DAG 4= Canyonlands National Park

Onze ochtend begon in mineur. Nadat we gisteren van kamer waren verhuisd was Natacha tot de vaststelling gekomen dat haar gsm spoorloos was. Ze vermoedde dat ze hem op het bed in de vorige kamer had laten liggen. Toen we echter nog eens de kamer onderzochten was hij nergens meer te bespeuren. Had de housekeeper bij het verversen van het bed het per ongeluk in de lakens gedraaid zonder te merken dat er iets op lag? Het was een spijtige zaak. De receptie had ons beloofd samen met de housekeepers nog eens alles na te gaan. Hopelijk duikt hij op want het is vandaag onze laatste dag in Moab.

Vandaag stond er wederom een nationaal park op het programma: Canyonlands National Park. Dit park is waarschijnlijk drie keer zo groot als Arches en bestaat dan ook uit drie delen: The Needles, Island In The Sky en The Maze. Aangezien The Needles enkel maar uit grote trektochten bestaat en The Maze alleen maar toegankelijk is voor wagens met vierwielaandrijving besloten we enkel Island In The Sky te bezoeken.

Het was een groot uur rijden vanuit Moab naar Island In The Sky, maar zoals we intussen al gewoon zijn aan deze kant van de Atlantische Oceaan verliep de rit soepel ondanks de vele haarspeldbochten. Het was opnieuw een stralende dag en het beloofde alvast terug warm te worden.

Na een kort bezoek aan het Visitors Center waar we wat meer te weten kwamen over het park en zijn inwoners doken we de wagen in om onze ontdekkingstocht te starten. De eerste halte was Mesa Arch. Verreweg een van de bekendste trekpleisters van het park. Na een korte wandeling kwamen we aan de Arch, die een spectaculair zicht bood op de onderliggende canyons. De zon gaf een speciale rode kleur aan het gesteente. We zagen ook enkele chipmunks.

Door de aanstormende hitte besloten we onze dagplanning een klein beetje te wijzigen. We verplaatsten de grote trektochten naar de morgen om dan in de namiddag alle viewpoints te doen. We vervolgden onze weg naar Aztec Butte. Deze trail bestond uit twee delen. We bezochten eerst de Granary. Na een pittige klim ontdekten we onder een rotsformatie een klein huisje dat destijds gebruikt werd als opslagruimte. Het moesten toch kleine mensen geweest zijn vroeger want wij konden het huisje nauwelijks in. Hierna zetten we onze klim verder naar de top van Aztec. Het was een hele uitdaging: we moesten vaak op handen en voeten omhoog klauteren omdat het zo steil was. Maar eenmaal boven was het zicht een ware beloning. We rustten even uit op een rots om alles in ons op te nemen voordat we de tocht naar beneden begonnen.

Het was tijd voor ons middagmaal. We bezochten eerst even Uphieval Dome, een waar mysterie in het park. Uphieval is een enorme krater in het landschap. Onderzoekers hebben twee theorieeën in verband met het ontstaan van dit natuurverschijnsel. Ofwel bestond dat gedeelte van het land uit een oceaan die langzaam maar zeker is verdwenen gedurende de jaren of de krater is een gevolg van een reusachtige meteorietinslag. Wat de oorzaak ook is, vandaag de dag geeft het een spectaculair zicht.

Na het eten hielden we halt bij Whale Rock. Wederom een steile klim met toch wel een teleurstellend uitzicht. Als je de rotsformatie van een afstand bekeek zag je er met wat verbeelding inderdaad een walvis in. Natacha had tijdens deze wandeling een nieuwe bezighouding gevonden: Steven terugfluiten. Hij liep voorop tijdens de hike maar was vaak zodanig enthousiast aan het doorstappen dat hij meer dan eens van het pad afweek. Gelukkig kon Natacha steeds tijdig ingrijpen om ervoor te zorgen dat we niet nog eens verdwaalden zoals in Canada.

De vele bronnen die we voor onze reis hadden geraadpleegd omschrijven onze volgende stop als de meest spectaculaire van het ganse park: Green River Overlook. Toen we hier aankwamen konden we iedereen enkel maar gelijk geven. Het was een zicht om u tegen te zeggen. We keken kilometers de diepte in en konden perfect zien dat dat deel van het park destijds een zee was. Overal zag je sporen van het water met in het midden een diepe kloof. In de diepte zagen we tevens ook een 4x4 wagen rijden. Green River was blijkbaar een deel van The Maze. We bleven hier toch even kamperen vooraleer we verder trokken. De foto's doen het werkelijke zicht echt geen eer aan.

Via Buck Cayon en White Rim Overlook bereikten we uiteindelijk onze eindbestemming: Grand View Point. Heel vergelijkbaar met Green River, behalve dat je hier in de verte bergketens het landschap zag opfleuren. We ondernamen ook de laatste hike van vandaag: enkele kilometers konden we langs de kloofrand wandelen om zo aan de andere kant nogmaals Green River vanuit een ander standpunt te kunnen bewonderen.

We verlieten Canyonlands met een tevreden gevoel. Het was zeker de moeite waard geweest. Toen we terug in het hotel aankwamen bezochten we nog even de receptie. Helaas was Natacha haar telefoon nog steeds niet teruggevonden.

We probeerden de stemming terug wat positiever te krijgen door gezellig Chinees te gaan eten. Helaas was de setting van het restaurant niet zo aangenaam. Er speelde geen muziek en de mindervalide moeder van de uitbaatster zat in de zaal luidkeels in het Chinees te praten en met haar rolstoel weg en weer te bollen. Het bleef een beetje een mysterie waarom ze in een rolstoel zat aangezien ze haar benen gebruikte om vooruit te gaan in plaats van met haar armen de wielen te duwen... Het eten was gelukkig wel lekker.

Toen we terugkwamen in het hotel was het al donker. Steven zag dat het lokaal van de housekeepers openstond. Hij trok zijn stoute schoenen aan en dook het lokaal binnen om zelf eens de wasmanden en vuile lakens te onderzoeken. Helaas zonder resultaat. We vrezen een beetje het ergste. Kan Murphy eens geen verlof nemen als wij in verlof gaan?

We doken vroeg ons bed in. Morgen hebben we een hele lange rit voor de boeg dus willen we goed uitgerust aan onze dag kunnen beginnen.

Tot morgen!

Geschreven door Natacha.reist