Dag 11 = St. Lucia en Sodwana Bay!

De wekker liep wederom om 4u50 af. Het weer had al heel wat roet in het eten gegooid tijdens onze reis. Voor vandaag hadden we een spectaculaire excursie voorzien waarin we gingen proberen te zwemmen met wilde dolfijnen. Maar we hadden pas gisterenavond laat bevestiging gekregen dat het ging doorgaan. Verbazend aangezien alle whale watching excursies voor de komende twee dagen zijn afgelast door het slechte weer.

Het was een 2,5u rijden naar Sodwana Bay, vanwaar we het water gingen op gaan, dus moesten we rond 5u30 vertrekken om er zeker tegen 8u te zijn. Het was een rustige rit. Het vroege uur zorgde ervoor dat er weinig tot geen verkeer te bespeuren viel en dus kwamen we ruim op tijd aan in het reservaat.

We hadden geluk dat iemand net de checkpoint passeerde op het moment dat wij aankwamen zodat we samen naar het strand konden gaan om kennis te maken met de mensen.

We geven eerlijk toe dat we ons met de minuut ongemakkelijker gingen voelen. Er werd volop in een raar dialect gepraat, we moesten er om 8u zijn terwijl we maar om 9u30 het water op gingen en onze gevraagde wetsuits lagen niet klaar.

Toen we het water even gingen inspecteren vonden we het alvast veel te koud om in gewone zwemtenue een plonsje te nemen. We drongen nogmaals aan op de wetsuits en hadden geluk dat één van de medewerkers snel terug zou rijden naar de shop. Onze maten zou ze raden, iets dat we sowieso al niet zagen goedkomen. En als Natacha niet gevraagd had of de gids wel al het materiaal had ingeladen, met aandrang op de snorkel zelf, hadden we moeten duiken door onze adem in te houden. Dat zou ook niet aangenaam zijn!

Toen de voltallige crew terugkwam van een eerste duik konden we met iedereen kennis maken die ons ging begeleiden. Gelukkig was de schipper een aangenaam iemand die ons wat meer op ons gemak stelde. Hij praatte lustig over de bultrugwalvissen die momenteel in het gebied vertoefden en hun migratieroute. En alsof het was afgesproken zagen we in de verte opeens een grote staart uit het water komen. Stel je voor dat we deze kanjers nog eens kunnen terugzien in deze wateren. Wat zou dat mooi meegenomen zijn!

De wetsuits waren gearriveerd en zoals verwacht niet bepaald ideaal. Natacha haar benen en armen waren bloot en Steven moest zich erin proppen. Toen één van de gidsen zei dat hij zijn buik moest intrekken barstte Natacha alvast uit in gelach.

De speedboot (enfin, sloep) lag aangemeerd op het strand. In Canada zijn we genoeg getuige geweest van bootlanceringen via opleggers en stevige 4x4 wagens. Maar dit is Zuid-Afrika! Een tractor, een grote houten paal en wat spierkracht was voldoende om een boot te water te laten.

Toen iedereen zichzelf aan boord had gehesen en we een reddingsvest aangetrokken hadden konden we van start gaan. De golven waren gigantisch! We vroegen ons op het strand al af hoe we in hemelsnaam een kleine sloep over zo een golven zouden krijgen: met een lefgozer als schipper en de gepaste soundtrack van AC/DC natuurlijk! Terwijl het zware nummer over de boot galmde nam hij een aanloop en vlogen we werkelijk de lucht in. Het was een fantastische ervaring en Steven kon zijn lachen niet inhouden: deze muziek was ongetwijfeld Natacha haar ergste nachtmerrie. Eenmaal over deze ruwe golven was het een pak rustiger.

Nu begon de zoektocht naar onderwaterdieren. De schipper maakte opeens scherp rechtsomkeert. Hij legde een beetje verder de boot stil en tuurde vlak voor zicht uit. En daar zagen, en hoorden, we de onmiskenbare spuit van een gigantische bultrug. Fantastisch!! Het waren twee volwassen exemplaren en een kalfje. Alle walvissen hier komen naar deze baai om te bevallen en zwemmen dan richting Kaapstad om hun jong wat aan te sterken vooraleer ze de grote tocht verderzetten. Meestal is het moeder en grootmoeder die over het pasgeboren diertje waken waardoor ze dus altijd met zen drietjes samen zwemmen. De kleine pufjes van de baby staken fel af tegen de grote stoten van de andere twee. En terwijl we keken floepte er een staart zijwaarts uit het water. Wauw! In totaal zagen we drie groepen van drie walvissen passeren. We konden ons eigen geluk niet geloven aangezien we in Canada maar twee bultruggen hadden kunnen spotten. Het voelde een beetje als thuiskomen!

Nadat we een hamerkophaai hadden kunnen zien zwemmen aan de oppervlakte zagen we ook nog een grote schildpad dobberen. Maar er klopte iets niet, een schildpad bleef nooit zo lang aan het wateroppervlak rusten. Misschien zat hij vast in iets? We moedigden de schipper aan om zo dicht mogelijk te gaan zodat we het dier konden inspecteren en als het moest actie ondernemen, maar een redding was niet noodzakelijk. Hij was aan het paren! Daar wil natuurlijk niemand van gered worden.

