Vanmorgen vest aan maar de klim uit de stad was zo steil dat ik het al snel uittrok. Hijgen en puffen, moet nog wat meer roken. Hierna was het lekker lopen; gewoon heuvel op en heuvel af.
Na 6 kilometer kom ik in Azofra en vind ik het de hoogste tijd voor koffie met een stukje tortilla. Ik eet alles op want dit is mijn ontbijt. Neem nog maar een koffie en er komen twee vrouwen bij me zitten uit Amerika. Ze zijn gisteren begonnen in Najera. Drie Zweedse vrouwen leggen me uit dat ze elke keer een stukje van ruim één week lopen. Zo hopen ze over een paar jaar in Santiago aan te komen.

Rugzak weer op en verder richting Cirueña Klimmen van 500 naar 745. Eerste stuk is goed te doen maar het laatste...... blij als ik boven kom. Er staat op de top een man met koude drankjes, fruit en andere lekkere dingen. Er staan ook bankjes en het is er hartstikke druk. Ik loop snel door. Een stukje verder is een golfbaan, lekkere cola en een kleine bocadillo in laten pakken voor onderweg.

Santo Domingo de la Calzada komt in zicht maar ik ben er nog lang niet. Er loopt een man en een jongen waarvan de laatste het duidelijk moeilijk heeft. Ik vraag of hij moe is. Ocherrum, het menneke kan bijna niet meer lopen. Ik bied water aan maar dat hebben ze zelf. Zijn vader vertelt dat hij de Camino met zijn vrouw heeft gelopen en dat hij nu elk kind mee wil nemen naar de Camino. Mooie gedacht maarre...... moeder blijft thuis. Hij heeft trouwens 6 kinderen. Waar Jacobus al niet goed voor is. Het is een aardige man uit Brazilië maar zijn zoon is echt helemaal gesloopt.

Op naar mijn Hostal, ziet er netjes uit, douchen effe liggen en naar de cathedraal. Ik loop net het plein op als er een app komt van Marian. Ze is er over een kwartier om de dag door te nemen. Ik bel dat ik op het terras van de Paradore wacht. Dat was ik echt van plan maar na 15 minuten wachten en een ober die zegt dat hij er aan komt maar niks doet..????
Ben weg gegaan. Op een ander terrasje neergestreken met een gin met jus.
Er zitten 3 Duitse mannen en daar sluit ik maar bij aan als ze dat vragen. Namen vergeten, weet alleen dat één van hen Calem heet en hij is in Schotland geboren. Een echte bal die zichzelf heelmgraag hoort praten. Blij als Marian arriveert.
We gaan op zoek naar een supermarkt voor water en ik heb nog pleisters nodig van de Farmacia.

Eten op een gezellig terras en dan is het bedtijd.

Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt