Vanmorgen om kwart over acht ontbijt. Veel te lang gekletst en twee walking stokken mee genomen. Dit was geen succes. Vond het lastig lopen en mijn benen begonnen hoe langer hoe zwaarder te voelen. Een bospad omhoog en het was klaar. Ik kon niet meer. Gelukkig stonden C en M te wachten en al snel was er koffie. Regenjack was van binnen inmiddels net zo nat als van buiten. Ik had er een zwaar hoofd in en dacht dat ik een taxi zou moeten bellen. Druivensuiker hielp en het ging weer goed. Stokken niet meer gebruikt. Ik bewaar er één voor noodgevallen maar ga er niet meer mee lopen.

Het blijft regenen en we eten staande naast de weg een broodje. Tsja, je moet iets. Na 3 km een bar, koffie en cola. De laatste loodjes zijn zwaar, bloedheet en toch weer af en toe regen. Natuurlijk ook weer een beetje berg op.

Ons onderkomen valt wat tegen, waarom is alles in Frankrijk zo donker en muf? Bed voelt ook klammig aan. Er liggen 3 dekens en een dikke sprei op en over dat alles nog een sprei. 🥵
Het eten daarentegen is lekker, de mevrouw heeft haar best gedaan. Er zijn nog drie pelgrims die hier eten en het is eigenlijk best gezellig. Twee spreken Engels en dat wordt de voertaal. Totdat mevrouw er bij komt zitten. Wij worden genegeerd en ze praat alleen met de Franstaligen. Gelukkig vertaalt de ene man wel wat voor ons.
Al met al wel een leuke avond en dan in het muffe hok in het klamme bed 🥺

Vanuit Saint-Martin-Terressus, welterusten
Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt