Mijn eten van gisterenavond viel tegen, wat een domper. Vorige keer was het hier heel gezellig maar nu…. Het begon al toen de ober aan mijn tafeltje kwam: are you alone? Wilde eerst nog zeggen, je mag er wel bij komen zitten. Dit kwam hard aan, ik weet niet waarom maar ik kon het niet hebben. Het eten was lekker maar niet wat ik verwacht had de sfeer was waardeloos. Er liepen twee obers rond maar geen van beide maakte een praatje dus voelde ik me behoorlijk ALLEEN!
Ik bedankte voor het toetje en zei dat ik koffie wilde en die mee naar buiten nam. (Kon ik nergens zitten🤨) Toen ik afrekende heb ik geen fooi gegeven. Maar…. Ik laat een heerlijke dag natuurlijk niet bederven door twee arrogante kwallen. Bij een barretje nog een lekkere koffie met sigaret, klaar.

Werd om tien voor acht wakker, zooi in de rugzak en naar het ontbijt, nu wel vriendelijke mensen en er was plek op het terras dus koffie mee naar buiten.
Als ik ga lopen is het negen uur maar het is druk, heel druk. Een hoop lawaai en ik loop langzaam. Toch kom ik steeds in ‘de meute’ terecht. Er lopen zelfs drie jongens met keiharde muziek, doffe ellende.
Ergens in het bos klinkt muziek, iemand speelt daar blokfluit, heel mooi hoe dat daar klinkt. Een stukje verder zit een jongen op een steen, ik vraag of alles oké is. Ja hoor, zegt hij, I’m just listening to the music and the birds.
Bij de Wall of Wisdom bekijk ik wat teksten die daar hangen, terwijl ik er sta stopt er één meisje om te kijken de rest loopt kwekkend voorbij. Ik probeer me er niet aan te storen maar vandaag valt dat niet mee.

Bij een terras tref ik het Franse echtpaar dat ik elke dag tegenkom; de vrouw vindt dat er beaucoup des pelerins zijn en het zijn er vandaag inderdaad heel veel. Iedereen mag hier lopen natuurlijk maar ook dit terras sla ik over.

100 meter verder is er nog één, rustiger en ik neem koffie met tarte de manzana. Ook hier loopt het langzaam vol maar het is niet zo’n herrie. Een jongeman vraagt of hij zijn rugzak op de stoel kan zetten, natuurlijk mag dat. Even later komt hij terug met koffie. Tack, uit Taiwan maar hij woont al lang in Engeland en studeert daar nu Spaans. Er volgt en mooi gesprek dat ergens over gaat en hij vertelt best veel over zichzelf. Bijzondere vent. Ik zit daar dus bijna een uur op dat terras voordat we afscheid nemen en elkaar bedanken voor het mooie gesprek.

Het waait steeds harder en uiteindelijk begint het te regenen. Er is een bar met een over heerlijke tortilla en cola. Hierna moet mijn nieuwe regenjas aan en die is super. Als ik aankom vraag ik de weg bij een bar en word heel vriendelijk geholpen. Dit is het slechtste Hostal ooit. Douchen en natte zooi uithangen (bijna nergens plek…) rondje lopen en ik besluit voor een glas wijn bij de bar waar ik de weg vroeg. Even naar de Dia voor nieuw water en ik ben klaar voor morgen.
Zag dat ik in de bar ook kon eten en ga terug. Zo lekker en vriendelijke ober. Neem nog koffie met Licor Crema mee naar buiten en dan is het onderhand wel tijd om naar bed te gaan.

Vanuit O Pedrouzo, Buenas Noches
Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt