Dag 22 = Terugkeer naar huis

Het was een kalme ochtend. Voor de eerste keer ontbeten we relatief laat. We gebruikten onze ochtend om al onze spullen te verzamelen en het gewicht ietwat te verdelen over de twee koffers. Veel te gauw moesten we ons uitchecken en vertrokken we naar de luchthaven, die op een luttele tien minuten rijden lag.

Bij onze aankomst bij Alamo, om de huurwagen terug te geven, bespraken we de volgende stappen met betrekking tot de beschadiging van de auto. We weten intussen dat we het volledige bedrag zullen terugkrijgen van onze verzekering, die we bij het reisbureau automatisch hebben, dus konden we onze zorgen hier ook mee bekoelen.

Er was wel een klein wonder gebeurd: de deuk die oorspronkelijk in de voorbumper zat was op slag verdwenen! Misschien heeft de bumper zijn originele vorm terug aangenomen door verhitting van de zon? Hoe het ook zij: het zag er al stukken beter uit.

In de terminal zelf checkten we ons gelijk in op een self check-in machine die we hadden tegengekomen. Doordat de vlucht niet uitverkocht was konden we zelfs onze zitplaatsen nog wijzigen naar de staart van het vliegtuig in de hoop minder herrie te hebben van de motoren. Maar waar moesten we onze bagage droppen? In de meeste luchthavens kun je na het ontvangen van je tags enkele stappen verder je bagage automatisch laten wegvoeren. Hier dus niet. We vroegen het aan iemand die aan een infobalie zat, maar het werd ons al snel duidelijk dat deze persoon geen flauw idee had waar we het over hadden. Ze verwees ons door naar de Air Transat balie waar zij ons doorverwezen naar hun balie aan de andere kant van de luchthaven. Zij deden immers alleen nationale vluchten.

Toen Steven aan het aanschuiven was om onze resterende dollars om te wisselen kreeg Natacha een lichte paniekaanval: onze boarding passes waren verdwenen! Ze wandelde snel terug langs de route die we hadden genomen, maar kwam met lege handen terug. Bij de internationale balie van onze luchtvaartmaatschappij vroegen we aan een medewerker hoe we dit moesten oplossen, maar deze persoon antwoordde nogal luchtig dat er geen gevolgen zouden zijn en we ons gewoon opnieuw konden inchecken. We betwijfelden dit ten zeerste.

De self check-in was blijkbaar ook tijdverspilling geweest: om je bagage af te geven moest iedereen aanschuiven in de rij met mensen die zich wel moesten inchecken. En die rij was lang, heel lang! Tijdens het wachten hoorde Steven opeens zijn naam afgeroepen worden in de hal. Hij haastte zich naar een infobalie. Iemand had onze boarding passes gevonden en in bewaring gegeven aan een balie aan de andere kant van de terminal! Het was spurten om ze op te halen, maar we konden terug ademen!

Na verlost te zijn van onze valiezen gingen we snel iets te eten halen om daarna vlotjes door de security te gaan.

Het volgende probleem diende zich echter met rasse schreden aan: iedereen was aan boord van het vliegtuig, maar het duurde eeuwen vooraleer we vertrokken. Opeens kwam de kapitein met de melding op de proppen dat onze vluchtroute moest aangepast worden doordat een deel van het luchtruim een militaire zone was geworden en we moesten bijtanken. En na nog een klein oponthoud konden we eindelijk opstijgen!

Ons plan om in de staart van het toestel te gaan zitten wierp zijn vruchten af. We hadden zelfs meer beenruimte dan in de heenvlucht! De motoren waren effectief minder hoorbaar, maar het huilende kindje dat twee rijen achter ons zat overstemde toch alles. Zoals in de heenvlucht was het eten verschrikkelijk en doordat het water een rare smaak had vroegen we voortdurend appelsap.
Zoals gebruikelijk hadden we allebei geen oog dicht kunnen doen tijdens deze nachtvlucht.

Nadat we onze bagage terug hadden opgehaald haastten we ons naar de uitgang. We hadden maar om het halfuur een shuttlebus en hadden nog tien minuten om de eerstvolgende te halen! Gelukkig slaagden we hierin.

De rit naar huis was ook geen groot succes. Vlak voor we België binnenreden hadden onze Nederlandse vrienden besloten de volledige snelweg af te sluiten en Antwerpen onbereikbaar te maken. Na verkeerd te hebben gereden kwamen we uiteindelijk terecht op de tolweg. Dit hield wel in dat we geen file hadden, maar een heuse omweg maakten om thuis te raken. Een omweg die verlengd werd door, jawel, wegenwerken! Tijdens de laatste kilometers hadden we er genoeg van. De wielrenners, de wegenwerken, de tractors die nooit opschuiven op een smalle weg. Ooh, wat hebben we weinig gemist aan ons thuisland.

Bij thuiskomst werden we gelukkig hartelijk begroet door onze huisdieren. En die hebben we wel gemist! Het was even knuffelen met de katten en kipjes en toen doken we zo snel mogelijk ons bed in om een uurtje te slapen. We werden op een trouw verwacht van een vriendin en wilden er graag nog presentabel uit zien. In de mate van het mogelijke... tenminste!

Geschreven door Natacha.reist