Dag 6 = Tweede dag Kingfisher

Zo goed als iedereen had moeite om te slapen. Gedurende de ganse nacht hoorde je her en der tenten open gaan. Steven stond zelf ook drie keer op. Het was opletten geblazen want het was heel makkelijk om te struikelen over iets in het pikdonkere bos.
Om 4u30 hoorden we de orka's en zelfs een gigantische bultrug ademen net voorbij onze rotsen. Helaas was het nog te donker om ze effectief te kunnen zien. Maar het geluid was fantastisch!

Terwijl onze gidsen druk bezig waren het ontbijt te verzorgen zagen we een majestueuze adelaar overvliegen. Hij landde soepel in de top van een nabijgelegen boom en rustte daar uit, streng rond zich heen kijkend. Het stond als een paal boven water dat deze dieren de meesters van het luchtruim waren in deze streek van Canada. De onbetwiste koningen en koninginnen.

Doordat er een stevige wind had huisgehouden in de ochtend konden we na het middageten eindelijk eens het water op met de kajaks. De rook en mist waren verdwenen en verruild voor een helderblauwe hemel. Tijdens de briefing op het strand waar ons alles werd uitgelegd over de kajakken stak er plots vlakbij een zeehondje zijn snoet uit het water. Hij was alvast meer dan welkom!

Kajakken zelf bleek intensiever dan we aanvankelijk hadden gedacht. Het was al een heel werk om er in of uit te klimmen op zee zonder te kapseizen. Wij zaten gezamenlijk in een dubbele kajak dus moesten we gelijktijdig roeien om goed vaart te houden. Natacha zat vooraan en moest navigeren terwijl Steven achterin het roer bediende. Het waren zeekajakken dus moet je sturen aan de hand van voetpedalen.

Na een uurtje roeien en heel veel adelaars te hebben gespot meerden we aan op een groot strand. Van hieruit trokken we door het bos naar de top van een heuvel waar we een prachtig uitzicht hadden over het water. Doordat we op de heuvel de bescherming van de bomen verloren waren begon iedereen snel hun zonnecrème uit te halen. Natuurlijk lag de onze nog in de kajak. We besloten om samen terug naar het strand te keren om het te gaan halen. Uiteraard verdwaalden we even onderweg naar boven maar dankzij Natacha haar fantastisch gevoel voor richting geraakten we toch nog tijdig terug bij de groep.

Toen we ons aan het voorbereiden waren om terug het water op te gaan zagen we opnieuw zeehondjes boven water komen en zelfs een kleine familie rivierotters. Aan dieren alvast geen gebrek op deze uitstap! Zelfs tijdens het terugroeien werden we opeens verrast op het water. Een zeehondje vond het nodig om in het midden van onze groep tevoorschijn te komen en iedereen de stuipen op het lijf te jagen door uit te ademen vlak naast je kajak. Sloeber!

Eenmaal terug kampeerde iedereen even op de rotsen. Het was gebruikelijk om de ietwat saaiere momenten op te vullen door op campingstoeltjes samen het water af te speuren en elkaar beter te leren kennen. En met succes! Wederom passeerde er een grote groep orka. Ditmaal konden we ze veel beter zien doordat de mist volledig was opgetrokken. Dit is alvast een beeld dat je nooit kunt beu worden. Zelfs de gidsen, sommigen met negen jaar ervaring, kwamen telkens meekijken en dolenthousiast genieten. Sarah had zelfs een hydrofoon in het water gedropt waarmee we de dieren konden horen praten. Kippenvel!

Na het avondeten zagen we nog even een adelaar de groep passeren met een gigantische zalm in zijn klauwen. Hij kwam even rusten bij ons om na een halfuurtje verder te trekken met zijn vangst. Begrijpelijk dat zo een grote vis vervoeren in deze wind wat energie vergt!

De zon begon langzaam onder te gaan wat zorgde voor een mooi schilderachtig horizon. Quasi iedereen begon af te zakken naar hun tent. Maar daar dachten onze onderwatervrienden even anders over. Een gigantische groep orka kwam dicht bij de rotsen terwijl ze stroomafwaarts terugkeerden naar meer beschutte baaien. En halverwege het schouwspel kregen ze gezelschap van dolfijnen. Wat een waterballet!

Kunnen we het vallen van de nacht nog even uitstellen? Heeft er iemand connecties met de sterrenhemel?

Geschreven door Natacha.reist