Vanmorgen werd ik om kwart voor acht wakker. Niet te geloven, thuis altijd veel eerder. Nina voelde zich gisteren weer een beetje beter en besloot om vandaag te gaan lopen. Gelukkig. Ik vond het gisteren zo sneu voor haar, de route was prachtig en ze kon het niet zien; zat in die stomme bus.
Dus is het vandaag feest. We nemen bij het hotel lekkere tostada con tomata. Sinaasappelsap erbij en we gaan. Cee/Corcubion zijn we zo uit en we nemen het steile paadje naar boven. Prachtig en boven een geweldig uitzicht. Even uitpuffen op een bankje. Natuurlijk foto knippen bij San Roque, het eerste zicht op de Kaap. Bij hotel Estorde nemen we onze eerste koffie, het terras daar is fenomenaal met uitzicht op de zee.

Regelmatig een korte stop lijkt goed te werken, Nina voelt zich goed. Bij het volgende uitzichtpunt zit ook een man met een pan paëlla. Hij zegt dat we gerust mogen nemen, hij heeft genoeg gehad. Heel lief maar we bedanken. Hij neemt wel een foto van ons samen. We nemen even later vrolijk afscheid.
Klein steil stukje naar beneden en dan zien we het strand, Praia de Langosteira; schoenen uit en de voeten in de zee.

Als we het strand afgaan vinden we een kraan om de voeten af te spoelen en we spreken af dat het eerste terras voor ons is.
Jammer genoeg is dat gesloten en we lopen door naar het centrum. Leuk restaurantje waar de ober aanbiedt om de tonijn en het ei van de salade op een apart bordje te doen. Hoe aardig! We delen de salade en een grote pizza zonder kaas. Nog nooit gehad maar smaakt prima. Koffie en op naar ons hotel. Heel mooi, midden in het centrum, we hebben een regendouche en een ienie mini balkonnetje cq kantoor🤭

Douchen en dan loop ik naar het ‘winkeltje’ waar je het certificaat van Finisterre kunt halen. Is gesloten maar morgen om half tien gaat het open. Bezoekje aan de Farmacia; spiergel en magnesium voor Nina. Helemaal klaar voor vandaag.

We kunnen nu de paar kilometers omhoog lopen naar de kaap. We zien de zon ondergaan en knippen 136 foto’s. Nina vanaf de rotsen en ik vanaf het terras bij het Semaforo hotel. (Hoogtevrees….) Het is de kers op de taart zo mooi.
Als we hierna naar beneden lopen is het bijna donker en zijn we blij dat we heelhuids beneden aankomen. Hoogste tijd voor Sangria. We eten lekker bij een klein restaurantje vlak bij ons hotel. Ze sluiten om half elf maar wij zitten zo te kletsen dat we het pas in de gaten krijgen als ze de parasols in gaan klappen. 50 meter lopen en we kunnen het bed in rollen

Vanuit Finisterre, Buenas Noches
Liefs, Nina en Marian

Geschreven door Marian-wandelt