DAG 9 = Whistler

Onze ontdekkingsdag in Whistler brak aan. Via het reisbureau hadden we tickets aangeschaft voor de Peak2Peak Gondola. Een rit die je van Mount Whistler naar Mount Blackcomb moest brengen. Inderdaad, vandaag gingen we opnieuw een berg op. Met heeeel veel kleren gingen we de volgende uitdaging aan. We hebben misschien een theorie betreft het mysterie rond de vele Australiërs: Whistler is niet alleen erg gekend voor zijn skiroutes, ook voor mountainbikers had het dorp - en vooral de berg - veel te bieden. Wie had gedacht dat Australiërs naast surfen ook nog eens hielden van mountainbiken?

We waren één van de eersten om de lift naar Mount Whistler te nemen. Het ging opnieuw een dag in extremen worden: we vertrokken van het droge dorp naar de besneeuwde bergtoppen. Het was toch wel een eindje zweven met de gondola en vooral een steile rit. Onderweg passeerden we het beruchte mountainbike gebied waar de werknemers met kranen volop een parcours aan het maken waren. Eenmaal we op de top aankwamen was het terug even zoeken geblazen. Er zijn heel wat trekkingspaden aanwezig en het was puzzelen om uit te stippelen hoe we ze het best konden combineren. Opnieuw kwam de behulpzaamheid van de Canadezen bovendrijven. Terwijl we op onze kaart aan het kijken waren vroeg er een dame of we hulp nodig hadden. Blijkbaar werkt ze als vrijwilliger op de berg en moest ze maar in de namiddag starten met haar shift. Ze wist ons te vertellen dat quasi alle paden op beide bergtoppen ontoegankelijk waren door de grote hoeveelheid sneeuw. Er bleef eigenlijk maar 1 weg over en dat was Pika trail, vernoemd naar een inheems diertje dat op de berg woont . Ze ging de tocht zelf maken en vroeg of we samen wilden wandelen. Een gids sloegen we uiteraard niet af!

Het Pika pad is alleszins een hele ervaring. Je loopt als het ware tussen twee muren van sneeuw. Bijna elke nacht wordt het pad vrijgemaakt door reusachtige sneeuwruimers die zo de muren maken. Wat een huzarenwerk voor een toeristische trekpleister! We kregen heel wat weetjes over de berg en zijn inwoners en zagen onderweg onder andere skiërs die aan het oefenen waren om later de berg af te dalen. We werden ook nauwlettend in de gaten gehouden door een chipmunk. Het was helaas opnieuw een fysiek uitputtende tocht. De weg liep enorm steil en jammer genoeg was er geen beloning aan het einde. Eenmaal we op de top waren hadden we nergens zicht op: het was zo mistig dat we nauwelijks 10 meter voor ons konden kijken. Spijtig, op naar de afdaling.

Terug beneden namen we de Peak2Peak gondola. Deze lijn verbindt dus de twee bergtoppen met elkaar. Ook hier was de mist een echte plaaggeest, alhoewel het over de rivier even helder werd en we zo een stuk van het regenwoud konden bewonderen.

Omdat bijna alle wandelpaden afgesloten waren had de gids ons aangeraden om de shuttlebus naar de skiliften te nemen om zo een kleinere top (7th Heaven) te bereiken. Van hieruit gingen we zicht hebben op de skiërs. Het was de allereerste keer dat we een skilift namen. We snapten alleszins waarom iedereen zonnebrillen op had. De zon begon door de mist heen te schijnen en de sneeuw weerkaatste het felle licht. Veel van de tocht hebben we hierdoor moeten missen. Bovenaan was het van hetzelfde laken een broek: veel sneeuw en mist waardoor we enkel de skiërs konden onderscheiden die op enkele metertjes van ons vandaan gleden. Er was wel een pad open om te trekken maar een van de werknemers raadde het ons af deze te beklimmen. Het was opnieuw een steile klim en door de mist was het zicht miniem dus leek het zonde van de moeite.

We besloten deze bergen achter ons te laten en terug te keren nadat we enkele marmotten hadden kunnen zien. Tijdens de afdaling naar het dorp sprong Natacha opeens recht in de gondola. Ze had een beer gezien! Een kleine zwarte beer liep netjes over het gras onder ons, en tussen de struiken spotten we nog een grotere bruine beer. Wat een dieren!!

We kregen, tot grote vreugde van Steven, een première voorgeschoteld die we niet konden laten schieten. Cars 3 komt in de Belgische zalen vanaf eind juli. Hier speelt hij sedert eergisteren. Een cinemabezoek leek het ideale einde van de dag. Na de film verkenden we nog even het dorp en maakten we tijd om enkele souvenirtjes te kopen.

Whistler is overduidelijk een dorp dat leeft van toerisme. Overal waar je kijkt zie je restaurants en winkels. De gebouwen zijn heel mooi afgewerkt en aan de werken op het stadsplein te zien komen er nog een pak winkels bij. Een van de hoogtepuntjes hier waren de honden die we tegenkwamen. Toen we twee beeldschone husky's zagen moesten we ze gewoon even goeiendag zeggen. Een ervan wou alleszins heel graag mee want hij sprong net niet in Steven zijn nek.

We kozen ditmaal voor een Italiaans avondmaal en sloten zo onze dag af.

Morgen trekken we richting Wells Gray voor ons eerste groot provinciaal park!

Geschreven door Natacha.reist