Dag 7 = HECS!

We werden vroeg gewekt door een orkest van vogels. Ons hotel had een prachtige tuin en die was blijkbaar een grote trekpleister voor allerhande soorten.

Onderweg naar het ontbijt werden we joviaal ontvangen door een kleine, bruine, viervoeter. Het enthousiaste hondje begroette ons al lachend en springend en volgde ons naar de ontbijtruimte waar hij van de ene tafel naar de ander ging om knuffels te stelen van iedereen. De uitbaatster wist ons te vertellen dat de kleine hartendief gered was uit het asiel door één van haar werkneemsters. En doordat ze allemaal lange dagen hebben mocht het hondje telkens meekomen en de ganse dag vrij op het terrein rondlopen. We weten alvast wie de prijs voor "werkgever van het jaar" zou krijgen in Zuid-Afrika.

Vandaag was een vrije dag. We hadden niks gepland en overlegden met de eigenaresse wat er zoal te beleven viel. We hadden interesse om een olifantensanctuary te bezoeken, maar toen we hoorden dat je de dieren kon berijden besloten we te passen. Olifanten zijn niet gemaakt om te rijden en een sanctuary zou een plaats moeten zijn waar ze kunnen genieten van de rest van hun leven, niet waar ze nog steeds als slaaf voor de mens dienen op te treden.

Na wat overwegen besloten we onze daguitstap te spenderen in het Hoedspruit Endangered Species Center. De behulpzame uitbaatster belde zelfs naar het center om een begeleide excursie te boeken voor ons!

Na een anderhalf uur rijden waren we net op tijd aangekomen in het centrum. Het HECS was een prachtige prestatie. Wat begon als een persoonlijke missie om de cheetah te redden van de ondergang is intussen uitgegroeid tot een sanctuary voor allerhande dieren en een herplaatsingsprogramma om gewonde dieren terug naar het wild te brengen.

De cheetah staat op de rand van uitsterven. Door (wie raad het al?) de mens. Vroeger konden de dieren over gans Afrika rondzwerven, maar door de komst van de steden en nederzettingen is dit verleden tijd. Dit had catastrofale gevolgen voor de dieren aangezien er nu incest werd gepleegd. Waar ze hun partner vroeger vaak aan de andere kant van het land ontmoetten waren ze nu verplicht in hun kleine regio iemand te zoeken. Dit leidde tot misvormde cheetahs die ten dode waren opgeschreven. In het HECS kweken ze de cheetahs, worden ze 3 jaar lang opgevoed door hun moeder en de medewerkers en moeten ze een 5-stappen programma doorlopen. Eenmaal ze 'afgestudeerd' zijn worden ze losgelaten in het wild. Elke vrouwelijke cheetah krijgt maar 1 nest jongen in gevangenschap en de mensen hier hebben uitvoerig onderzoek moeten doen en zijn na jaren erin geslaagd de bloedlijnen terug zuiver te krijgen. Het programma is uitermate succesvol. Elk dier wordt in een prive reservaat losgelaten en wordt voortdurend in het oog gehouden door een zender. Zo weten ze hoe de dieren het stellen.

Bij aankomst werden we begroet door een paar grijze papegaaien. Ze zeiden dolenthousiast 'Hello' en bootsten graag het geluid van de kassa na van het aangrenzende restaurant.

Tijdens het wachten op onze gids konden we twee koningscheetahs bewonderen, een soort die niet meer te vinden is in het wild. Hun vlekken waren een pak donkerder dan van een gewone cheetah.

Samen met een groep konden we met een kleine vrachtauto het terrein verkennen. Eén ding was al zeker: de dieren hadden enorm veel ruimte!

Onze eerste stop was bij de 'cleanup' crew: de gieren. Gieren zijn ook bedreigde dieren en het centrum heeft een plaats gemaakt waar al het vlees dat niet meer voor menselijke consumptie kan dienen voor de roofdieren vrij ter beschikking wordt gesteld. Het vernietigen van afval is een bron van inkomsten voor het centrum en biedt de gieren een veilige plaats om te eten. Alle vogels zijn wild en kunnen gaan en staan waar ze willen. Dat dit concept succesvol was bleek aan de grote aanwezigheid van de vogels.

Enkele kilometers verder stuitten we op twee leeuwen die aan het rusten waren. Leeuwen zijn niet bedreigd, maar toen het centrum te horen kreeg dat er een leeuw werd gefokt om als trophy hunt afgeschoten te worden en de overheid een leeuwin in beslag had genomen dat als huisdier werd gehouden moesten ze wel ingrijpen. Aanvankelijk werden de twee apart gehouden, maar leeuwen worden hun hele leven omringd door familie dus na verloop van tijd werden ze toch samen geplaatst omdat ze nood hadden aan gezelschap. De anticonceptie die ze gaven aan de leeuwin bleek niet te werken en deze twee leeuwen waren het gevolg daarvan. Scar en Mufasa (toepasselijk!) hadden allebei een genetische afwijking waardoor ze niet kunnen jagen en dus de rest van hun leven in het sanctuary zullen blijven. De afwijking werd waarschijnlijk veroorzaakt door de steroïden die de trophy hunters aan de leeuw hadden gegeven, zodat deze er 'gevaarlijker' uit zag en de jager meer voldoening had van zijn moord... Scar en Mufasa zijn niet ingeprent: elke ochtend brullen ze naar de leeuwen in de omgeving, Kruger Park, om hun territorium af te bakenen.

Ook wilde honden zijn bedreigd. Het HESC draagt ook een steentje bij tot de redding van deze roofdieren en integreert, met succes, sporadisch een kleine troep van deze dieren terug in het wild. We kregen wat interessante weetjes mee over deze kanjers vooraleer we verder trokken naar de luipaarden. Eindelijk zagen we deze jager eens van dicht! Twee vrouwtjes zaten samen en konden jammer genoeg nooit vrijgelaten worden. Ze werden als huisdier gehouden toen diezelfde persoon hun moeder had vermoord en hierdoor zijn ze volledig afhankelijk van de mens en zoeken ze ook hun gezelschap op. Toen de tweede dame haar toonbaar maakte hoorden we haar spinnen! Ze knuffelde met haar zus en was overduidelijk blij om wat interactie te hebben.

Hun buurvrouw was eveneens een luipaard die het centrum had gered als ze twee weken jong was. Door het harde werk van de medewerkers kan zij wel teruggebracht worden naar haar omgeving. Ze mijdt mensen en vangt zelf allerhande dieren die in haar verblijf binnenwandelen. Een goed teken!

Het volgende zicht was ééntje om u tegen te zeggen: 5 jonge cheetahs zaten op een steenworp afstand van ons. Zonder hek of afschermmiddel. Deze knapen zaten in de laatste fase van hun opleiding en gingen binnenkort vrijgelaten worden! Maar nu was het tijd om te luieren na hun intensieve jacht. Een programma dat het centrum heeft opgebouwd om hun spieren te ontwikkelen en jachtinstinct aan te wakkeren. Hier leerden we het verschil tussen cheetahs en luipaarden en merkten we op dat cheetahs ook manen hebben.

Het centrum had ook vier neushoorns opgevangen. Twee wezen die ze hadden moeten opvoeden en twee oudere dames. Allemaal slachtoffers van stropers. Vooral de dames waren enorm schuw en zelfs agressief naar de bezoekers toe. Geef ze eens ongelijk. In het centrum kon je foto's bekijken van hun redding en ze hadden een helse en traumatiserende weg achter de rug. De mensen hier denken dat ze een neushoorn succesvol zouden kunnen re-integreren, maar vooralsnog willen ze dit niet doen. Hierbinnen zijn ze veilig, terwijl ze buiten het sanctuary, zelfs zonder hoorn, elke dag kunnen gedood worden.

We bleven nog eten in het centrum, naast de papegaaien (Hello?) en gingen toen terug naar ons hotel. We besloten nog wat te genieten van de rust en het weer en spendeerden onze middag aan het zwembad terwijl we een boek lazen. Maar het getrippel kondigde onheil aan! Onze rode viervoeter was terug, en hij had ons gemist! Knuffels en enthousiasme alom! Hij kwam zelfs een stuk fruit brengen dat we moesten gooien, hilarisch! Had elk hotel maar zo een lieve mascotte!

De avond was prachtig. Iedereen at buiten op het balkon. De gastheer wees ons op een slimme kikker die zich iedere avond in een lantaarn wegstak. Bij het licht zat hij dan roerloos te wachten tot de insecten langskwamen. Sluwerik!

Geschreven door Natacha.reist