De dag begon met de rugzak beneden zetten voor de Correos. We gingen ontbijten bij Ideas Peregrina. Heerlijke tostada met tomatenprutje. Koffie en jus d’orange erbij en dan op zoek naar een Farmacia. Crème voor de spieren van Jasmijn. Een stempel in de kathedraal, een bezoekje aan de flappentap en dan op zoek naar de taxistandplaats Een aardige chauffeur brengt Jamsijn naar Porriño en ik ga lopen.

In het. Gein gaat het heel goed, ik maak een praatje met Odine uit…??? Vergeten. Ik zie de Poolse Canadezen, weer even kletsen. Voor ik het weet ben ik bij het Cruz des Fèvres waar ik een korte stop houd.
Na een tijdje kom ik een bar tegen, koude cola en een stukje tortilla, de stukken zijn heel erg groot maar de aardige mevrouw vindt het geen probleem om deze nog een keer door te snijden. 3 Mexicanen en 2 Spaanse vrouwen komen ook aan. Één van de vrouwen hielp ik een eindje van te voren met haar rugzak dus ik word uitbundig begroet.

Hierna vul ik mijn flesjes bij een fuente met lekker koud water en ik kan weer verder. Ik kies voor de ‘complementariteit ( klein stukje verder maar mooier) In het begin is het ook mooi maar al snel loop ik langs de weg. Bloedheet en geen schaduw. Ik schuil even in een bushokje, beetje koel, en daar komt Odine weer aangestrompeld. Ik vergeet te vragen of ze wel genoeg water heeft, heeft ze achteraf gezien helemaal niet meer 😱
En maar weer verder. Er lijkt geen einde aan te komen. Eindelijk linksaf het bos in om de rivier te volgen. Beetje schaduw voelt gelijk veel beter en ik weet dat ik er bijna ben. Loop een stukje met een Duitse vrouw en houd ondertussen Odine in de gaten die achter ons loopt. Nu vraag ik wel naar haar watervoorraad. Ze neemt meteen twee grote slokken en geeft dan het flesje weer terug. Als ik zeg dat ze het wel mag houden vindt ze dat dat echt niet kan. Maar omdat ik zeg dat ik ouder ben en ze daarom best een beet kan ‘luisteren’ neemt ze het toch aan.

Ik ben er. Jasmijn heeft goed gerust en mocht ook al voor 12 uur de kamer in. Het enige probleem….: geen rugzak. Jasmijn belt met de Correos maa het komt allemaal goed volgens de mevrouw aan de telefoon. Wij gaan water kopen bij de Froiz en zoeken (ook gevonden) een fysiopraktijk. Of ze misschien wat los kunnen masseren. Jawel hoor, ik heb nu tijd. Wat fijn, en het helpt ook nog. Tijd voor een drankje maar eerst het water naar de kamer brengen. Weer gevraagd naar de rugzak: nog steeds niks. Na heel veel heen en weer gebel, ook door de mevrouw van het hotel, wordt er gewoon niks gedaan. Morgen naar het volgende adres. De man aan de telefoon zegt: I can’t do magic. Zegt Jasmijn: you only have to do your job. Bij het zoveelste telefoongesprek zeg ik tegen hem dat Correos zijn beloften niet nakomt maar hij kan het niet oplossen. Ik ben nu zo boos dat ik tegen hem zeg: het is goed met jou, dikke veter, thanks for nothing. We laten het maar los en gaan iets zoeken om te eten en komen uit bij een heel leuk tentje met nog leukere serveerster. Jasmijn vraagt of ze een winkel weet waar ze een kabeltje kan kopen om de telefoon op te laden. Zegt ze: ik denk dat die dicht is maar je kunt hier wel opladen, wij hebben kabeltjes. Hoe lief aangeboden. Wordt het toch nog een gezellige avond.

Nu is het alweer na 12 dus gaan wij slapen. Morgen komt de rugzak naar Redondela. Als er niet is bek de politie, heb ik tegen mister Correos gezegd……

Welterusten, Jasmijn en Marian

Geschreven door Marian-wandelt