Vandaag weer om 5.50 op pad. Het zou regenen maar het blijft gewoon droog en, zelfs om deze tijd, hoef ik geen vest aan. Yoghurtje op en nog een banaan in de tas, komt goed. Na ongeveer 7,5 km moet er koffie zijn en dat klopt ook. Hier treffen we weer de vrouw uit Singapore, Christine en Brigitte uit Frankrijk en nieuwe mensen, twee dames uit Vlaanderen. Allemaal leuk en gezellig.
De Meseta stopt bijna, morgen naar Leon en dan gaat het weer wat meer ‘heuvelen’. Na Astorga komen de bergen terug, heb ik ook weer zin in hoewel de Meseta niet verveelt. Ik vind het nog steeds heel mooi. ‘Kleine oneindigheid’ van Marco Borsato zit in mijn hoofd. De Meseta lijkt oneindig, je kunt zo ver weg kijken. Ik zie alle kleuren land voorbij komen, van rood naar bruin en van geel naar groen. De boompjes langs het pad zijn flink gegroeid en geven nu ook wat schaduw.

Al vroeg in Reliegos, we zouden hier met Jan koffie drinken want hij loopt nog een paar kilometer verder. Er is niets open; alleen in het begin van het dorpje maar dat zijn we voorbij gelopen. Jan loopt dus door en Susanne en ik lopen terug voor tostada en koffie. Hierna checken we in en ik maak mijn boekingen af. Helemaal blij, zelfs een kamer in O Cebreiro is gelukt. Is sowieso een bijzonder plekje maar zeker deze keer wilde ik er overnachten. Dus kan ik nu vakantie gaan vieren. Hoef nergens meer achteraan. Morgen nog een keer 27 km en daarna alles korter. Ik wil hier zo lang mogelijk van genieten. 16 juli kom ik aan in Santiago; in Rua Villar wisten ze al wat ik aan het doen was. Toen ik belde zei Cristina dat mijn Australische Camino vriendin het had verteld toen zij daar logeerde. Het is toch wat…..

Na douchen en de boekingen nog een tijdje gelegen. Hierna een rondje en tijd voor de Kalimonxto. Later FaceTimen met Jan, die heeft er ook eentje. Morgen zien we elkaar voor de laatste keer, ik ga vertragen na Leon en Susanne ‘moet’ opschieten want haar terugvlucht is geboekt. Jan houdt ongeveer hetzelfde schema aan als Susanne. We zullen zien.

We kunnen hier om zeven uur eten. Het eten was heel goed, het zijn ook erg aardige mensen hier. Kan ik niet zeggen van een kwal uit de US. Heel, schijnheilig bidden voor het eten en dan tegen mij zeggen dat ie mij niet gehoord heeft. Oehoeoeoe, BIG MISTAKE!! Ik zeg dat ik niet bid, blijkbaar kijk ik zo lelijk dat hij niet durft te vragen waarom niet. Maar even later probeert hij het nog een keer: of ik goede adviezen heb. Antwoord: Nee. Blijkbaar is hij niet alleen onbeschoft maar ook nog gewoon dom. Hij durft nog wel aan te dringen maar als ik zeg dat ik geen goede adviezen geef omdat ik die zelf ook liever niet krijg, houdt hij tegen mij eindelijk zijn grote bakkes dicht maar hij hoort zichzelf wel heel graag praten. Hij zal zichzelf ook wel interessant vinden want hij blijft aan het woord. Ik negeer hem verder, de randdebiel. Zo, niet zo erg pelgrims achtig maar ik was in staat om hem de nek om te draaien en dat heb ik dan weer niet gedaan. Het was nog licht en er waren andere mensen bij……
Later met Susanne nog wel erg om gelachen. Zij vond hem iemand die de katjes in het donker knijpt, denk dat dat ook klopt.

Vanuit Reliegos, welterusten
Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt