DAG 7 = North Vancouver

Onze ontdekkingsdag in Vancouver brak aan. De storm was overgewaaid en maakte plaats voor enkele stapelwolken. Na het ontbijt vertrokken we richting het Capilano Suspension Bridge Park. Een unieke ervaring: met behulp van een gigantische hangbrug maakte je de overstap van de bewoonde wereld naar het regenwoud. Er waren drie vastgelegde routes: op de begane grond, tussen de boomtoppen en langs de kliffen. We begonnen op de begane grond waar we de mooie beplanting konden bewonderen. Er waren ook enkele ponden aanwezig waarin forellen voortdurend omhoog sprongen. Bij een van die ponden streek er een reiger. We zaten op de eerste rij om te zien hoe hij twee forellen uit het water viste en oppeuzelde. Daarna namen we de trappen naar de boomtoppen. De route was enorm respectvol gemaakt: mooi tussen de bomen met gaten in de platformen zodat de bomen ongestoord konden groeien. We hielden onze ogen open voor uilen, die blijkbaar graag in die bomen woonden, maar spotten enkel maar eekhoorntjes. Het meest spectaculaire was ongetwijfeld de route over de kliffen. Je zweefde als het ware tussen de rotsen en kon helemaal naar beneden kijken door de plexi bodemplaten. Niet aan te raden voor mensen met hoogtevrees! Jammer genoeg was deze route het kortste.

Na het middagmaal trokken we terug naar een park. Ditmaal het Lighthouse Provincial Park. Opnieuw was dit een grote trekpleister voor mensen met honden. Blijkbaar mogen gehoorzame honden los lopen op voorwaarde dat ze ten alle tijde op het pad blijven. Gedurende onze ontdekkingstocht kwamen we dus voortdurend fluffy snuffelaars tegen die maar al te graag eens kwamen goeiendag zeggen.

Ontdekkingstocht mag je gerust letterlijk nemen. Er waren heel wat paden om uit te kiezen, maar hier had de natuur toch grotendeels de vrije hand gekregen. De boomschors op de grond toonde aan dat je op een pad liep maar je moest helemaal zelf je weg zoeken over de keien en boomwortels. We stuitten ook vaak op hele steile hellingen die vooral voor Natacha een heuse beproeving bleken te zijn. Veel dieren kwamen we niet tegen, maar we genoten wel van de rust. Je hoorde overal vogels en hier en daar zelfs woodpeckers. Ieder pad leidde uiteindelijk naar een uitkijkpunt over de zee. En bij elk punt werden we in de gaten gehouden door nieuwsgierige zeehondjes die vaak hun snuit eens boven het water staken. We klommen vaak naar de uiterste rand zodat we een zo goed mogelijk zicht hadden op deze diertjes. Je hart zou voor minder smelten! Enkele uitkijkpunten verder hadden we een mooi zicht op de stad van Vancouver en de vuurtoren. Het weer was helemaal opgeklaard dus konden we heel ver over het water kijken. We vonden opnieuw heel wat adelaarsveren op de stranden, maar een spotting bleef helaas uit. Er waren ook heel wat mossels aanwezig op de rotsen.

Helaas kende onze tocht een lastig einde. De paden werden alsmaar moeilijker te onderscheiden en na verloop van tijd waren we van een pad afgedwaald en onze weg kwijtgeraakt. Gelukkig kwam er op dat moment een jogger langs die ons met plezier uitlegde hoe we terug op de weg konden raken. De behulpzaamheid van de mensen stak er opnieuw met kop en schouders bovenuit: iedereen die we kruisten vroeg of we wisten waar we waren en of we hulp nodig hadden. We moeten eerlijk toegeven dat we het park onderschat hadden. De steile hellingen en moeilijk begaanbare paden waren een leuke uitdaging maar na enkele uren was het echt een strijd.

Toen we het park overwonnen hadden keerden we terug naar de stad om Steven zijn bril op te halen. Eindelijk terug scherp zien! Enorm dankbaar verlieten we de winkel en zochten we ons avondmaal. Ons oog viel uiteindelijk op een pizzeria. We klonken op een aangename, maar vermoeiende dag en genoten na van de vele ervaringen die we al hebben opgedaan. Dit land is ongelofelijk!

Morgen trekken we terug verder met de auto.

Geschreven door Natacha.reist