Dag 7: Op zee

De kapitein had de storm van vorige nacht achter zich kunnen laten, tot opluchting van iedereen aan boord. We zijn nu op de terugweg naar Amsterdam en zitten opnieuw een volledige dag op zee. De regenachtige dagen waren voorbij, die blijken dus effectief een onderdeel te zijn van Noorwegen. De zon scheen vrolijk binnen door de ramen en de piepkleine golfjes die tegen de boeg sloegen slaagden er niet in om iemand lastig te vallen.

Omstreeks 10u woonden we een vragenuurtje bij in de grote theaterzaal. De kapitein kwam hoogstpersoonlijk aan de hand van diavoorstellingen en anekdotes een woordje uitleg geven over het leven aan boord door de ogen van zijn bemanning en hoe alles nu in zijn werk gaat. Sommige cijfers waren hallucinant. Zeker de hoeveelheid brandstof die het schip op 1 reis verbrandt. Maar liefst 962 bemanningsleden telde de Nieuw Statendam op onze reis en rond de 3200 gasten. De kapitein zelf is een grappig persoon uit Ierland. Hij wisselde belangrijke informatie af met grappige opmerkingen of steken onder water. Hij gaf zelf toe dat ze al heel wat stormen hebben getrotseerd op onze reis en dat de stabilisatoren van zijn schip al heel wat te verduren hadden gekregen. Het meest interessante voor ons was toch wel hoe zijn werknemers aan boord leven. Terwijl iedereen in mooie kajuiten vertoeft hebben zij piepkleine kamers waar ze met twee tot vier in stapelbedden vertoeven. Eén gemeenschappelijke ruimte, werkdagen van 16u per dag en 8 maanden per jaar van huis zijn indrukwekkende statistieken. Maar alle mensen aan boord zijn ongelooflijk behulpzaam en vriendelijk. Er ligt altijd een fijne grens tussen spontane vriendelijkheid en gemaakte, maar bij deze mensen straalde iedereen hun arbeidsvreugde uit. Het vele reizen en ontdekken van nieuwe delen in de wereld is voor velen de grootste reden waarom ze ervoor kiezen om zo lang weg te blijven van hun familie en thuis.

De rest van de dag spendeerden we vooral met op de kamer alles voorbereiden voor ons vertrek, genieten van een film, basketten en eten. Teveel eten.

In de namiddag woonden we ook een briefing bij van de mensen van de Blauwe Vogel, die iedereen informeerden over het ontschepingsproces. Na het avondeten pakten we onze valiezen in. Deze moesten voor middernacht op de gang gezet worden en zouden vanavond in het ruim verzameld worden.

We naderen het einde van onze reis en kijken toch met een gemengd gevoel terug. De cruise is leuk en aardig, maar we missen onze afhankelijkheid. Plus dat je in onze ogen heel veel tijd verliest. We hebben de twee zondagen (heen en terug) waar we een busrit hebben en eigenlijk nauwelijks varen. Dan de twee dagen op zee waar je in feite ook niets ziet of kunt doen. Vier dagen van de acht dagen wachten is toch wel zuur. Als je daarbij optelt dat je volledig afhankelijk bent van het tijdschema van iemand anders en er bepaalde plaatsen waren waar we maar een halve dag aan land konden gaan, missen we toch onze onafhankelijkheid. Het is aangenaam te weten dat je niet voortdurend met je koffers moet zeulen omdat je om de twee dagen naar een ander hotel verhuist en je eten al is voorzien en betaald. Maar voor ons wegen die twee zaken niet op tegen de nadelen.

We kijken reikhalzend uit naar onze thuiskomst.

Geschreven door Natacha.reist