε αύριο

Geschreven door Natacha.reist