Dag 5: Geiranger

Het schip lag aangemeerd in Geiranger. Doordat dit een klein dorpje is beschikken ze niet over een haven die groot genoeg is om een cruiseboot aan te leggen. De kapitein had de ankers zo dicht mogelijk bij de kust uitgeworpen, maar alle passagiers zouden met kleinere boten de laatste meters naar de haven moeten afleggen. Een hele organisatie!

De regen, waarvan we vermoeden dat het een permanent deel van Noorwegen is, volgt ons al de hele reis en was ook hier terug van de partij. We overwogen om opnieuw een wagen te huren, maar er was maar één verhuurder ter plaatse en deze is peperduur. Daar komt nog eens bij dat de wagens maar maximaal 3u kunnen afgehuurd worden en het eigenlijk piepkleine, volledig elektrische, Renault waren waar je maar met twee personen in kon. Het wagentje is maar iets breder dan een bromfiets, dus zit de passagier achter de chauffeur en beschikt hij tevens over geen koffer of ramen in de deuren. We besloten om het alternatief een kans te geven: de Hop On/Off bus. Simpelweg een toeristische bus die om het halfuur vertrekt en enkele populaire plaatsen bezoekt. Mensen kunnen zoveel af - of opstappen als ze zelf willen.

Geiranger zelf is een dorpje met een apocalyptische toekomst in het vooruitzicht. Het ligt aan het einde van de fjord, aan de basis van een groene vallei. Het is omsingeld door watervallen, gletsjers en hoge bergen en heeft één hoofdweg en één hotel. Door aardverschuivingen is een grote rotsformatie in de fjord zich langzaam aan het afscheuren van de rest van zijn kompanen. Eenmaal deze te pletter stort in het water zullen enkele tsunami's ervoor zorgen dat het pittoreske dorpje volledig onder water zal komen te staan en bijgevolg van de kaart zal worden geveegd. Een heleboel sensoren meten voortdurend de verschuiving van de rots, maar het rampscenario is onvermijdelijk. Het is niet meer een kwestie van 'zal het gebeuren', maar eerder 'wanneer zal het gebeuren?'. Toch lijken de mensen hier zich nergens zorgen om te maken. Misschien gaan ze ervan uit dat ze ruim op voorhand weten wanneer ze de vallei dienen te verlaten, maar zelfs dan is het toch onmogelijk om je volledige inboedel en huis te evacueren?

Die ene hoofdweg lijkt een miniscule kloon van de Trolweg uit Alesund. Een weg waar je met moeite twee wagens naast elkaar kunt laten rijden, met heel wat haarspeldbochten en steile hellingen. Maar toch rijden de bussen a volonte in beide richtingen. Zenuwslopend!

Al snel stapten we van de bus. Natacha had een zware trektocht gepland met als eindbestemming een mooie waterval. Terwijl we de klim inzetten konden we naar hartenlust genieten van het uitzicht. De regen bracht regenbogen met zich mee en al gauw trok er een dunne nevel over de vallei, dat de bergen mooi omringde. Het was ook grappig om de plaatselijke schapen te zien grazen. Enkele deugnieten hadden halsbanden om met een bel en vooral als ze zich uitschudden maakten ze grappige geluiden.

De tocht zelf was zwaar. En lang. Het was 3 km lang, maar voelde als 30 aan. De mensen hebben ervoor gezorgd dat er een duidelijk en goed begaanbaar pad van stenen is dat je kunt volgen. Maar de klim was heel steil. De regen werd ook alsmaar erger waardoor we na een uur volledig doorweekt waren. Gelukkig minderde de neerslag eenmaal we kletsnat verder liepen. Leve de snel drogende hiking broeken van Decathlon!

We hoopten vurig dat al deze moeite niet voor niets zou zijn. Maar we werden door de natuur getrakteerd op een waar spektakel! De waterval stond door de hevige regenval van de voorbije dagen zeer wild. Tevens is er een pad uitgehouwen in de nabijgelegen rotsen die de bezoekers de kans geeft om achter de waterval te wandelen. Iets dat we al vaak hebben geprobeerd, maar nu eindelijk konden waarmaken. Een wens van Natacha die in vervulling ging. Met die ervaring en gedachten rijker begonnen we aan de stevige afdaling. Terwijl regen en droge periodes elkaar afwisselden.

We namen de bus tot aan de laatste halte, namen wat kiekjes en gingen toen terug naar de haven. De regen bleef maar aanhouden en we kregen het koud, dus was het tijd om de warmte van onze kajuit op te zoeken. Helaas waren we op de terugweg met het bootje gezegend met een schipper die moeite had om aan te meren bij het schip. Drie keer moest de arme knaap wegvaren om een nieuwe poging te ondernemen. Maar de aanhouder wint natuurlijk!

Terwijl we ons aan het opwarmen waren werd de volledige bemanning opgetrommeld om een noodsituatie op te lossen. Later op de avond kregen we te horen dat er een windhoos door de fjord was getrokken. Het schip ligt op vier punten vastgebonden aan gigantische ankers in zee om ervoor te zorgen dat hij op dezelfde plaats stabiel blijft liggen. Eén van die punten was afgebroken waardoor het schip teveel helde naar één zijde. De bemanning moest de kabels opnieuw kunnen bevestigen en terwijl tegensturen met de motoren om te vermijden dat het ding zou kapseizen. Daar niemand van de passagiers had gemerkt dat er daadwerkelijk iets was, bevestigd dat de kunde en training van de bemanning. Chapeau!

Eenmaal aan het varen stond iedereen op het dek om één van de mooiste watervallen uit het land te zien: de Seven Sisters. Maar liefst 7 watervallen denderden samen naar beneden in de fjord. Aan de overkant was er één krachtige waterval te bewonderen: de Suiter. De Suiter doet volgens de Noren al jaar en dag zijn uiterste best om één van de Zussen te overtuigen om te verhuizen naar zijn zijde van de fjord. Op een bepaald punt splitst het water van de Suiter zich op in twee delen en kun je, met een beetje verbeelding, een fles wijn zien in de ruimte tussen de twee stromen. Naar verluidt is dat zo ontstaan omdat de arme waterval na al zijn vruchteloze pogingen besloten heeft zijn verdriet te verdrinken in het glas.

Nadeel voor ons was dat we zouden moeten kiezen welk van de twee we wilden vastleggen op foto: de Sisters of de Suiter. Daar ze beiden tegenover elkander liggen zouden we ze op hetzelfde moment te zien krijgen. Maar de kapitein loste dit euvel op voor ons. Vlak na de Sisters draaide hij het schip een volledige 360 graden!! Op deze manier kon iedereen, zowel op het dek als op de balkonnen van hun kajuit, beide watervallen in al hun glorie even zien. De fjord was net breed genoeg om de draai mogelijk te maken. Wat een schipper!!

Tijdens het avondeten kwamen we op de open zee, waar het water nogmaals erg heftig was. Het was terug wankelen en grijpen naar de leuningen. Maar we moeten zeggen dat we deze situatie stilaan gewoon aan het worden zijn. Steven slaapt er zelfs beter door!

Geschreven door Natacha.reist