Nog een maand en dan mag ik weer.

Met mijn verjaardag kreeg ik een heel bijzonder cadeau…. Het was al een mooi cadeau dat ik alle drie onze kleinkinderen bij elkaar zag maar onze kleindochter Jasmijn zou misschien wel mee willen naar de Camino. Beetje twijfel maar ze ging erover nadenken.
Hoe rijk kun je jezelf voelen. Het derde (meer hebben we er niet) kleinkind dat mee wil.
Na een kleine week nam ze het besluit: ik ga mee! Wat stoer van haar en wat ben ik trots op dit bijzonder mooi mens. (zijn ze alle drie hoor maar onze Smijn nu even iets stoerder….)

Beetje geregel want ik had alles al geboekt voor mezelf. Dat moest dus omgezet worden naar twee personen, vluchten zoeken, rugzakvervoer en kaartjes voor de bus terug naar Porto. Ik zou de in de middag van 22 juni aankomen in Santiago en de volgende dag rond 7 uur in de ochtend naar huis.

Niet leuk als je voor de eerste keer Santiago bezoekt. Na wat gepuzzel en zoeken vond ik daar iets op wat Jasmijn goedkeurde en ook fijn vond.
Aankomen in het fijnste hotel van Santiago (hadden gelukkig nog een tweepersoons kamer) relaxed naar het grote plein en misschien al ‘het diploma’ ophalen. Terras opzoeken en ’s avonds lekker eten. Volgende dag uitslapen en dan nog een dagje Santiago. Om 18.00 uur met de bus naar Porto Airport, hotelletje op 300 meter afstand daarvan en de volgende dag terug vliegen naar Eindhoven. Helemaal TOP! Wel al heel vroeg maar och, kleinigheidje blijf je houden.

Volgende week hebben we afgesproken in de stad want er moeten nog schoenen komen en een snel drogende wandelbroek met shirt. Regenjackje (wat hopelijk niet nodig is) kan ze lenen van haar zus. Nog een paar weken om de schoenen in te lopen en dan kunnen we vertrekken.
Ik voel me dus een behoorlijk RIJKE oma, ja.... in hoofdletters. Ik hoop dat ze er net zo van gaat genieten als haar broer en zus gedaan hebben. En haar opa……. die ‘loopt’ vast wel een stukje met haar mee.

Geschreven door Marian-wandelt