Nina neemt vandaag nog een keer de bus. Nog steeds niet fit. Ik vertrek rond half acht en ze kan nog een tijdje slapen. Beneden neem ik koffie en een croissantje en kan op pad. Het gaat omhoog (what else?) en het dal inkijkend zie ik de mist hangen. Zo mooi. Ergens ver beneden mij een watervalletje en boven me klaart de lucht op. Ik zie nog geen zon maar het zal wel goed komen. Klets, al lopend, even met Terry en haar moeder uit Florida. Voor de tweede keer loop ik een man voorbij die weer geen antwoord geeft op mijn Buen Camino. Die kan dus het heen en weer krijgen. Het eerste terras is al na 4 km maar ik ga er wel zitten. Volgende is het laatste vóór Cee dus daar ploft iedereen neer en daar heb ik geen zin in. Hier is het rustig en ik neem een sinaasappel en cakeje mee voor onderweg. Er lopen veel kleine hondjes rond met hun baasjes, snap niet wat ze aan het doen zijn.

Op een gegeven moment kom ik bij de twee richting paaltjes: links naar Finisterre en rechts naar Muxia. Natuurlijk knip ik een foto. Nog een stuk langs de weg en dan rechtsaf, de heidevelden in. Hier kun je, volgens een legende, iets onzichtbaars tegenkomen die een lichtje aan je wil geven. Als je dat aanneemt ben je voor eeuwig verdwaald….. gelukkig gebeurt dit alleen maar ‘s nachts en nu is het overdag. Pffft 😉
Ik loop een stukje met een aardige Duitse vrouw, begonnen met Camino Portuguès en gaat nu door naar Finisterre. Eerste Camino, op de vraag of ze nog doorgaat naar Muxia zegt ze: nee, er moet ook nog iets overblijven voor de volgende keer. Tsjaaa, herkenbaar.

We nemen afscheid bij de Ermita Nosa Señora das Nieves. Ik ga zitten om mijn sinaasappel op te eten, maak nog wat foto’s en dan weer verder. Na 50 meter twijfel ik of ik Ad zijn zakmes wel in de rugzak heb gedaan. Zak weer af, zit er in.
Bij de Fuente San Pedro Martír neem ik mijn laatste stop. Lekker koud water en een Duitse meneer die me uitleg geeft over de honden. Ze worden afgericht voor de jacht. Er worden vogeltjes uit de boom geschoten en die moeten ze dan zoeken.
De hondjes worden vervoerd in een heel klein aanhangertje, best zielig.

Het is nog 5 km maar dan schiet het niet meer zo op. Het gaat naar beneden, meestal erg steil. Rustig aan dus maar niet zo goed voor de knieën.
Nina zo gevonden en ze heeft een restaurantje gevonden met vegan opties. Heerlijk gegeten. We kregen een amuse van pompoen, wortel en nog iets? Bordje met groente van de wok en het was allemaal erg lekker. Koffie als toetje en thee voor Nina
Naar ons hotel, eindelijk…. Douchen. We hebben een regendouche

Hierna even rust en dan gaan we naar beneden. We willen ergens Sangria gaan drinken maar worden aangesproken door Elly en Olivia uit Ierland. Of we ergens een leuk restaurant weten. We bevelen aan waar wij vanmiddag hebben gegeten. Gaan ze proberen. Er wordt gezellig gekletst en we gaan er maar bij zitten. De hotelbars serveert alleen maar Sangria per liter…. Wel ja doe maar. Er zit zoveel fruit in dat het vocht gereduceerd wordt tot een halve liter 😇 het wordt een leuke avond

De zussen gaan naar het restaurant en wij zoeken iets dichter in de buurt. Lekker gegeten en de koffie kon mee naar buiten onder de luifel.

Terug in het hotel koffertje voor de Correos vast bij de receptie gezet en nog een fles water gehaald. Zijn daar de twee Ierse zussen weer. Bij het restaurant zat een man buiten die zei dat het gesloten was. Wat jammer ‘we kregen aanbeveling van twee pelgrims’. Vraagt hij: waren ze Nederlands. Ja dus. Mochten ze toch binnen komen (van de eigenaar) en hij had heerlijk voor de dames gekookt. Had ook gezellig bij ze aan tafel gezeten en ze hadden een topavond.
Zo zie je maar; de Camino geeft wat je nodig hebt.

Vanuit Cee, Buenas Noches
Liefs, Nina en Marian

Geschreven door Marian-wandelt