Om vijf voor acht word ik wakker. Geen idee waar ik ben, alles pikkedonker, stoot mijn hoofd als ik de lichtknopje zoek maar wat heb ik lekker geslapen. Was nodig. Inpakken en de hoek om voor koffie en een croissantje. Er komen heel veel schone schoenen voorbij….. ik geniet van mijn koffie en begin rond kwart voor negen aan mijn wandeling.
Meteen omhoog dus puffen en hijgen. Toch gaat het beter dan gisteren. Er zijn veel pelgrims onderweg die neerkijken op de mensen die vandaag beginnen en dat is niet zo netjes. Ik moet er af en toe ook wel om lachen als ik twee dames vol in de make up rond zie sjokken. Maar och, iedereen loopt zijn eigen Camino, toch?

Omhoog via Vilei en Barbadelo en dan bijna bij de top. Stukje daarvoor loop ik even met Levana uit…? Ze zegt dat ze het soms zo lastig vindt dat iedereen haar voorbij loopt. Maar, zegt ze, ik ben oud. Ze is 65 dus ik feliciteer haar want dat ben ik ook. Met mijn mededeling dat ze nooit Camino’s, afstanden of pelgrims moet vergelijken omdat iedereen zijn eigen Camino loopt, lijkt ze heel tevreden. Zo ook een Amerikaanse mevrouw die van zichzelf vindt dat ze erg langzaam is beur ik op met: the slower you go, the longer you can enjoy the Camino. Ergens rook ik een sigaret want mijn Spaanse vriend die ik regelmatig tegenkom roept. Hij is even aan het uitrusten.
In Morgade treffen we elkaar weer op een terras, samen met een Zwitser drinken we koffie, gezellig. Ik neem er empanada bij want ze hebben geen tortilla. Jammer maar ik moet iets eten na 11 km lopen op een croissantje.

Het waait hard en ik hoop dan op een leeg hoofd, dat de wind alles weg en leeg waait maar dat gebeurt natuurlijk niet.
Ik loop teveel te denken, tobben en piekeren over van alles en nog wat. Dan ontmoet ik Lola, een Spaans meisje, eerste dag Camino. We raken aan de praat en het is best gezellig. Ze loopt ‘maar’ vanaf Sarria. Ik verbeter dit in ‘je loopt de Camino’
We drinken ergens nog een cola en voor we het weten zijn we er bijna. We kiezen niet voor de oorspronkelijke Camino want daar zit een gevaarlijk stuk afdaling in. We maken een andere lus die ook bewegwijzerd is. Bij de brug vraag ik of ze me voor wil laten gaan. Ik haat die brug en ren er bijna overheen. Zo eng vind ik het. Het water in de rivier staat nu zo laag dat je de resten van de oude stad goed kunt zien. Ik knip wel een foto als ik vaste grond onder mijn voeten heb. Ik kan me nu niet meer voorstellen dat iemand een foto maakte van Ad en mij toen we met de fiets op die brug stonden. Maar ja, toen waren we jong!

De tra op en Lola en ik roken een peukje. Dan loop ik het oude centrum in en zij gaat de andere kant op richting haar Hostal
Ik heb het zo gevonden (hoe is het mogelijk ☺️) en de ontvangst is zo vriendelijk. Gisteren was er storm en zat het hele stadje zonder water. Nu is het nog steeds een beetje bruin maar ze heeft een volle fles water op mijn kamer gezet. Helemaal goed hoor, overmacht.
De douche is lekker warm en ik ben helemaal opgeknapt. Buiten zag ik een rekje staan dus mijn wasje is zo droog. Als ik buiten in de zon zit komt ze nog een keer vragen of ik iets nodig heb en ze heeft een 5 liter jerrycan water voor me. Niet nodig hoor lieverd, met die 2 liter kan ik heus wel mijn tanden poetsen. De kamer is trouwens prachtig en super schoon.

Ik loop nog een rondje, eindig op een terrasje en ontmoet ‘mijn Spaanse vriend’ weer. Er volgt een gesprek dat echt ergens over gaat en dan moet ik nog gaan eten. Heerlijk diner: mosselen en Piëmentos de Padron. Als toetje Queso de Galego. Heerlijk gegeten maar de kaas kan ik echt niet meer op. De aardige ober pakt die in voor morgen. Hoe lief is dat?
Mijn ‘rommelige dag’ dus wel goed afgesloten.

Vanuit Portomarin, Buenas Noches.
Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt