De wekker op half zeven gezet, het wordt een lange dag
Om zeven uur zou er ontbijt geserveerd worden maar het is zondag dus een uur later. Daar wacht ik niet op. Ik vraag aan Jim en Jane of ze het erg vinden als ik een stukje met hen mee loop tot het licht wordt. No problemen, we vertrekken richting het dorpje en daar is wel iets open. Koffie met een croissant. Tweede koffie mee naar buiten en daar zit de Duitse jongen van gisteren zijn sandalen aan te doen. Hij is dus niet verder gegaan en luistert nu braaf naar oma Mujan. Sandalen aan.

Het is licht als we weer aanlopen en ik laat Jim en Jane al snel achter me. Heb er zin in vandaag De meseta! Grotendeels vlak met wat heuveltjes en hier en daar een klein steil klimmetje. Daar hebben de benen inmiddels geen last meer van. Ik geniet van al het moois wat ik zie. Kan ook niet begrijpen waarom er mensen zijn die deze Spaanse hoogvlakte saai vinden. Het blijft constant veranderen. Zoveel kleuren groen, geel, bruin en hier en daar wat oranje. Uitgebloeide zonnebloemen en een strakblauwe lucht.

Met mezelf afgesproken dat ik de eerste 10 km aan een stuk doorloop en dan zullen we wel verder zien. Het lukt binnen twee uur en dat is snel voor Spanje. In Hornillos bestel ik koffie en tortilla. Dan komen Albert en Marianne aan. De stop wordt verlengd want Marianne heeft dezelfde bulten als ik ( bij mij bijna weg) in de Farmacia hebben ze haar afterbite gegeven maar ze zegt dat het niet helpt. Ik geef haar mijn Cortisone crème en ze gaat naar het toilet om te smeren. De anti histamine opgezocht en ze neemt er meteen eentje in. Nog eentje extra voor vanavond zodat ze kan slapen. Ik weet dat je gek wordt van de jeuk. De eerste beste Farmacia heeft een nieuwe klant aan haar. Ik word uitbundig bedankt en ze zegt dat ik haar Camino miracle ben. Nou, dat zal wel meevallen; blij dat ik haar kon helpen. Weer op pad met in mijn hoofd: volgende stop over tien kilometer. Het gaat echt lekker. Ik maak veel foto’s en af en toe sta ik even stil om rond te kijken. Ohhhh, Storm, wat zou jij hier van genieten. Continu doorsjokken en je hoofd leeg maken. Het wordt warm maar de wind is er altijd op de Meseta en dat is nu heerlijk. Veel fijner als op de fiets.

Tweede stop bij een leuke herberg in Hontanas. Lisa en Judy zitten er, de moeder en dochter uit Taiwan die ik de eerste dag zag. Lekker in de schaduw. Ik koop een broodje, flesje water, blikje Aquarius, een banaan en een cola om meteen te drinken.
En weer verder. Ik loop nu op een pad war gelijkmopgaat met de weg naar de ruïne van San Anton. Toen ik deze weg fietste leek er geen einde aan te komen, het was zwaar met de wind op kop. Nu loop ik te fluiten. Het is een prachtig smal pad een heel,stuk van de weg af. Ik tref een jong stel uit Canada, ze lopen maar hebben voor de meseta fietsen gehuurd, waarom?? Dan zijn ze sneller door het saaie stuk heen. Jammer hoor, ze missen heel wat moois.
Bij de ruïne van San Anton ga ik even op een bankje zitten. Het is zo’n rustig, stil en vredig plekje. Het moet een prachtig klooster zijn geweest, nu resten allen nog een paar muren. Er is ook een herberg; geen elektriciteit en alleen koud water....
De monnikken die hier vroeger woonden zetten water en eten in twee nissen voor de pelgrims. Verder langs het veldje waar ik met Ad tussen de klaprozen een broodje at. Sweet memories. Ik kan dan ook al Castrojeriz zien liggen met het mooie klooster van Sint Clara en de burcht boven op de rots. Het is nog wel een stukje lopen maar het komt steeds dichterbij. ( ik kom dichterbij natuurlijk)
Voor de laatste keer zet ik er nog even de pas in. Ad zei altijd: Jan, ge bent net un perd, als die de stal ruiken gaan ze ook sneller. Het hoeft voor mij niet snel, ik hoef niemand in te halen en vind het ook niet erg als mensen mij inhalen. Als ik in mijn eigen tempo kan lopen en kom waar ik heen wil vind ik het al lang goed.

Hotel gevonden, eerst Caminodrank, douchen en nog een klein rondje. Een heel klein want vandaag was het dik over de dertig km!! Wijn op een terras en en Jim en Jane schuiven aan. De bar waar we zitten heeft een hele slome ober. Hij heeft niks van wat er allemaal op krijtborden staat. Alleen pizza, ook goed. Geen zin meer om verder te zoeken. Hij heeft wel Licor crema voor bij de koffie en dat maakt natuurlijk alles goed......... en ik heb leuk gezelschap

Hotel weer opgezocht, verhaaltje typen, slapen.
Morgen een normale dag, 24 km

Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt