Ik heb heerlijk geslapen in de kamer waar meneer Pascal is geboren. Zijn ouders kregen dit huis van hun ouders als huwelijks geschenk. Er is een ontbijt met zelfgemaakte jam en een ei dat van de kippen van zijn neef komt. Wat een ontzettend aardige man.

Als ik vertrek loopt hij mee naar de poort en ik mag een foto van hem maken. Geweldig overnachtings adres.
Ik ben tegen half negen aan het lopen. In het begin een paar klimmetjes in het bos (waar ik ‘wijs’ de stok bij pak) Er liggen veel keien, paden die ik altijd fijn vond om te lopen, nu voel ik me wat onzeker. Niet duidelijk of het juist door die stok komt of door mijn val. Is ook niet belangrijk. Hierna is het redelijk vlak tot St Palais. Koop hier wat in de winkel en vergeet om koffie te drinken, de leeftijd? Toen ik de eerste keer alleen fietste heb ik hier overnacht. Wat hebben Truus en ik toen plezier gehad met een Belg op een racefiets. Die fiets hing met tie wraps aan elkaar, veel te zwaar beladen maar wel een aardige man.

Gisteren met Lia aan de telefoon even over de kilometers gehad; ik weet niet hoeveel kilometer ik heb gelopen, ook niet hoeveel ik er nog mag/moet. Vind het gewoon onbelangrijk. Wat wel heel fijn is: maandag ben ik in Spanje (als alles goed gaat natuurlijk). Kan niet goed begrijpen dat ik dat gedaan heb, ondanks mijn frauderen met iets van 200km is het nog heel veel en VER!! Ik vind het nog steeds heerlijk om ‘s morgens te beginnen, zeker als ik door een bos kan met fluitende vogels, af en toe een beekje en verder niks. Mis ik iets? Natuurlijk. Vandaag veel aan Ad gedacht, zo fijn dat daar nu ruimte voor is. Maar wat zou hij blij zijn dat hij dit niet hoeft. Als ik de balans opmaak tot nu: veel paadjes waar Ad geen stap zou hebben gezet. Ik heb ook wat hoogtevrees maar bij hem was het veel erger. We zijn wel eens in Frankrijk geweest voor een wandeling die snel klaar was, het pad was te smal voor hem. Gewoon terug gegaan en iets anders gedaan. Wat was het toch altijd makkelijk. We kwamen er altijd wel uit met zijn tweetjes. DAT mis ik dus. Ons huis? Nee, wel fijn dat ik daar weer naar toe kan maar echt missen? Mwahhh. Ik heb er nog steeds geen genoeg van om elke dag met mijn rugzak rond te sjokken. En al vloek ik soms echt heel erg, ik geniet in hoofdletters.

Allee, de dag verder. Klimmen naar de Stèle de Gibraltar, hier komen drie hoofd routes van Frankrijk bij elkaar. Daar zag ik een pad waarvan ik dacht/hoopte: het zal toch niet? Jawel, verder klimmen. Er leek geen eind aan te komen. Bij een kapelletje
(veel toeristen) wat gegeten en dronken. Lange afdaling en ook daarna weer omhoog. Bij al die glooiende hellingen heb ik groot respect voor de boeren, hoe die hier met een tractor moeten werken….. dan bende ginne kleine jongen!

Het dorpje in (dacht dat het een stadje was) is weer heel erg steil. Niet ver maar toch. Waar ik slaap hartelijke ontvangst. Eerst koffie, dan douchen en nu met een glaasje wijn verhaaltje typen.
Ik denk niet dat er nog meer komt vandaag. Kan hier vanavond eten en dan maar weer op tijd naar bed.
Morgen St Jean Pied de Port. Laatste plaats vóór de Pyreneeën. 🫣🥹

Vanuit Ostabat voor straks welterusten
Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt