Dag 9 = Port Hardy & San Josef Bay

We kwamen wakker in een pikdonker hotel. Gelukkig hadden we een goede zaklamp mee om te gaan kamperen, maar wat was hier aan de hand? Bij de receptie kregen we te horen dat er ergens een boom op een centrale was gedonderd en niemand kon voorspellen wanneer de elektriciteit zou hersteld zijn. Port McNeill zat volledig zonder stroom en dit had uiteraard effect op alle hotels en winkels. Het ontbijt was alleszins een catastrofe van jewelste.

Vandaag stond er maar 1 iets op het programma: San Josef Bay. Een prachtig strand dat aan de andere kant van het eiland lag. Aangezien we Port Hardy passeerden onderweg en daar tevens ook de nacht gingen doorbrengen besloten we te kijken of daar de elektriciteit wel nog ging. Beide havenstadjes zaten echter op hetzelfde circuit, dus was er grote kans dat ook daar alles plat ging liggen. Maar we hadden geluk! Port Hardy was gespaard gebleven en dus konden we daar snel wat inkopen doen en een deftig ontbijt versieren alvorens onze weg te vervolgen.

De vriendelijke kassierster in de supermarkt had ons ervan verzekerd dat San Josef zeker bereikbaar was voor lieve toeristen met een sneeuwwitte stadswagen. Wij hadden er echter onze twijfels over aangezien de weg ernaartoe wederom eigendom was van een houthakkersbedrijf. En zoals we al in het verleden hebben ontdekt: deze mensen investeren niets in geasfalteerde wegen omdat ze ze simpelweg niet nodig hebben.

Zoals verwacht werd het een lange, uitputtende en vooral hobbelige rit. Onderweg kwamen we wel een "shoe tree" tegen. Een boom waar mensen hun versleten trekschoenen deponeerden. Er lagen er zeker honderden! Nog een beetje verder had Steven iets zien bewegen in het hoge gras. Het was een hinde! Toen we ons aan de kant zetten bleef ook zij stokstijf staan. Moeder Natuur had ze alvast een goed cadeau gegeven: je kon ze nauwelijks zien omdat haar vacht haar perfect camoufleerde. We namen snel wat foto's en besloten toen terug verder te rijden. Maar we vroegen ons wel af waarom ze zo bleef staan. Meestal verdwijnen ze als een schim in de nacht als ze teken van leven bespeuren. We kregen het antwoord al snel voorgeschoteld toen ook zij besloot verder te trekken en er twee kalfjes haar snel achterna sprongen. Ze beschermde haar kindjes!

Na een anderhalf uur (of langer?) putten en stenen ontwijken kwamen we eindelijk aan het eind van de weg. Van hieruit vertrokken we op een 5km lange trektocht (heen en terug) om San Josef Bay te bezoeken. De wandeling zelf was een typisch Canadese trektocht. Rust en kalmte! Het bos bood wat aangename verkoeling van de verschroeiende zon en onderweg kwamen we eekhoorntjes, een pad en een roofvogel tegen! We vermoeden dat het een slechtvalk was.

Na een stevige wandeling kwamen we eindelijk op het strand aan. Het was jammer genoeg hoogtij waardoor niet alles toegankelijk was, maar de schoonheid bleef alvast verbazen. Het was toch een tocht van extremen: het ene moment loop je in een prachtig bos, het volgende sta je op een strand. Her en der stonden er losstaande rotsen en grotten waar er planten groeiden op de wanden en plafonds.

Steven zijn voet begon jammer genoeg te protesteren tegen het wandelen op het zand waardoor we ons bezoek wat hebben moeten inkorten. Op de terugweg werden we plots begroet door een hele roedel honden. Zes à zeven exemplaren in alle rassen en maten waren aan het ravotten in het bos. Het was een aangename afwisseling van de andere dieren. Hun baasjes hadden er alvast ook plezier in om te zien hoe blij de honden waren om nieuw volk te zien.

We verblijven nu in de Quarterdeck Inn waar we een prachtig zicht hebben op de haven van Port Hardy. Onderweg naar het restaurant brachten we nog snel een bezoek aan een oorlogsmonument in Carrot Park. En het geluk lachte ons nog meer toe! Eindelijk een tankstation waar we de banden konden bijblazen! Helaas was het een heel erg amateuristisch ding. Je kon zelfs de huidige druk niet meten, laat staan zien hoeveel je er bijspoot. Het was dus met de natte vinger bijblazen.

Hopelijk ontploft er morgen geen band want we hebben opnieuw wat houthakkerswegen op het programma staan. Binnenkort kan onze wagen zich net als een hinde perfect camoufleren in de bossen.

Geschreven door Natacha.reist