DAG 2 = Vlucht en eerste kilometers Utah

Het duurde even voordat we beseften wat er gaande was. De wekker haalde ons onverbiddelijk uit onze slaap en de eerste minuten waren we ietwat gedesoriënteerd. Al gauw sijpelde het bij ons binnen: we kunnen eindelijk vertrekken! We maakten ons snel klaar, checkten uit en namen de shuttlebus naar de luchthaven.

Het was onze eerste bezoek aan Schiphol. Er wordt altijd verwacht dat je 3u vroeger aanwezig bent bij een vlucht naar de States. We kunnen beamen dat dit geen overbodige luxe is: we hebben ons 4 tot 5 keer moeten inchecken voordat we uiteindelijk bij onze gate raakten om te boarden. Vaak kreeg je ook de meest ludieke vragen waarvan het antwoord gewoon te lezen staat op je internationaal paspoort (het geslacht is nu eenmaal basisinformatie).

Tussen de incheckcontroles namen we een pauze om te ontbijten en konden we even grinniken toen de mascotte ons voorbij liep: een zacht vliegtuigje dat al slenterend door de hal liep. Hij zwaaide vrolijk naar iedereen, maar sleepte wel zijn voeten vooruit. Waarschijnlijk kon hij ze niet optillen omdat ze eigenlijk het landingsgestel waren.

Eindelijk kwamen we aan bij de laatste controle, maar ook hier werd ons geduld nogmaals op de proef gesteld. Natacha stond geseind en moest haar handbagage laten onderzoeken. Op zich een grappig feit, aangezien het meestal Steven is die eruit wordt gepikt. Na dit kleine oponthoud konden we toch nog op tijd het vliegtuig boarden.

De vlucht was lang, heel lang. We hadden een rechtstreekse vlucht naar Salt Lake City maar kregen echt de indruk dat het vliegtuig niet vooruit ging. Er waren gelukkig terug heel wat topfilms beschikbaar, maar slapen was wederom uit den boze. Chapeau voor de mensen die dat wel voor mekaar krijgen!

Toen we na de landing eindelijk door de paspoortcontrole waren konden we onze huurwagen oppikken. De medewerkster deelde ons op een ludieke manier mee dat ze enkel nog maar een Minivan of een "big ass SUV" beschikbaar had. Uiteraard namen we de Minivan. Opgelucht dat het ophalen van onze huurwagen vlot verliep, liepen we naar zijn parkeerplaats. Toen we hem zagen vielen we toch wat achterover. Mini?! Het ding was ongetwijfeld langer dan een camionette in België! Er kunnen zeker 6 mensen achterin de auto plaatsnemen met nog redelijk wat ruimte in de koffer. We gingen even terug om te vragen of we echt geen kleinere wagen konden krijgen want qua verbruik en parkeermogelijkheden zagen we dat monster echt niet zitten. Geen andere wagens voorradig. Ironisch, aangezien de garage vol staat met kleinere wagens. Maar het zal dus deze worden. Het enige dat nog ontbreekt aan deze wagen zijn schietstoelen, voor de rest zit alles erop. Honderden sensoren, automatische deuren, achteruitrijcamera, contactloze start, ... Noem maar op: we hebben het! Alsook een ingebouwde GPS, wat bij Steven even kort een zenuwinzinking veroorzaakte. Hij had twee dagen nodig gehad om de nieuwste kaart van de States op zijn toestel te krijgen doordat de updateservice problemen gaf. Typisch dat de gekochte kaart en verspilde moeite eigenlijk onnodig waren.

Onze eerste stop lag net buiten Salt Lake City: Great Salt Lake State Park. Een groot strand waarvan de concentratie zout in het water zo hoog ligt dat het zand wit is. Het was veel kouder dan we hadden verwacht, maar het was desondanks toch een leuke wandeling. In de verte zagen we Antelope Island liggen. Het landschap was alvast enorm bergachtig. Wat hebben we die uitzichten gemist!
Leuk weetje: Salt Lake is eigenlijk het kleine broertje van de Bonneville Salt Flatts waar de beroemde Nieuw-Zeelander Burt Munro in 1967 een wereldrecord vestigde. Hij raasde met zijn gerestaureerde motorfiets uit de jaren 20 naar de snelste tijd ooit. Spectaculair was vooral de leeftijd waarop Burt dit presteerde: 67 lengtes jong. Doe het hem maar eens na!

Nadat we de zoutvlakte achter ons lieten had Natacha iets speciaals gepland: we gingen een Disney maniak bezoeken. In een rustige woonwijk waan je je opeens in de Disney Pixar film van UP. Een inwoner hier heeft het krankzinnige idee gekregen om het huis uit zijn favoriete film volledig na te maken. De details zijn verbluffend! Niet alleen de gevel, de kleuren en het dak zijn exact hetzelfde, ook het gras ligt op precies de juiste plaats. Zelfs de omheining en de brievenbus lijken zo uit de film afkomstig. En dan zeggen ze dat Steven een grote fan is. Blijkbaar heeft de eigenaar wel schriftelijke toestemming moeten vragen aan Disney om dit project te lanceren, hoe gek kun je zijn?! Het is bijna Halloween, dus her en der zien we al versierde huizen. Ook Meneer UP kon niet achterblijven: de vrolijke figuurtjes van Nightmare Before Christmas vrolijkten het straatbeeld nog meer op.

Nadat we boodschappen hadden gedaan in Wallgreens zetten we onze lange rit naar het hotel in Moab in. We hadden nog 5u voor de boeg, maar net als in Canada bleek de rit een attractie op zichzelf: heel veel bochtige wegen en prachtige uitzichten wisselden elkaar af. We konden zelfs genieten van een adembenemende zonsondergang.

Na bijna 24u zonder slaap kwamen we eindelijk aan in het hotel, waar we zonder al teveel heisa onze bedden indoken. Slaap!!

Geschreven door Natacha.reist