Dag 12 = St. Lucia naar Drakensbergen!

Onze poging om de defecte GoPro terug aan de praat te krijgen leverde ons niets op. Naar alle waarschijnlijkheid eindigt ons succesverhaal met dit hebbedingetje hier. Een kleine troost is wel dat we erin geslaagd zijn om het geheugenkaartje uit te drogen, dus de filmpjes die we tot nog toe hadden gemaakt zijn we niet kwijt.

Vandaag hadden we heel wat kilometers voor de boeg. We trokken richting de Drakensbergen. Onze laatste halte vooraleer we de tocht huiswaarts moeten maken.

We beginnen de solidariteit op de weg goed gewoon te worden. Op de meeste wegen hier mag je 100 km/u rijden (je moet wel goed uit je doppen kijken door de slechte staat van sommige routes) en mensen die trager zijn schuiven meestal op op de pechstrook om achterliggende wagens voorbij te laten.

Het tanken is ook iets waar we hard aan moesten wennen. Hier word je aan elk station bediend en worden steeds je ramen gewassen. Het levert soms grappige momenten op als je de werknemers ziet wedijveren met elkaar om zoveel mogelijk klanten te kunnen bedienen.

De metamorfose van het landschap was enorm. Enerzijds hadden we de natuur die van beboste gebieden naar grote bergtoppen ging en anderzijds het civiele. Waar we nu zo goed als voortdurend door dorpjes hebben gereisd, waar armoede een dominerende factor is, reden we nu opeens door een gigantische metropool met villa's en bedrijven. Zoveel verschil in enkele luttele kilometers. Ook de temperatuur was verschrikkelijk buiten. De auto gaf 33° aan!

Tijdens Natacha haar opzoekwerk had ze een stophalte opgezocht, namelijk Howick Falls. Deze laatste was voor de GPS onbekend. Gelukkig hebben we deze waterval toch tamelijk gemakkelijk gevonden. We genoten van het uitzicht en vooral van het speciaal geluid van het water vooraleer we verder richting het volgend hotel reden.

We hadden onderweg even een benarde situatie toen Steven langs de autosnelweg besloot af te rijden om te kunnen bijtanken. Het tankstation was nog in aanleg! Het stond nergens aangeduid, de afrit was niet afgesloten, maar we stonden wel voor een gesloten werf. Hoe moesten we dit nu oplossen? Zomaar eventjes achteruit rijden op een autosnelweg afrit leek ons niet bepaald verstandig. Steven begon in het gras te rijden, maar net toen hij snelheid wilde maken zagen we een gigantisch afwateringskanaal naast de weg lopen. No way dat wij daar met onze wagen in reden en er terug uit zouden kunnen. Natacha had een kleine weg gezien dat waarschijnlijk was gevormd door zware vrachtwagens en kranen en door eventjes zo te rijden door het gras kwamen we uiteindelijk toch de werf op. Waar we enkele stomverbaasde bouwvakkers snel passeerden om zo veilig en wel de snelweg terug op te razen. Misschien volgende keer een signalisatie plaatsen? Het is maar een tip!

We naderden onze eindbestemming. De omgeving was alvast adembenemend. Eenmaal we het dorpje van Bergville hadden doorkruist bevond ons resort zich helemaal aan het einde van de, met putten bezaaide, weg. Het complex is gigantisch en perfect verstopt tussen de omringende bergen. Ze hadden twee game ruimtes met biljarttafels en een pingpongtafel, een ondergronds taverne met bijbehorende wijnkelder, een buitenzwembad, een speelplein voor de kinderen, twee tennisvelden en een gigantische tuin. Vergeten we nog iets?

Na de rondleiding leerden we al snel de honden kennen. Vier stuks lopen er vrij rond op het domein. Ze lopen door de tuinen, het restaurant en indien gewenst zelfs in de chalets van de gasten. Wat een leven! Overal knuffels en aandacht krijgen. En toch waren het rebelse viervoeters aangezien hun favoriete bezigheid de souvenirshop binnendringen lijkt te zijn om een knuffelbeest te kunnen ontvreemden.

Onze chalet bevond zich helemaal aan de top van de heuvel. Het was een steile en angstige klim met de wagen, maar toen we er aankwamen vielen we bijna achterover. Ons verblijf is bijna groter dan ons huis in België! Drie slaapkamers, evenveel badkamers, een berging, een keuken, een woonkamer EN garage om de wagen in te parkeren. Serieus?

Na een autorit van bijna 6u sloten we de dag af met een spelletje pool, dat verbazingwekkend genoeg in een gelijkstand eindigde, en een lekker avondmaal.

We zullen nog knopen moeten doorhakken om te beslissen hoe we onze laatste dag zullen invullen.

Geschreven door Natacha.reist