Dag 2 = Johannesburg naar Entabeni Ravineside Lodge!

Het inslapen ging toch niet zo vlekkeloos als gedacht: Steven zijn stem is teruggevonden, maar die had het gezelschap mee van mijnheer hoest. Een ganse nacht was het kuchen en brullen tot aan het ontbijt toe.

We namen de shuttlebus terug naar de luchthaven om onze huurwagen met GPS te halen. Eenmaal we de rompslomp aan papierwerk hadden doorworsteld zetten we koers naar een lokale supermarkt om inkopen te doen. Steven nam de eerste rijshift voor zijn rekening. De mensen hier rijden links en aangezien hij al tweemaal in het Verenigd Koninkrijk had gereden had hij al wat ervaring hierin. Hilariteit alom als we een afslag moesten nemen en de ruitenwissers aanschoten in plaats van de richtingsaanwijzers (deze schakelaars staan namelijk ook omgekeerd op het stuur).

De supermarkt bleek een grote vergissing te zijn. Nog voor we de wagen hadden stilgelegd werden we omringd door dakloze mensen. En toen we onze boodschappen hadden ingeladen en nog iemand hadden afgewimpeld werden we hard geconfronteerd met een volgend pijnpunt: de corrupte politie. Nog geen 10km hadden we afgelegd en we werden al tegengehouden door een norse agent die na één seconde zei dat ons rijbewijs niet geldig was en we beboet moesten worden. Natuurlijk vochten we dit aan en weigerden we ook maar iets te betalen en toen hij dreigde ons mee te nemen naar de ambassade en wij dreigden onze ambassade te bellen kreeg het gesprek opeens een andere wending: "koop me een drankje en ik laat jullie gaan". Wat een leuke start van onze reis. Zielig personage...

We besloten de stad zo snel mogelijk achter ons te laten. Dit is één van de grootste redenen waarom we steden mijden als de pest. Onderweg kwamen we heel wat dieren tegen! Van struisvogels en aapjes tot antilopen.

Al gauw werden we begroet door een andere bekende vriend: houthakkerswegen. Natuurlijk is deze benaming niet van toepassing hier, maar het eindresultaat blijft hetzelfde: eindeloze aardewegen met reusachtige stenen en diepe putten. Na een heel geworstel kwamen we eindelijk aan bij de poort die ons in het reservaat waar ons hotel ligt zou binnenlaten. Of dat dachten we althans... De toegangsmedewerker trok een wenkbrauw op toen hij de naam van ons hotel zag. Blijkbaar was deze aan de andere kant van het park gelegen en konden we via deze weg onmogelijk de oversteek maken. Lang leve de coördinaten die we niet in onze GPS kunnen invoeren. Hij raadde ons aan om in het aangrenzend hotel hulp te vragen aan de receptie. Maar ook hier stond Murphy met de ijzeren hamer te wachten. De receptioniste had gevraagd om een ranger met een jeep te sturen die ons alsnog via de wildernis naar ons hotel kon brengen, maar op dat moment was niemand beschikbaar. We hadden geen opties meer en gingen de tocht alsnog zelf moeten ondernemen. Met haar hulp konden we toch nog het juiste adres vinden, maar de tocht ging naar schatting twee a drie uur duren. Wetende dat het toen 14u was en we om 15u30 ons moesten inchecken voor onze allereerste safari leek het voor ons een onmogelijke opdracht. Het enige positieve dat we voorlopig ervaren hebben hier is het feit dat er overal rond ons nieuwsgierige aapjes liepen. Als we ons juiste hotel bereiken hopen we dat deze dieren daar eveneens aanwezig zijn.

En toch slaagden we erin om tegen 15u15 aan te komen in ons nieuw hotel waar er welgeteld vier gasten verblijven (inclusief ons!). Na een korte uitleg en rondleiding werden we door de mensen verplicht onze lunch nog te nuttigen. Deze was immers inbegrepen in de prijs en ze wilden dit ons nog zo graag aanbieden dat we niet konden weigeren. Het was lachen geblazen terwijl we als twee monsters ons veel te grote bord verorberden, met reeds volle magen!. En toen we half lachend, half gepijnigd door de buikkrampen recht sprongen om aan de safari te beginnen moesten we toch opnieuw plaatsnemen. Wat is een lunch zonder dessert? Deze mensen menen het echt en dus waren we wederom verplicht ons eten op te schrokken.

Met overvolle magen en de bezorgdheid dat de Savanne binnenkort enkele braakpartijen ging aanschouwen, konden we eindelijk de safari aanvatten! Het was een doorslaand succes. Niet alleen werden we omringd door de prachtige natuur, op nog geen twee minuten rijden hadden we al antilopen, neushoorns en wildebeasts gezien! We leerden ook de struikkip kennen met al haar mooie kleuren, zagen enkele rivierbokken en een reusachtige struisvogel. En terwijl we ons best deden om onze handen, camera's en vooral eten binnen te houden zagen we met lede ogen aan hoe de jeep steil naar beneden ging om de berg af te dalen. Onderweg zagen we enkele zebra's van heel dichtbij en een neushoorn familie dat een kalfje bij zich had! Ze waren quasi onzichtbaar doordat ze eruitzagen als rotsen! Een andere onzichtbare aanwezigheid waren de nijlpaarden. Ze zaten lekker te rusten onder het water en enkel hun kleine oogjes piepten soms even door het wateroppervlak.

En toen kwam voor ons het hoogtepunt van de rit. Terwijl iedereen afgeleid werd door een busje dat de tegengestelde richting uit reed sprong Steven nog net niet door het canvas plafond. Olifanten!! Een hele familie van wel 15 stuks kwam aanmarcheren. De gids was er echter niet gerust in. De wind blies in hun richting en dus ook onze geuren. En nieuwsgierig als ze waren, wilden ze steeds dichterbij komen om ons te onderzoeken. Een olifant heeft enkele handige richtingsaanwijzers: de oren. Als hun oren recht vooruit wijzen wilt dit zeggen dat hun volledige aandacht op jou is gericht. En dan wordt het tijd om je uit de voeten te maken. De gids moest voortdurend achteruit het pad op rijden om uit het bereik van de dieren te blijven. Het werd eventjes heel warm toen hij de plaats van de sighting aan het doorbriefen was naar de andere safari's via de radio en er één sluwerik onopgemerkt tot twee voetstappen van ons verwijderd was.
Een olifant eet normaal tot 300kg per dag! En het was genieten om ze met hun slurfen te zien werken en wroeten om het groenste blaadje van de struiken te krijgen. Ze hadden dusdanig veel kracht dat ze meestal een volledige struik met takken en al naar binnen werkten. Er was zelfs een dame die een dode boom uit de grond duwde om zo een piepklein struikje te kunnen bemachtigen. Hilarisch!

Eenmaal we afscheid hadden genomen van onze grote vrienden begon de zon al flink te zakken. Onderweg terug naar het hotel hield de gids opeens halt bij een plaats waar twee andere bussen stonden geparkeerd. We vervoegden de andere groepen om te kijken naar: niets. Hoe mooi de Savanne ook was, we vroegen ons toch af waarom iedereen zo gefixeerd was op een stel bomen. Volgens de gids was het een verrassing. Laat het alstublieft geen feestmaal zijn! Maar toen spotte Steven: cheetah! Twee stuks. De twee enige luipaarden die in het reservaat zitten en samenwerken om te kunnen jagen. Cheetah zijn normaal eenzaten, maar heel vaak blijven leden uit hetzelfde gezin enkele jaren samen. In dit geval waren de twee heren broers van elkaar. Ze waren haast onmogelijk te zien, maar gewapend met Steven zijn telelens en Natacha haar verrekijker konden we toch genieten van deze twee majestueuze katten zonder zelf een feestmaal te worden.

Onze opmars op de berg werd even gepauzeerd om van de zonsondergang te genieten en een drankje te drinken. De stilte van de open vlaktes werd even verstoord door het gemopper van Steven, die door een lekkende drinkfles een kletsnat achterwerk had gekregen en dit niet had gemerkt tijdens de rit. Fantastisch!

Het was een helse dag, een heuse klim en een bobbelige namiddag. Maar de dieren hebben ons met open armen verwelkomd. Volgens de gids was het ook zeer zeldzaam om al deze verschillende diersoorten op 1 safari te kunnen zien. We hopen alleen dat deze rampzalige dag niet het startschot is van een reis vol frustraties...

Geschreven door Natacha.reist