Vanmorgen heel rustig aan gedaan, mijn trein vertrekt om half twaalf. Eerst maar eens ergens koffie scoren; was gezellig met Jean Baptist uit Frankrijk op de fiets. Hij is op weg naar Brussel waar zijn zoon werkt. Het barretje heeft niets te eten maar Jean heeft Magdalena’s en die staat hij graag één af aan mij. Merci.

Op naar het station. Even gevraagd waar ik mijn spoor kan vinden en het komt goed. Kaartje al gekocht maar heb nog niks voor de bus. Een aardig meiske zegt dat de chauffeurs vaak mensen terug sturen om een kaartje te kopen. Ik heb maar tien minuten om van de trein naar de bus te komen……
Ze attendeert me op een app maar diender het niet. Vervolgens nog maar een keer geprobeerd bij Omnio, blijft draaien om de betaling te verwerken. Holy shit! Ik mag niet in de bus maar wel mijn rugzak in het bagageruim leggen? Ik probeer nog een keer bij Omnio en warempel, hij doet het en ik mag mee.

In Troyes mijn hotelletje snel gevonden Effe rust. Videogesprek met Mari en Annie, zo gezellig. Gelukkig keurt deze ervaren Caminoloper mijn plannen goed en van zijn zus mag het ook. Carla had dit ook al voorgesteld en Lia en Anneke leken het ook wel goed te vinden. Alles om het goed te praten 🫣. Morgen met bus en twee keer trein naar Vezelay. Trein stopt in Sermizelles en dan loop ik 10km naar Vezelay. Moet vroeg op, de bus vertrekt om 5.45
Ik loop maar eens een rondje. Kathedraal bekeken en ergens koffie en een glas wijn.
Eigenlijk heb ik honger, lunch overgeslagen, maar om half 6 kun je in Frankrijk natuurlijk niet eten. Ergens vind ik iets waar ze friet verkopen, niet echt lekker maar het is beter dan niks.

Ik heb eens uitgeteld hoeveel kilometer ik heb gelopen volgens mijn telefoon, die houdt dat elke dag netjes bij. De teller staat op 391 km. Niet dat het echt belangrijk is maar het gemiddelde is niet slecht.
In de bus hier naar toe zie ik weer die velden met paadjes er tussendoor, vreselijk. De wolken hangen dreigend en laag bij de grond. Waarom zou ik hier nou zo depri van zijn geworden? Er lagen ook velden tussen met goudgeel koolzaad waar je vrolijk van kan worden. Heb in die bus meer kunnen nadenken dan de afgelopen dagen. Was bang dat het dezelfde kant op ging als toen ik gestopt ben met mijn tweede fiets Camino in mijn eentje. Toen ben ik zo diep gegaan, dat wil ik niet meer. En ja, ik wil ook Ad zijn droom waarmaken maar wat als dat niet lukt? Hij zei altijd: de Camino is als een leven, ups en downs. Dat klopt, net als doelen bijstellen, plannen wijzigen en weet ik wat nog meer. Ik sla nogal wat kilometers over maar als dat helpt om wat meer Camino gevoel te krijgen…… heel graag

Vanuit Troyes welterusten
Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt