Dag 7 = The Narrows

Vandaag stond er maar één iets op de planning: The Narrows. Een wereldberoemde hike en één van de trekpleisters van het Zion National Park. De trektocht volgt de Virgin River stroomopwaarts. Je loopt voortdurend in het water tussen de canyonwanden waardoor je op de eerste rij zit om te zien hoe het landschap door de rivier gevormd is geweest. Iemand met een beetje hike ervaring en conditie kan dit 8km lange traject in een grote 8 of 9 uur voltooien. De meeste mensen spenderen hun ganse dag in The Narrows. Dit betekent concreet dat je goed voorbereid moet zijn: voldoende eten, water en vooral kleren meenemen want tussen de rotswanden is het vaak koud. Toiletten zijn niet bereikbaar, dus de arme zielen die het groot toilet moeten opzoeken moeten hun behoefte in een zakje terug meebrengen.

We moeten er geen doekjes omwinden: dit is de grootste uitdaging die we ooit hebben aangegaan en heeft helaas ook zijn risico's. Onderkoeling, valpartijen en oververmoeidheid zijn al enkele voorbeelden. Het grootste gevaar schuilt echter in de onvoorspelbaarheid van het weer. The Narrows worden vaak geteisterd door zogenaamde flash floods. Simpel uitgelegd: door stormweer of hevige regenval op plaatsen dichtbij The Narrows kan de rivier in een mum van tijd verdubbelen in volume en kracht. Hoger terrein zoeken is op dat moment een must, maar niet altijd haalbaar. De mensen die het einde van de trektocht naderen op het moment van een flood zitten hopeloos gevangen tussen de canyonwanden. Gelukkig vindt dit fenomeen voornamelijk plaats in de zomermaanden en was er nu weinig tot geen kans dat we in de prijzen zouden vallen. Maar zoals gezegd: het weer is vaak onvoorspelbaar.

Toen we na ons ontbijt onze rugzakken aan het voorbereiden waren maakte een oude vriend zijn dramatische rentree in ons verhaal. Natacha haar verloren gsm kwam opeens uit een klein vakje uit haar rugzak opgedoken. Overal gezocht behalve 1 klein zakje die ze nooit gebruikt. Typisch, maar wat een opluchting!

We wurmden ons in onze waterdichte broek, waterdichte sokken en schoenen, namen onze houten wandelstokken mee en gingen op pad.

De zon was net opgekomen toen we de pendelbus van het park zelf namen. We zagen al quasi onmiddellijk enkele hindes grazen. Toen we 40 minuten later aan het begin van onze lange tocht gearriveerd waren meldde de chauffeur nog eens dat iedereen moest zorgen dat ze ten laatste om 19u15 moesten terug zijn. De mensen die de laatste bus missen zouden de volledige afstand terug moeten wandelen.

Vooraleer aan ons avontuur te beginnen keerden we even terug langs de weg. We hadden een hert gezien en die wilden we toch even van dicht bewonderen. Het was alvast een jong exemplaar die zich niet stoorde aan onze aanwezigheid. We lieten hem rustig verder eten en begonnen aan onze beproeving.

Net zoals gisteren moesten we eerst de Riverside Walk af wandelen. Onderweg hielden we wederom halt omdat er aan de overkant van de rivier een ander hert zijn gewei aan het bewerken was aan een grote struik. Na enkele malen krassen en duwen richtte hij zich in zijn volle lengte op om rond zich te kijken. Dit was de eerste maal dat we een volwassen mannelijk hert zagen. Leeuwen zijn dan wel de koningen van de jungle, deze jongen was zonder enige twijfel de koning van het bos. Wat een prachtbeest!

Al gauw bereikten we het einde van de eerste wandeling. De uitbater van de winkel waar we ons materiaal van hebben geleend had ons op het hart gedrukt om te proberen de Floating Rock te bereiken. Dat was al een heel eind en na dit punt kwam het water tot aan je borst, wat de wandeling teveel bemoeilijkt. We hadden een doel voor ogen, maar iedere kilometer die we in deze tocht succesvol konden afleggen leek voor ons al een overwinning.

De eerste stapjes in het water gingen vlot. De broek deed alvast goed zijn werk. De voeten waren een ander verhaal. Je voeten zelf bleven droog, maar het water stond wel in je schoenen. Je had dus continu het gevoel dat je met doorweekte kousen aan het wandelen was. Het water was ijskoud, maar daar hadden we gelukkig geen last van.

Omschrijven wat we voelden tijdens de eerste kilometer of wat onze ogen hebben kunnen aanschouwen is te moeilijk. Er viel veel schaduw op de rivier doordat de torenhoge canyonwanden de zon afschermden en de omgeving was adembenemend. De wanden zagen er spekglad uit, maar waren precies door een kunstenaar vorm gegeven. Het geluid van de stromende rivier werd versterkt door de echo. Her en der lagen er kleine eilandjes in het water waar je de rivier even kon ontsnappen. Deze waren bezaaid met rotsen, zand en prachtige bomen die hun herfstkleuren showden.

De stroming was sterk. We hadden een wandelstok meegekregen en gebruikten deze vooral om in te schatten hoe diep het water was en om de stroming wat te breken zodat je makkelijker kon doorwandelen. De rivier rechtdoor trotseren was haast ondoenbaar. De meeste mensen liepen van het ene eilandje naar het ander en gingen dwars door de rivier. Bij enkele stroomversnellingen bleek dit wel een hele uitdaging. Het water beukte genadeloos tegen je benen en door de gladde rotsblokken was het vaak moeilijk om je staande te houden. Vallen was geen optie. Allereerst zou je dan gans de route met natte bovenkledij gepest zitten, maar ook omdat onze camera's niet waterdicht zijn.

