Dag 10 = Faial

De zon kwam langzaam maar zeker op. De vulkaan op Pico wuifde de wolken weg en op alle eilanden begon er beweging te komen.

Alhoewel de feestende gasten niet te bespeuren waren de voorbije nacht hadden we toch opnieuw een turbulente ochtend gehad. We slapen net onder het restaurant en vanaf 6u 's morgens wordt er volop met tafels en stoelen gesjouwd. Niet echt een aangenaam geluid om op wakker te worden.

Het was onze laatste volledige dag op Faial. Er stond welgeteld 1 bezienswaardigheid op de agenda: een caldeira. Natacha had het idee om de caldeira te bereiken via een wandeling. Maar aangezien ze op de Azoren geen korte wandelingen hebben waren we ervan overtuigd dat de dag alsnog ging gevuld raken.

Na een lange autorit begonnen we aan de tocht. We volgden een gracht dat dwars door een prachtig bos ging. De voorbije dagen waren zonovergoten geweest, dus beschermde het bladerdak ons van de heftige UV stralen. Iets waar onze zonne- allergieën ons erg dankbaar voor waren. De temperatuur was ook een pak aangenamer. De stilte werd alleen verbroken door het onophoudelijke gefluit van de vogels en door sporadische zinnen van Steven ("Heb ik de auto gesloten?" en " Stop! Mijn schoenveter is los").

We klommen over kleine brugjes, trotseerden een tunnel en moesten soms rare toeren uithalen om over muurtjes te klimmen die de boeren hadden gemetst om hun vee buiten het bos te houden. Nietsvermoedend klommen we steeds hoger op het eiland. Weides met open vlaktes werden afgewisseld door dichte stukken bos. En na enkele kilometers diende ons eerste obstakel zich aan. We moesten een erg steile helling afdalen waarvan de grond louter en alleen maar bestond uit kiezeltjes. Het was glijden en je evenwicht bewaren om niet ten val te komen. Gelukkig bereikten we zonder kleerscheuren het volgende stuk van ons traject.

Het einde van onze weg door het bos diende zich aan. Eenmaal we terug op een stuk weg waren moesten we verder klimmen. Dit was het meest onaangename einde dat we ooit hebben gehad. Kilometers lang volgden we een oersaaie weg die soms alarmerend steil was. Hoe hoger we klommen, hoe meer wolken hun gezelschap aan ons opdrongen. We begonnen ons angstig af te vragen of al dit harde werk zou lonen. Wat als we de top bereikten en we net als op de andere eilanden niks konden zien door de wolken en mist?

Maar de natuur lachte ons even toe. Alhoewel het ijskoud was op de top, was de hemel eventjes wolkvrij. We stonden op één van de wanden van een 7 km lange omloop van een groene vallei. Het was kilometers diep en erg indrukwekkend om zo ver te kunnen kijken.

Na even genoten te hebben van het zicht begonnen we aan de lange terugweg. Het werd gevaarlijk. We waren al enkele uren aan het hiken en begonnen moe te worden. Alhoewel de route via de weg aflopend was, was het toch uitkijken geblazen. En jammer genoeg kwam Natacha ten val. Gelukkig kon ze ongedeerd haar weg vervolgen. We wandelden en wandelden. We hadden een mooi moment toen we over een muurtje moesten klimmen en er een stier en een koe onze weg versperden, maar verder was het een rustige wandeling. Enkel het erg steile stuk met de kiezel ondergrond was wederom een uitdaging. We waren blij toen we de neus van de wagen zagen opdoemen. Na een hike van 14 km konden we eindelijk terugkeren.

De mensen in het restaurant zullen op hun hoede moeten zijn: we hebben enorme honger!

Geschreven door Natacha.reist