Om 7 uur op pad. Het stijgt licht maar nog niet dramatisch, goed te doen en het is nog lekker fris. Bijna in Foncebadon loopt een jong stel me voorbij, zegt de man: you are a strong woman. Dat weet ik niet maar ik doe mijn best. Hierna koffie en tostada con tomata, zo lekker.
Maar dan loop ik weer tussen de jeugd van het schoolproject. Niet fijn, ze zijn niet vervelend hoor maar wel luid; ik blijf dus maar even wachten tot ze een eind voorbij zijn.

Als ik bij het kruis kom zit de hele school rond het kruis, rugzakken overal neergesmeten als of het een picknick plek is. Dit kan toch niet waar zijn? Een Amerikaanse man loopt er naar toe en ik hoor hem (keurig netjes) uitleggen dat dit niet de bedoeling is. Pelgrims gooien hier hun steentje en andere pelgrims gunnen hen dat moment. Opgelost. Een meisje vraagt of ze nog een groeps foto mogen maken en dan gaan ze.
Heel mooi om dan te zien dat iedereen die er op dat moment is de ander zijn/haar moment alleen op het bergje gunt. Ik leg mijn steentjes en maak er een foto van. En dan ……. ‘Zomaar’ wat tranen. Och……

Het blijft een stukje vlak en dan gaat het verder omhoog. Langs een mobiele bar en de herberg van Thomáz. Hij is er niet meer en alles is aan het vervallen. Verder omhoog en dan begint de afdaling. Holy Moses wat een drama. Was vergeten dat het zo erg was. Bij elke stap opletten waar je je voeten zet. Het is inmiddels ook bloedheet dus dit vreet energie. Heel blij als het dorpje El Acebo in zicht komt. Dan moet ik ergens een afstap doen want een afstapJE kun je het echt niet noemen.
De Amerikaan van bij het kruis vraagt of het gaat en ik zeg natuurlijk ja maar het is gewoon shit! Elke afstap lijkt wel een gat om in te springen. De Amerikaan komt terug gelopen en geeft me een hand, vraagt dan: better dear? Veel beter Thank you very much.
Ik plof op het terras en neem een stukje cake en een cola. Er zit een Duits meisje die er ook wel klaar mee is maar we moeten nog zo een stuk. Even later staat ze in haar boekje te kijken, de gele pijlen zijn een beetje verwarrend. Ik kijk in mijn app en daar gaan we weer. Dit stuk is niet zo erg als het eerste maar ik ben moe, het lijkt steeds heter te worden en ik mijn teen doet hartstikke zeer.
Nog een donativo stalletje en dan zijn we er onderhand wel. Heel blij, kan bijna niet meer lopen. Nog een slok lauw drinken en op naar mijn Hostal. Douchen en ff liggen, ben gesloopt.

Op naar de Kalimonxto. Hierna zie ik Moira en Nina, zij gaan voetbal kijken. Ik loop door, tref Peter en we drinken samen iets. Op zoek naar iets te eten en dat wordt een hamburger, samen met Peter.
Bezoekje aan de Farmacia en nu heb ik een soort van pleister voor likdoorns. Morgen hopelijk lopen zonder al te veel pijn
Verhaaltje typen en slapen.

Vanuit Molinasecca, welterusten
Liefs, Marian

PS: krijg ik op de valreep een appje van onze Smijn. Geslaagd, alles goed gekeurd. Alleen volgende week nog een eindgesprek maar dat is, volgens haar, alleen een formaliteit Proficiat lieve Jasmijn

Geschreven door Marian-wandelt