Al gauw kwamen we bij het eerste herkenningspunt: Mystery Falls. Een klein stroompje water gleed langs de steile rotswand naar beneden om de rivier te vervoegen. Prachtig.

We trokken verder en hadden naar ons gevoel een goed tempo te pakken. We haalden heel wat mensen in en werden zelf niet vaak voorbijgestoken. Een hilarisch moment was toen Steven voorop liep en we langs een rotsblok moesten. Hij was er rotsvast (wie vat er hem?) van overtuigd dat we door het water moesten, maar toen hij tot aan zijn onderrug in het water zat gaf hij toe dat het pad misschien over het aangrenzende eilandje liep. Vanaf dan nam Natacha terug de leiding.

De laatste kilometers waren een ware strijd. De kleine eilandjes waren zo goed als verdwenen en het water was vaak erg diep in het midden van de rivier. De bodem was eveneens alleen nog maar bedekt met gladde rotsen met nergens nog zandbedden. Het was een wonder dat we geen verzwikte enkels kregen want onze voeten stonden soms in de raarste hoeken tijdens het wandelen.

Maar: we bereikten de Floating Rock. Het was zelfs nog geen middag! Trots besloten we om nog een extra halte toe te voegen aan onze tocht. Via een vertakking van de rivier kon je blijkbaar een waterval bezichtigen. Dit wilden we niet aan ons laten voorbij gaan! We keerden een eind terug om dan af te slaan, richting Veiled Falls.

In een mum van tijd bereikten we een klein watervalletje. Was dit het? We raadpleegden even de kaart. No way dat dit de waterval was, de route op de kaart was een pak langer. Er voegde een koppel hikers zich bij ons. Zij hadden gisteren van een gids gehoord dat je over de kleine watervallen moest klimmen om je weg te vervolgen. We hielpen elkaar omhoog en trokken verder. Toen zij even een pauze namen liepen wij verder naar de volgende waterval. Ook daar kwamen we een koppel tegen, zij waren wel op de terugweg. Ze vertelden ons nog wat details over de tocht. Maar de waterval waar we hen ontmoetten was een stevige klim. Je stond tot aan je middel in het water en moest dan via steile rotsen omhoog klauteren. Toen Natacha boven was geraakt en Steven zijn fototoestel wegstak vervoegde het eerste koppel ons. Toen ook Steven zich zelfstandig omhoog hees complimenteerden ze ons. We hielpen hen nog even omhoog en gingen dan gezamenlijk verder. Uiteindelijk namen we afscheid. Zij hadden hun portie avontuur wel gehad en wilden terugkeren om iets te eten. Wij gingen door tot het eind, nog dieper de canyon in en nog over een laatste obstakel. Jammer genoeg was het eind niet spectaculair: enkele reusachtige rotsen blokkeerden de weg. Met een beetje hulp zouden we er wel over zijn geraakt, maar de terugweg was onmogelijk van die hoogte. Het was een leuke tocht geweest, dit was ons teken om ook de terugreis in te zetten. Het was bij enkele stukken even nadenken en zoeken hoe we het best konden afdalen, maar zonder kleerscheuren en verzwikkingen kwamen we terug aan de hoofdweg van de rivier.

Toen we enkele eilandjes bereikten die in de zon lagen besloten we te eten. Terwijl we op de rotsen onze fruitmaaltijd aan het verorberen waren liep er een chipmunk vrolijk langs de rotsen rond ons. Hij kwam steeds maar dichter en dichter. Opeens klom hij via Steven zijn schoen en been omhoog. We zeiden vriendelijk hallo, maar het baasje kroop dolenthousiast in Steven zijn openstaande rugzak. Van ons mocht hij gerust meereizen, maar toen hij hoorde dat we van het koude België waren bedacht hij zich en maakte hij zich snel uit de voeten. Een extra huisdiertjes is nochtans altijd welkom!

Toen we terug waren aan de Riverside konden we opgelucht ademhalen. Wat een fantastisch avontuur hadden we achter de rug! Tevens hadden we de route in een mooie tijd kunnen afleggen. Het was nog maar 15u!

Op de terugweg naar de pendelbus kwamen we oog in oog te staan met een bergeekhoorn. Deze knaap was toch wel een pak groter dan zijn Canadese soortgenoten. Het leek alsof hij een kruising was tussen een eekhoorn en bever. Hij ging even op zijn achterpoten staan. Nadat we hem begroetten, wandelde hij rustig de struiken in.

Bij de bus kwamen we de wandelaars tegen die we hadden geholpen bij de watervallen. We praatten even na over onze ervaringen en konden toen de bus op. Tijdens de ludieke terugrit met mopjes van de chauffeur zagen we tussen de bomen een hinde in looppas. Wat een soepele manier van bewegen. Nogmaals een uniek zicht. Wat hebben we al geluk gehad deze reis. We hadden niet verwacht om zoveel wildlife te zien.

Het zat erop. Trots, moe en voldaan konden we nog even uitrusten en genieten van onze avond.
Wat eten we?

Geschreven door Natacha.reist