DAG 20 = Calgary + vlucht naar huis

Vandaag begonnen we aan de lange tocht huiswaarts. Het was een hele uitdaging om al onze kleren en vooral de nieuwe aankopen in de valiezen te puzzelen. Maar gelukkig kreeg alles een plaatsje. We maakten ons wel lichtjes zorgen over het gewicht van de koffers: bij Canada Air mag je voor internationale vluchten maximum 23kg meezeulen. We vermoedden dat we relatief dicht bij dat gewicht zaten dus het beloofde een spannende check-in te worden.

We moesten pas om 15h in de luchthaven zijn om de huurwagen af te zetten en om vervolgens rond 18h op te stijgen richting Frankfurt. Van daaruit trokken we verder naar Brussel. Maar, we hadden nog een mooie afsluiter in petto. Op amper 10 min rijden had je het Winter Olympic Park. Een mooie bergtop die is ingepalmd door sportcentra waar je kunt skiën, snowboarden, bobsleeën, mountainbiken, ziplinen en karten! Wij gingen karten. Het was echter geen doodgewone karting. Dit waren karretjes zonder motor met een soort fietsstuur. Door middel van een skilift ging je naar de top van de berg om vandaar met zo'n karretje de afdaling te maken langs een circuit. Op Youtube zag het er alvast heel leuk uit!

We maakten even een ronde door het WinSport complex waar de ticketverkoop plaatsvond en gingen dan naar buiten om de Luge te gaan doen (de afdaling dus). We kochten direct 3 ritjes aangezien we toch tijd genoeg hadden. Allereerst moest je een helmpje opzetten. Als je effectief ten val zou komen waren we er rotsvast van overtuigd dat deze helm je redding niet zou zijn. Het was precies een fietshelmpje voor kindjes in hele flashy kleuren dat meer los op je hoofd stond dan vast. Nadat we de aangename lift naar boven namen mochten we plaatsnemen in onze racemonsters. Het was vast een hilarisch zicht. Je zat echt met je kont op de grond. Een comfortabele rit ging het waarschijnlijk niet worden. We kregen even kort uitleg hoe je moest sturen en stoppen en mochten dan starten met de afdaling.

In enkele korte minuten waren we terug beneden. We hebben gans de rit zitten glimlachen. De baan bevatte enorm veel bochten en geleidelijk aan maakte je toch wel wat snelheid. Hoe snel we precies gingen is een raadsel, maar het voelde alvast aan alsof we op de limiet reden. Eenmaal beneden konden we het inventieve systeem aanschouwen waarmee de karretjes terug naar de top gingen: nadat je mocht uitstappen werden ze op een loopband gezet waarmee ze tot net onder de skiliften kwamen. Wanneer de liften de tocht omhoog inzetten nemen ze de karren mee met grijphaken die aan de onderkant bevestigd zijn. Boven bezoeken de karren opnieuw een loopband die ze naar de start leiden.

De tweede rit ging een pak sneller dan de eerste. Steven had een snellere kar mee (de ene ging toch wel sneller dan de andere om de een of andere reden) en schoot er als een speer vandoor. Ook Natacha durfde al wat meer de grens opzoeken. De bordjes met "Slow" en "Caution" werden vakkundig genegeerd zodat we de bochten zo snel mogelijk konden nemen. Steven slaagde er even in om zijn kart op twee wielen te krijgen in plaats van vier, maar verder slaagden we er allebei in om heel snel en zonder kleerscheuren terug beneden te staan.

We besloten onze laatste race een wedstrijdje te houden en vol enthousiasme begonnen we de strijd van de eeuw! Steven lag voorop, maar Natacha zat hem op de hielen. Toen hij werd opgehouden door een trager persoon zag ze haar kans en stak ze hem voorbij. Hij slaagde er daarna niet meer in om haar terug voorbij te steken. 1-0 voor Natacha. Steven bleef verslagen achter en was er rotsvast van overtuigd dat een complot hem van de overwinning had gehouden.
https://youtu.be/zzvd18JyxYA

We aten ons middagmaal op de bovenverdieping van het WinSport complex waar we zicht hadden op de mountainbikers. Aangezien we daarna niks meer gepland hadden besloten we te vertrekken naar de luchthaven. De huurmaatschappij ging alvast een mooi cadeau krijgen: de auto zat onder het slijk (het slijk hing letterlijk net onder het dak) en ook de binnenkant zag er afgeleefd uit. Onder normale omstandigheden zouden we toch een carwash hebben opgezocht, maar we waren hun onbeleefdheid nog niet vergeten toen we de reis aanvingen dus was dit onze dank daarvoor: een vuile wagen met een lege tank.

Zoals verwacht was de bagage een uitdaging. Steven zijn koffer woog 23,0 kg. Wauw, van nipt gesproken! Natacha zat helaas aan 23,8 waardoor we enkele dingen moesten overladen in de handbagage. Oef, opgelost.

De eerste vlucht verliep rommelig. Zowel het opstijgen als het landen waren allebei hard en bruusk. Daarnaast hadden we de pech om in het midden van de middenrij te zitten. Aangezien we vermoedden dat er veel mensen zouden slapen op de vlucht betekende dit concreet dat we ingesloten gingen zijn tussen twee slapende passagiers. Niet interessant als je even de benen wilt strekken of het toilet moet opzoeken. De bejaarde dame aan Natacha haar zijde weigerde alvast botweg om van plaats te wisselen. Maar aan Steven zijn kant zat er een man die gescheiden was van zijn vrouw door het gangpad. We boden aan om met hen te wisselen en zo maakten we twee mensen dolgelukkig. Oef, we hadden allebei wat meer bewegingsvrijheid. We wilden graag slapen op de vlucht om zo de jetlag wat te beperken, maar opnieuw lukte het ons niet om de slaap te vatten. We spendeerden onze tijd met het bekijken van het tiende seizoen van The Big Bang Theory, die volledig beschikbaar was op de vlucht! 9h waren snel voorbij. Het tiende seizoen is alvast een aanrader voor de fans!

Na de landing kregen we van de piloot te horen dat de terminals volzet waren en iedereen via pendelbusjes naar de luchthaven ging vervoerd worden. Niet aangenaam, maar we hadden 4h te doden tot onze volgende vlucht dus vonden we het oponthoud niet erg. Het duurde heel lang vooraleer we onze weg konden banen langs de paspoortcontrole. Wat een mierennest! Aangezien het hier 11h was besloten we na de controle een hap te eten. Met een volle maag was het knikkebollen geblazen. We wisselden elkaar af om snel een dutje te doen en voor we het wisten mochten we onze laatste vlucht boarden. Helaas vonden we het vliegtuig niet. Aangezien we al bij de laatsten hoorden was het toch even paniek. Blijkbaar moesten we ook hier een pendelbus nemen en was het dus even wachten op de allerlaatsten. Het vliegtuig was quasi leeg en de vlucht zelf was heel kort. Na 40 min stonden we al op de landingsbaan in Zaventem. Nadat we de koffers oppikten mochten we plaats nemen in TaxiMama. Ditmaal was het Steven zijn mama die ons kwam halen en wie, ondanks de drukke zomerstart, toch mooi op tijd was. Dankjewel!

We voelden ons moe, maar nog sterk genoeg om een laatste stop in te plannen. We pikten onze eerste twee katjes op bij het dierenhotel. Drie weken was een hele lange tijd en we wilden onze diertjes niet nog een dag alleen laten. We misten ze teveel en wisten dat zij ook heimwee hadden.

Vrijdag om 23h lagen we in bed. Meer dan 36h zonder slaap. Wakker blijven was geen optie meer en terwijl we nog even napraatten over het ongelofelijke avontuur dat we achter de rug hadden konden we eindelijk slapen in ons eigen bedje.

Geschreven door Natacha.reist