Dag 17 = Thuiskomst

De zon scheen door de gordijnen. Steven sprong zo snel mogelijk in de douche en schudde Natacha nog net niet uit haar bed. Na een stevig ontbijt begonnen we aan de autorit naar huis. We werden joviaal getrakteerd op files, files en ongevallen. We blijven er ons over verbazen. We hebben al in zoveel landen een wagen gehuurd en talloze kilometers op de wegen doorgebracht, maar nergens lijd je even hard als in België. Ons land zou naast de frieten, het bier, chocolade en Manneke Pis gerust mogen bekendstaan om zijn files. Alhoewel het niet echt iets is om trots op te zijn.

We hielden even halt bij het buurtwinkeltje op enkele luttele kilometers van ons huis. Met boodschappen onder de arm en Steven die "Haast je, haast je, haast je" zei tijdens het wandelen naar de wagen vervolgden we onze weg na het inladen.

Het terugzien was emotioneel. Balou zag de wagen de oprit op rijden, maar wist aanvankelijk niet goed wat te denken. Hij zag er eerst wat angstig uit, maar toen hij zijn dolblije baasjes herkende kon de voordeur niet snel genoeg opengaan. Ook de katjes kwamen één voor één uit hun schuilplaats om ons te begroeten. Wat hadden we iedereen gemist!

Met het uitpakken van de valiezen en na alle nieuwe decoratieve souvenirs een plaats te hebben gegeven kwam er een eind aan ons avontuur. Het was een unieke ervaring door het eilandhoppen. Zoals altijd kenden we wat ups en downs, maar zonder tegenslagen zou het niet half zo hard genieten zijn van de dingen die wel op wieltjes lopen. We hebben een pak mooie herinneringen en kunnen terug een land afvinken op de wereldbol. Op naar het volgende?

Geschreven door Natacha.reist