Dag 10 = Port Alice

We waanden ons even terug in onze tenten op Hanson Island: toen we wakker werden hoorden we nogmaals de prachtige kreten van adelaars. Onze kamer keek uit op de haven van Port Hardy en inderdaad: op de top van een mast zat er een trotse adelaar rond zich te kijken. Hij was alvast niet alleen. Blijkbaar waren er enkele vissen aangespoeld op het strand en die trokken heel wat roofdieren aan. We telden zes adelaars en we hadden zelfs nog niet ontbeten!

We vertrokken richting Port Alice om van daaruit enkele stops te doen bij nabijgelegen bezienswaardigheden. Het was een mooie rit doorheen de dichte bossen. In dit stuk van Vancouver Island werden er vaak beren gespot dus waren we zeer aandachtig om deze knapperds nog eens terug te zien.

We hielden even halt bij Beaver Lake en het Marble River Provincial Park. Maar na enkele stevige wandelingen hielden we het voor bekeken. Het is spijtig dat je maar heel weinig informatie krijgt aan het begin van de trails. Zelden tot nooit weet je waar je uitkomt of hoe lang de weg is. En doelloos rondstappen is niet echt ons ding.

Helaas kwamen we beerloos aan in Port Alice. Een vergelijkbaar havenstadje als McNeill. We aten onze lunch op bij de Seaside Walk waar ook hier de lucht gevuld werd door adelaarskreten en vertrokken toen naar... een houthakkersweg!

De wagen was net gewassen door de regen, maar hij kon op geen medelijden rekenen. Opnieuw werd zijn witte lak vervangen door modder. Het went uiteindelijk wel, deze wegen. Maar we zullen toch blij zijn als we terug deftige routes kunnen afleggen.
Bij de Eternal Fountain kregen we een kleine waterval te zien die op het oog nergens in neerkwam. Het water dat naar beneden viel verdween onmiddellijk in een complex ondergronds systeem van grotten. Je kunt dus niet zien vanwaar het water komt en al evenmin waar het heen gaat. Gedurende onze korte wandeling konden we hier en daar wel putten, of zogenaamde "karst", zien in het landschap. Ook hier kon je de bodem niet zien. Je hoorde wel het water stromen.

Onze laatste halte voor vandaag was Devils Bath. Je zou voor minder voorzichtig naderen! Helaas klinkt het imposanter dan het is. Devils Bath is eigenlijk gewoon een groot gat in de grond gevuld met water dat tot 44m diep kan zijn. Voor de onfortuinlijke zielen die erin zouden zijn gevallen is er wel geen uitweg want overal wordt het omringd door steile en gladde rotswanden. Het water wordt door de ondergrondse rivieren op dit punt omhoog geduwd waardoor er altijd water in deze ravijn staat.

We reden de bouwvallige weg terug door de regen en zonneschijn. Eén van onze gidsen gebruikte tijdens onze kajaktocht niet voor niets het gezegde: "If you don't like the weather in Vancouver Island, wait ten minutes".

Intussen zijn we terug aangekomen in Port McNeill waar Steven een hele uiteenzetting heeft gedaan aan een hotelgast die interesse had in Sea Shepherd.

Op naar onze rustige avond/nacht en dan kunnen we aan de volgende grote etappe van onze rondreis beginnen!

Geschreven door Natacha.reist