Het leek ons wel een goede mogelijkheid om het water in te duiken om de dieren eens van dichterbij te kunnen zien. Maar het snorkelen was een fiasco: na twee zwemslagen kreeg Steven een paniekaanval en schoot hij in een reflex terug naar de boot. Natacha had te maken met hetzelfde euvel, maar zij zwom wel haar gids achterna. Ook had ze tijdens het varen haar wetsuite opengedaan, het was veel te warm in de open zon! Natuurlijk had ze deze vergeten te sluiten voor ze in het water sprong. Gelukkig had haar gids dit gezien en heeft ze haar wetsuite nog toegeritst.

Toen iedereen terug in de boot zat leek het verhaal er voor ons op te zitten. We hadden het toch ietwat onderschat. Doordat je met het masker niet kunt ademen door je neus was dit toch wel een benauwend gevoel. Ook het water had koud wat een nadelig gevolg had op onze ademhaling. Neem daar ook bij dat de oceaan nog redelijk wild stond en dat we nog nooit gesnorkeld hebben.

Toen we een knappe school vissen zagen moedigde de schipper ons toch aan om nog een poging te wagen. Voor Steven was het echter genoeg geweest, hij was sowieso al geen held in het water en hij had walvissen gezien dus was zijn excursie meer dan geslaagd. Natacha raapte al haar moed bijeen om toch nog eens het water in te gaan. Ondertussen had de stroming ook toegenomen.

Eenmaal in het water sloeg Natacha terug in paniek. Ze besloot om boven het wateroppervlak te blijven zonder de snorkel in haar mond te hebben. Toen ze de omgeving wat gewoon was probeerde ze haar snorkel uit. Nog steeds met volle stress stak ze haar hoofd onder water. Wat was dat een raar gevoel! Na een paar keer proberen had ze een houding gevonden waarbij ze kon relaxen. Toen pas besefte ze hoe mooi het daar wel niet is! Een volledige school vissen zwom onder haar langs. Geel gekleurde vissen en enkele blauwe. Er zwom zelfs één haar richting uit terwijl zijn mond open en toe ging, typisch! Wat een mooi tafereel. Zo bleven Natacha en de gidsen even dobberen in het water. Ze zagen zelfs hoe een schildpad naar de bodem zwom. Na nog enkele scholen gezien te hebben, werd Natacha moe en besloot ze om terug naar de boot te zwemmen. Iets wat verdomd traag ging met deze stroming. Het in de boot kruipen was tevens een catastrofe. Gelukkig konden de schipper en Steven met volle macht Natacha in de speedboot heffen.

Nadat de gidsen nog een zeldzame vis vastlegden op camera vroegen we de schipper om terug landinwaarts te trekken. De golven werden een pak groter en om de een of andere reden voelden we ons wat misselijk worden. Misschien was ons mager ontbijt hier de aansteker van want normaal hadden we nooit last van dit ongemak.

Het aanmeren was al even spectaculair als het vertrekken. En opnieuw was het met bijbehorende soundtrack! Toen we hard het zand opvlogen waren we toch blij dat we terug aan land waren. We namen snel afscheid van iedereen en repten ons terug naar St. Lucia, waar we om 15u45 verwacht werden om een rivierexcursie te maken.

Enkele uren later zaten we op de boot in de rivier op een steenworp van ons hotel. We hoopten via deze weg nijlpaarden en krokodillen te spotten. En het was een daverend succes! Nijlpaarden in overvloed hier, zowel in het water als op het land (zeldzaam voor deze dieren). Daarnaast hadden we ook een handvol krokodillen zien zonnebaden en één dappere ooievaar die net naast een groep van deze reptielen zat te wachten. Lefgozer!

We zagen ook een pak interessante vogels voorbijvliegen. De meest spectaculaire was ongetwijfeld de Afrikaanse vis-adelaar, die veel gemeen had met zijn neef (de bald eagle).

Op de terugweg waren we getuige hoe een grote familie nijlpaarden, die we op het land hadden zien tukken, het water in gingen. En ook hier was er een enorme babyboom aan de gang! Terwijl we keken zagen we opeens enkele baby'tjes speels het water inspringen. Wat een schattigaards! Eén van de leukste momenten was toen de grote stier (vermoedelijk de papa) het water wilde in gaan en er twee kindjes direct rond hem kwamen dansen en hem nadeden toen hij begon te geeuwen. Alhoewel de boot net iets te groot was en de passagiers wat te luidruchtig en teveel in de weg liepen waren we toch blij dat we gegaan waren. We hadden de nijlpaarden eindelijk eens goed kunnen bekijken!

St. Lucia is tevens de allereerste keer dat we buitenshuis kunnen gaan eten. In de reservaten is het sowieso onmogelijk om ergens een dorpje in te trekken om iets te eten te zoeken omdat de poorten sluiten op een bepaald uur. Maar meestal bleven we in het hotel eten uit veiligheidsoverwegingen. Dit stadje is de allereerste keer dat we in alle veiligheid na zonsondergang de dorpskern kunnen gaan verkennen en zelf kunnen kiezen wat we eten. Wie had verwacht dat zoiets simpels opeens zo een luxe zou zijn?

De gevulde dag had helaas een bittere nasmaak. Natacha had haar GoPro videocamera meegenomen tijdens de snorkeltocht en op de een of andere reden had deze water binnengekregen (wat onmogelijk zou moeten zijn). Het peperdure toestel zal waarschijnlijk onbruikbaar zijn en ook de geheugenkaart waar alle beelden van onze reis op staan was kletsnat. We hopen dat we op zijn minst het kaartje nog aan de praat kunnen krijgen morgen...

Geschreven door Natacha.reist