Ik ben pas laat op weg, tegen half negen. Bar is dicht dus geen koffie. Gelukkig had ik gisteren een broodje gekocht en een pakje ham. Wat ik niet opeet neem ik mee. Na een paar km is er wel een bar open en ze hebben café con leche. Effe kletsen met drie mannen uit Engeland (zelf zeggen ze ‘the UK’) Ze doen elke dag zo’n 40 km. Pffft, mij niet gezien.

Ik heb de tijd vandaag want ik ga niet verder als Cebreiro en dat is maar iets van 12 km maar wel fiks klimmen. Het lijkt wel alsof de Camino er vandaag alleen voor mij is; ik zie af en toe wel iemand lopen maar het is gewoon heel rustig. De vogels fluiten en ik hoor het geklater van het riviertje onder me. Tijd om na te denken en af te zien.want dat is het ook wel hoor. Als ik de afslag naar links neem gaat het naar beneden maar ik weet dat zometeen het ergste gedeelte van vandaag komt. Ik tel mijn stappen (hele kleine stapjes) bij 100 even rust en weer verder. Toch krijg ik het voor elkaar binnen een redelijke tijd.

In La Faba staat een bankje naast een water tap. Zitten, mijn broodje opeten en drinken. Ik maak nog een foto en vertrek maar weer. Er is een stel met hun begeleider te paard op weg. Ze laten hier de paarden drinken. In het dorpje klets ik nog heel even en loop dan door. Als de paarden me passeren ga ik netjes opzij. De begeleider kijkt me vriendelijk aan als ik ze Buen Camino wens. Dan zegt hij: is this yours? En geeft me mijn telefoon. Nog nooit gebeurd maar wat ben ik blij, al mijn foto’s zitten er in. Mijn Camino Miracle.

Ik knip er nog veel meer want het is zoooo mooi. Bij het punt waar Galicië begint wil ik ook een foto knippen. Er staat een echtpaar uit Madrid en de vrouw vraagt of ze een foto van me zal maken. Nou, doe dan maar. De steen staat er mooi op 😊

Nog één stop bij een bar en dan ben ik er al bijna. Ik loop wat rond en maak foto’s. Er is hier een bijzonder plekje. Rond 13.30 zoek ik mijn hotel en drink een glas wijn met het stel uit Columbia. Ze vertellen dat ze al jaren in Florida wonen.
Als ik wil inchecken kan dat pas om drie uur. Ik zoek een barretje En vraag om een Caldo Galego, heerlijk. Als toetje neem ik kaas met honing Ik zie in mijn telefoon dat ik om één uur al kon inchecken. Het is vijf voor drie en ik ga maar eens kijken; word ik weer weggestuurd omdat de kamer nog niet klaar is. Nu vind ik het niet meer leuk, ga buiten roken en wacht of ze misschien iets komen zeggen. Nee hoor niks. Om 15.30 ga ik naar binnen en zeg dat ik in wil checken. De dames vinden het nodig om in het Spaans met elkaar te gaan praten. Oehhhhh, ik ben nu gewoon BOOS. Ik zeg in het Engels (weet niet of ze het verstaan maar dat interesseert me niets meer) ik zou graag willen dat je me incheckt, ik had een lange wandeling en ik wil NU onder de douche. Ik ga aan de bar op een kruk zitten en ben niet van plan om nog een stap te verzetten voor ik mijn sleutel krijg. Die krijg ik uiteindelijk en wordt samen met een andere vrouw naar de kamer gebracht. Ze zegt nog wel tegen die vrouw waar haar kamer is maar mij keurt ze geen blik meer waardig. Dat wordt een leuke recensie bij booking.com.

Douchen en een stukje lopen ik steek kaarsjes aan in het mooiste kerkje op aarde.
Tijd voor een glas wijn. Als ik ga zitten om te eten zit er een meisje alleen. Ze komt bij me zitten, naam vergeten maar ze komt uit Finland. Het is gezellig. Ik herken de serveerster van een paar jaar geleden en vraag of ze Marisol heet. Ik kan geen verkeerd meer doen en word omhelsd en gekust als ik vertrek. Hoe leuk.
Morgen zo’n 20 km naar Triacastela, de stad van de drie kastelen.

Vanuit O Cebreiro, Buenas Noches.
Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt