Gisteren naar huis gevlogen. Om half vijf de wekker en de wake up call van Manuel. Inchecken en op naar Barcelona, slapen in het vliegtuig.
Ik moet ruim drie uur wachten op mijn volgende vlucht naar Amsterdam maar in Barcelona is een terras en daarr.....
We landen op tijd en mijn rugzak rolt al snel over de band. Verwelkomd door Carla, ze is naar Schiphol gekomen. Heel lief en erg gezellig. Koffie!
De trein naar Eindhoven en daar pikt Lia me op, heel erg fijn. Thuis eerst 'gewone koffie' Heerlijk. We drinken nog een glas wijn en vannacht sliep ik, na ruim een maand, weer in ons eigen bed. Lekker geslapen en ik hoefde dit keer geen kamernummer te onthouden. Ik liep er recht naar toe.

Vanmorgen de was in de wasmachine en ik rommel wat aan. Het huis ziet er netjes uit; Nina wordt een echt huisvrouw. De overbuurvrouw heeft twee pompoenen bij de voordeur gelegd en bergthee in de bloembak gezet. Zoooo leuk. Ze komt heel even kletsen en hierna doe ik boodschappen.
De pompoenen in de pan en de soep pruttelt op een heel klein pitje.

Het is stil in huis, al die tijd mensen om me heen en nu is er niemand. Dat moet weer even wennen.

Ik zet de foto's op de computer en geniet want ik weet (ongeveer) bij elke foto het verhaal, of ik moe was, blij, verdrietig (af en toe) maar ook gelukkig en dankbaar dat ik hier zomaar mocht/kon lopen te midden van al dat moois.
Het was een lange tocht maar die tijd had ik hard nodig. Deze mooie Camino bracht wat ik nodig had. Rust en ruimte in mijn hoofd. De twijfels zijn weg: heb ik de goede beslissing genomen? Waarom voelde ontslag nemen als 'mijn bewoners' en hun familie in de steek laten? Hoe kon ik dat 'zo maar' doen? Ben ik gewoon egoïstisch en denk ik alleen maar aan mezelf? Kan ik wel opnieuw beginnen?

Na mijn klim van 12% en vóór de afdaling van zelfs 18% kwam het inzicht. Toen ik al dat land vol 'niets' zag heb ik echt gedacht: er kan geen probleem bestaan zo groot, dat het waard is om over na te denken. Ik hoef niet altijd alles voor iedereen op te lossen, altijd voor iedereen alles te doen. De Camino geeft wat je nodig hebt, zonder dat je het hoeft te vragen. Hoe mooi kan het zijn.
Mijn beslissing was, en is, goed.

Ik heb GENOTEN van deze tocht. Van alle lieve mensen die ik ontmoet heb, de mooie verhalen die ik hoorde. Natuurlijk ook van het lekkere eten, de wijn en af en toe mijn Caminodrankje. Hoewel ik een hekel had aan de modder kon de regen me ook niet zoveel schelen, sommige klimmen hijgend en puffend naar boven, vaak voorzichtig naar beneden als het erg steil was. Fysiek over grenzen gaan en daarna met een goed gevoel op de dag terug kijken. Hier en daar een halve snipperdag is ook fijn zeker als er dan ook nog eens een lekker hotel wacht. De kleine familie hotelletjes waar ze altijd zo aardig voor je zijn. Een eigenaar die je 's morgens terug roept en een kortere weg wijst om terug op de Camino te komen. Een aardige serveerster die zegt dat ik mijn koffie wel mee naar buiten mag nemen om te roken maar dat ik binnen mijn omelet moet komen eten omdat het veel te koud is...... Sandra, Cristina en Manuel van Rua Villar die me altijd het gevoel geven dat ik 'thuis kom' in Santiago. Het samen delen, elkaar helpen en het respect voor elkaar. Het vrolijke 'hola' en 'Buen Camino' BIJna niet alleen gegeten, meestal gezelschap. Lekker in mijn eentje lopen, in mijn eigen tempo maar nooit echt alleen; al krijgt hij dit keer geen 'diploma' hij was er wel weer bij.

Iedereen zou het kunnen doen........ al was het maar voor één keer. Het is geweldig!!!!!
Tot de volgende Camino.

Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt