Ik ben natuurlijk vroeg wakker. Het is nog hartstikke donker dus eerst maar koffie en een croissantje en hopen dat ik daar niet misselijk van word.
Om tien voor half negen begin ik, het wordt licht. Meteen omhoog door het straatje en ik start langzaam op. De maan is er nog maar als ik achterom kijk komt de zon langzaam op, mooie luchten
De weg gaat gestaag omhoog, niks dramatisch maar het is wel klimmen. In Foncebadon neem ik koffie met een klein stukje cake. En dan maar weer verder, gestaag omhoog. Maar het is zo mooi; ik voel me heel klein bij deze overweldigende natuur. Hoe hoger ik kom, des te meer mist. Is toch ook wel heel apart.

Ik kom bij het Cruz de Ferro aan, tegelijk met een leuk stel uit Columbia. Ik maak een foto van hen samen en de aardige man maakt een foto van mij. Als ik mijn steentje heb gegooid kijk ik nog wat rond en zie een steen waar een zonnebloem op staat. Zo bijzonder. Natuurlijk tranen en hoogste tijd voor een peuk. Ik maak nog een foto van het kerkje en, door het hek, eentje van het Jacobusbeeld. Het is hier zo rustig en stil dat ik er een hele tijd blijf zitten. Hoe anders dan de vorige keer toen er een bus vol toeristen was. De mist maakt het allemaal nog stiller.

Als ik weer vertrek zie ik spinnenwebben vol dauw en een stukje verder kom ik langs een ander kruis. Het gaat een stukje naar beneden en ik passeer de alternatieve herberg van Thomas. Hij zwaait naar me. Hij heeft zijn herberg gesloten omdat hij te oud is en niemand wil hem overnemen. Dan weer omhoog naar de Alto Altar (1515 meter) moed verzamelen voor de afdaling; ik weet wat er komt! Keien die los liggen en grote rotsblokken.
In El Acebo zit Brandon op het terras, hij gaat niet verder. Ik neem een cola en een tosti. De vier Amerikaanse vrouwen die ik onderweg al zag komen aan. Ik vertrek, nog een heel stuk te gaan.

Steeds voorzichtiger en langzamer want je schuift alle kanten op. Een eindje voor me lopen drie mannen en er komen ook nog mensen achter me. Toch best veilig. Ik rust nog een keer op een steen want mijn knieën beginnen nu echt te protesteren. Laatste stukje loop ik met een meisje uit Australië. De brug over en ik ben er. Douchen en ik was geen kleren vandaag. Morgen is er een wasmachine en daar pleur ik alles in. Rondje lopen en dan hoogste tijd voor wijn, lekker.

Als ik ga eten komt tegelijk met mij een man vrouw binnen die ik onderweg al zag. Ze vragen of ik aan wil schuiven en dat doe ik graag. Het wordt een gezellige avond. Ze zijn Engels maar wonen al jaren in Frankrijk. En natuurlijk….. namen vergeten 🤭.

Verhaaltje afmaken, slapen
Vanuit Molinaseca, liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt