DAG 12 = Dag 2 Wells Gray

Onze laatste dag in Wells Gray diende zich aan. Vandaag trokken we verder tot het uiterste grens van het park, waar de weg letterlijk ophoudt.

We hielden het eerst halt bij Helmcken Falls. Volgens velen de trekpleister van Wells Gray. Het was inderdaad een prachtig zicht (en geluid!) op een waterval die blijkbaar een pak hoger is dan de Niagara. Het water stort in een vallei neer die door duizenden jaren vulkaanuitbarstingen en erosie is ontstaan. Een mooie start van onze dag.

We trokken verder richting Ray Farm. Een populaire plaats voor herten, beren en elanden. Tijdens de wandeltocht ontdekten we inderdaad hier en daar pootafdrukken van herten in de modder. Helaas verstopten de dieren zich heel vakkundig. Ray Farm biedt wel een heel mooi filmscenario: de familie Ray trok eind jaren dertig met hun twee kinderen de wildernis in om te ontsnappen aan het stadsleven en dichter bij de natuur te kunnen leven. De wandeltocht die we volgden leidde ons langs hun oude woonplaats. Er schoot quasi niks meer van over. Enkel de schuur heeft zich nog weten staande te houden tegen de tand des tijds. Het oorspronkelijke huis bestaat alleen nog maar uit een berg wrakhout. Het was wel even wandelen dus konden we alleen maar bewondering hebben voor de familie die zich zo diep in de natuur terug had getrokken. Meneer en mevrouw Ray liggen trouwens begraven op een kleine heuveltop, niet ver van hun woonplaats. Nadat ze beiden gestorven waren leek die heuvel de mooiste plaats om hen hun eeuwige rust te geven met uitzicht op het woud waar ze hun hart aan hadden verloren. Nadat we het graf even hadden bezocht volgden we de route verder via Alice Lake terug naar de parking. Het was opnieuw een lange tocht vol muggen en dichte begroeiing.

Hoe dieper we het park in reden, hoe slechter de weg werd. Het gebruikelijke asfalt werd ingeruild tegen een gewone aardeweg met de nodige putten en bulten. We vorderden dus maar heel gestaag. We hielden halt bij Baileys Chute waar we de stroomversnelling van het Clearwater Lake konden aanschouwen. Daarna reden we verder tot het eind van de weg om daar het startpunt van het meer te kunnen zien. Op zich was het geen spectaculair gegeven. Je kon er wel een kajak huren maar her en der stonden er borden opgesteld dat men moest oppassen voor de snelle stroming. Is kajakken dan wel aangewezen?

Op de terugweg naar het hotel maakten we nog een stop bij Green Mountain Tower. Gisteren had de serveerster ons dit aangeraden omdat je vanaf dat uitkijkpunt gans het park kon zien. Het was een steile beklimming met de wagen over opnieuw een aardeweg. Het zicht was inderdaad mooi en door het heldere weer konden we heel wat bergtoppen in de verte zien liggen. De terugweg was toch een uitdaging. De auto glibberde en gleed door het slijk en door de steile afdaling en scherpe bochten moest je goed opletten om niet in het bos terecht te komen.

We waren al terug in onze kamer na onze laatste dag Wells Gray om 13u30. We bezochten de paarden nog eens en dankzij een vriendelijke opzichtster kregen we de kans om ze van dichtbij te zien. We hadden onze appels gegeten onderweg naar de paarden en mochten de restjes geven aan haar lievelingspaard, Dakota. Dakota was eerst wat verlegen, maar na twee klokhuizen werd ze al snel onze beste vriendin. We leerden nog wat over de paarden en hoe de trektochten van het hotel in zijn werk gingen alvorens we ons terugtrokken naar de kamer.

Morgen trekken we verder naar Jasper (onze eerste nationaal park!) met toch wel een dubbel gevoel. Je zit hier midden in de natuur, maar in vergelijking met wat we al hebben gezien kunnen we het moeilijk als spectaculair omschrijven. We hebben eerder de indruk dat Wells Gray een beetje out of date is geraakt en wel een opfrisbeurt kan gebruiken. Doch is het terugkeren naar deze oude tijd een verademing geweest.

Geschreven door Natacha.reist