Vanmorgen koffie om de hoek met Ingrid en Slovan, zij kwamen net aanlopen. Ik vertrek lekker in mijn eentje, niks aan mijn hoofd en ik hoef ook niet te luisteren. Eerst een stuk langs de weg, dat blijft wel zo vandaag maar wel op een pad en er is weinig verkeer. Er is een grote groep jeugd onderweg, dus er is nogal wat lawaai. Niet dat ze heel hard roepen hoor maar zoveel bij elkaar is niet fijn in de ochtend. Later vertelt één van de jongens dat het een schoolproject is, ze komen uit Sevilla.

Zie ook een groepje uit de US die op één wielers zitten. Lijkt me vreselijk. Later praat ik even met ze. Kan niet langer dan twee uur achter elkaar op zoiets zitten vertelt één van die gasten. Ben benieuwd hoe die morgen naar beneden gaan na het kruis.

Een man langs de weg zet stempels met was, echt heel erg mooi.
Dan hoor ik: hé Marian, John zit op een steen in de schaduw. Even kletsen en samen door lopen. Kan niet bijbenen ik ben moe, kan al de hele dag niet in mijn ritme komen en mijn benen voelen zwaar aan.
Ik loop nog een stukje met een moeder en zoon uit Denemarken, die gaan wel héel erg langzaam. Als ik bij La Candela aankom zit August daar en ik vertel over deze mensen. Hij blijft wachten tot ze er zijn, geeft ook meteen een hand en begint Deens met ze te praten, leuk. De laatste kilometer is de zwaarste, zoals gewoonlijk.
Mijn hotel is mooi, word vriendelijk ontvangen. Douchen, ff liggen, was en schoenen poetsen.

Dan een rondje nagevraagd of er een pedicure’ in het dorpje. Niks. Water voor morgen gekocht en pleisters die je op blaren plakt. Volgens de mevrouw werkt dit ook. Mwaaaahhhhh, we zullen zien.

Lekker gegeten, samen met John. Mooi gesprek. De wekker op 6 uur gezet. Vroeg beginnen morgen, het wordt weer heet.

Vanuit Rabanal, welterusten
Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt