De dag begint vroeg. Er is koffie in de automaat van de herberg, die neem ik en hij smaakt ook nog goed. Om 7 uur ben ik aan de wandel. Ik zie de zon opkomen, de mist trekt hier en daar al op. Het is zo mooi dat Sjaan Snuf er ook weer is. Zie dan ook nog een vrouw met hele dunne benen erg moeilijk lopen en denk dan bij mezelf: ik kan dit allemaal nog. Ik zie Bettina uit Duitsland en loop maar een heel klein stukje met haar op. Als ik wat honger begin te krijgen is er, na een kleine 10 km een broodje en koffie. Dan door het bos op weg naar Parade do Francos. Ik zie een man een foto maken van (waarschijnlijk) zijn vrouw. Als ik aanbied om er eentje van hen samen te maken zegt hij dat het niet hoeft. Zijn vrouw roept van een afstandje dat ze dat wel wil en hij geeft zijn telefoon aan mij. Hij zegt: the lady says yes. Always listen to the lady…. toch?
Op een bankje eet ik nog een mandarijn en app Jasmijn dat ik er bijna ben.

We treffen elkaar bij bar Raña, klein stukje van de route af. Cola en dan op weg. Jasmijn loopt alleen, heel goed. We zien elkaar weer bij de volgende stop en gaan ook dan weer elk apart weg. Ze gaat hier zelf nog iets over schrijven.

Stukjes bos, oude huisjes, water en dan de stad in. Ik wacht op het plein en zie haar aankomen. Ze praat nog even met wat mensen, lijkt er dan een beetje verloren bij te staan en ik zwaai…. We lopen elkaar tegemoet, heel mooi, toch niet uit te leggen.

Pelgrimsbureau, cola, diploma, welkom in Rua Villar, en dan klein hapje eten, we hebben honger.
Hierna maar eens douchen en rusten; we lopen een klein beetje rond en Jasmijn ziet dan nog een meisje van onderweg.
Heerlijke tapas en daarna nog muziek op het plein. Het is nacht als we het hotel weer ingaan, SLAPEN

Liefs, Marian👵🏼


Voor mij is het vandaag de eerste keer dat ik echt een stukje alleen loop. De dag begint voor mij wat vroeger dan de dagen hiervoor. Om half 9 check ik uit en ga ik in hetzelfde straatje als onze herberg ontbijten. Terwijl ik een toast met tomatenprut eet en een grote smoothie bestel, kijk ik naar de pelgrims die beginnen aan hun reis naar Santiago. Door de pijn van de eerdere dagen aan mijn rug besluit ik om niet het eerste stuk van de route te lopen en oma ergens halverwege te ontmoeten. Samen drinken we een groot glas cola en dan beginnen we aan het laatste stukje van onze reis. We zijn nog niet zo heel lang onderweg als ik op een stenen muurtje een kat tegen kom. En natuurlijk kan ik niet doorlopen zonder deze lieverd eens goed te knuffelen (Oma wel, die loopt lekker door). Het beestje begint steeds meer te spinnen en opeens… springt hij op mijn rugzak😻. Of ja eigenlijk oma’s rugzak en die is minder blij met alle haren😂. Terwijl ik nog aan het verwerken ben wat er net is gebeurd loopt er een jongen langs mij. Ik vraag of hij een foto van mij en de kat wilt maken. Zo lopen we samen met zijn 3e een paar honderd meter totdat de kat besluit om ons te verlaten. De jongen heet Thomas en komt uit Polen. Samen lopen we een paar kilometer totdat ik besluit om ergens wat te gaan drinken samen met oma. We delen een groot stuk tortilla en dan is het voor ons tijd om onze eigen weg te gaan. Oma loopt eerst aan terwijl ik op een bankje in het zonnetje zit te wachten tot de meeste pelgrims uit het zicht zijn verdwenen. Het alleen lopen gaat goed, totdat ik besluit om een klein bospaadje in te gaan (ook al staat er geen pijl). Terwijl het pad steeds kleiner wordt zie ik een boomstam omgevallen over een klein riviertje. Ik klim er over heen en besef me dan dat dit geen pelgrim weg zal zijn😅. Ik probeer de weg terug te vinden en luister naar het geluid van de grote weg die ik in de verte hoor. Een hele grote klim met brandnetels en stekels verder vind ik dan gelukkig toch de weg weer terug, met een gele pijl. Het stukje erna verloopt goed, ik besluit nu om gewoon braaf het pad te blijven volgen😌. Onderweg heb ik leuk ontmoetingen met een paar pelgrims, maar te kort om hun naam te vragen. Ik ga even rusten op een steen om bij te komen na de klim en rook een sigaretje. Op dat moment zie ik een appje van oma met een foto van Santiago in de verte, ze is er bijna. Ik loop verder en ben lekker in mijn eigen gedachte, totdat ik toevallig naar beneden kijk en een klavertje vier vind! Een paar vrouwen voor mij lopen naar me toe om te kijken of alles goed is. Terwijl ik ze het klavertje laat zien roepen ze een andere vrouw die zich naar mij toesnelt. Ze praat snel in het Spaans maar wat ze wilt zeggen is duidelijk: Ze laat het kettinkje om haar nek zien, waar een klavertje vier op staat. Erg bijzonder. Ik krijg nieuwe energie (ook al ben ik erg moe) en begin aan mijn laatste 2,5 km naar Santiago. Aan de lange weg lijkt bijna geen einde aan te komen, maar aan alle pelgrims voor mij te zien besef ik me dat ik er echt bijna ben. Opeens zie ik in de verte de kathedraal. Blij dat ik er eindelijk mag zijn, maar ook een beetje verdrietig want nu is het toch echt bijna voorbij. Ik loop het plein op en een gevoel van trots gaat door mij heen. Ondanks mijn rug en alles wat daarbij kwam heb ik het toch gedaan. Ik heb mijn eigen Camino gelopen en daar mag ik trots op zijn. Ik laat even alles bezinken en kijk naar alle pelgrims om mij heen. Mensen omhelzen elkaar en iedereen is vrolijk. Camino, wat was je toch mooi🧡

Liefs, Jasmijn

Geschreven door Marian-wandelt