Op 5 april mijn allerlaatste dag gewerkt; lekker gewerkt met gezellige collega's. Maar ook verrast met mooie woorden, kaarten en cadeautjes van familie van 'mijn' bewoners. 's Middags was er muziek bij de vrijdag middag borrel en het was gezellig. Had ook duidelijk aangegeven dat ik geen 'poespas' wilde en Dolf heeft zich daar, gelukkig, redelijk aan gehouden. Dat is echt allemaal niks voor mij.
Als ik 's avonds naar huis loop is het wel vreemd, nooit meer werken; dan denk ik opeens: dan hoor ik nergens meer bij. Och, dat zal wel meevallen, toch?

De zaterdag erna gaan we uit eten maar zonder onze 'Dennie en Liebie'. Lies is geopereerd en ligt nog in het ziekenhuis. Het gaat wel de goede kant op maar mee gaan zit er dus niet in. Heel jammer maar onze Dennis heeft hiervoor al een alternatief. Ergens in juni komen ze me opzoeken (aanmoedigen...) dat is wel een hele leuke verrassing.
(Nu gaat het gelukkig weer goed met Lies)
Het eten was zo lekker en mijn gezelschap was TOP. Nina, Jasmijn, Storm, Tijmen en 'onze' George natuurlijk. Volgens mij had iedereen heerlijk gegeten.

Het plan was om in de loop van die volgende week te vertrekken maar dat liep even anders. De familie omstandigheden waren zodanig dat het totaal niet goed voelde om te vertrekken. Vandaag hebben we afscheid genomen van mijn schoonzus Mien, een verdrietig maar ook mooi afscheid.
Als ik zaterdag vertrek loop ik die eerste dag natuurlijk voor haar en onze Piet.

Tussendoor nog wat gewandeld/getraind en de conditie is weer wat opgekrikt. Voor alle zekerheid bij de huisarts nog even laten checken (vertrouwde mijn kuchje niet) maar alles is oké. Nog steeds niet gerookt na de longontsteking al was de verleiding de afgelopen week groot. Ik 'probeer' vol te houden.

Gisteren mijn eerste stempel in mijn pelgrimspaspoort gekregen. Had hiervoor een afspraak op de pastorie; achteraf begrijp ik niet waarom ik hier een afspraak voor moest maken. Een aardige mevrouw deed de deur open en zei: ik zal Bas even roepen (diaken) Hij gaf me een hand, zette de stempel, wenste me veel succes en weg was hij. Mwahhhh, daar had ik me iets meer van voorgesteld. Toen we de eerste keer op de fiets naar Santiago gingen kregen we de zegen van Pastoor Stroombergen, hij zegende ook gelijk maar de fietsen en had veel aanmoedigende woorden.

Van de week gemaild naar het gastenkwartier van de Abdij van Postel. Vandaag kreeg ik antwoord; ik ben zaterdag welkom. Pater Benny sluit zijn mail af met: 'Hartelijke en genegen groeten. In Christus' Nou ben ik natuurlijk niet zo een goede Katholiek maar dit vind ik dan weer echt mooi.

Zaterdag ga ik dus vertrekken, spannend maar ook veel zin in. Ad zijn droom, te voet naar Santiago, dus loop ik wel elke dag een klein stukje voor hem maar ik doe dit ook voor mezelf. Een overgang van werken naar...... tsja, naar wat? Niet naar niks doen!! Ik ga niet achter de geraniums zitten, ik zit er liever vóór.

Wordt vervolgd.
Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt